Έρχεται, λοιπόν, η νέα χρονιά, και μαζί της ξεπροβάλει και μια μικρή κόκκινη αλεπού –παιχνιδιάρα, πονηρή, γελαστή, απαστράπτουσα.«Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο όταν ήσουν παιδί;» με ρωτάει.
«Α, μικρή κόκκινη αλεπού, με ξαφνιάζεις! Μεγάλωσα και δεν υπάρχει χρόνος. Μόνο δουλειές υπάρχουν, ένα σωρό δουλειές! Πού να θυμάμαι πια;»
«Προσπάθησε!» λέει επιτακτικά.
«Ω… είχα πολλά αγαπημένα βιβλία. Νομίζω πως όλα τα βιβλία ήταν αγαπημένα μου. Όποιο βιβλίο διάβαζα, γινόταν αγαπημένο μου!»
«Ξαναπροσπάθησε!» λέει και, αν κρίνω σωστά, έχει αρχίσει να θυμώνει.
«Νομίζω…»
«Νομίζεις… τι νομίζεις… λέγε! Έχει και η υπομονή τα όρια της!»
«Η Χάιντι, το κορίτσι των Άλπεων!» απαντώ διστακτικά.
«Η Χάιντι, το κορίτσι των Άλπεων, της Γιοχάνα Σπίρι» ξαναλέω και χωρίς να το θέλω με πλημμυρίζει ο ενθουσιασμός. «Η Χάιντι πάει να συναντήσει τον παππού της που ζει σε ένα σπίτι στις Άλπεις. Εκεί γνωρίζει τον Πέτερ, ένα μικρό βοσκό και γίνονται φίλοι. Υπάρχει και η Κλάρα, τι ωραία ηρωίδα που είναι και η Κλάρα! Και τα λιβάδια, τα κατσικάκια, τα δέντρα, τα λουλούδια, και η θεία -έχω ξεχάσει το όνομα της θείας- και η μεγάλη πόλη, η Φρανκφούρτη, και, και … Συγνώμη, κόκκινη αλεπού, τα λέω ανακατεμένα, όπως μου έρχονται, όπως υπάρχουν μέσα μου! Είναι –τι να σου πω- ένας ύμνος στη φύση και στη φιλία. Πρέπει να πήγαινα στην πέμπτη Δημοτικού όταν το διάβασα, ήταν χειμώνας, σίγουρα ήταν χειμώνας, το διάβασα και το ξαναδιάβασα πολλές φορές μέσα σε λίγες μέρες!»
Η κόκκινη αλεπού βάζει τα γέλια.
«Ορίστε, βλέπεις; Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να θυμηθείς! Ήθελες μόνο να με σκάσεις!»
Χαμογελάω και κοιτάζω το ρολόι. Είναι ώρα να στρώσω το γιορτινό τραπέζι. Την προσκαλώ να φάμε μαζί. Δέχεται με χαρά και προσφέρεται αμέσως να βοηθήσει. Ανοίγω το συρτάρι με τα τραπεζομάντηλα. «Να πάρουμε αυτό το πολύχρωμο;» ρωτάει ευγενικά. «Γιατί όχι;» λέω. Το ξεδιπλώνουμε, το απλώνουμε προσεχτικά. Είναι μεγάλο, απαλό, ξεθωριασμένο και λαμπερό την ίδια στιγμή. Η κόκκινη αλεπού το κοιτάζει με στόμα ανοικτό. «Τι σχέδια είναι αυτά;» λέει «Κατσικάκια, παντού κατσικάκια. Και δέντρα, ψηλά δέντρα! Και αυτός εδώ είναι ο Πέτερ. Ναι, νάτος, ο Πέτερ! Και η Χάιντι, εδώ, εδώ είναι η Χάιντι!»
Σταματά να μιλάει και σηκώνει τα μάτια. Με κοιτάζει.
«Α, αυτό!» λέω «Αυτό είναι… ενθύμιο. Το αγόρασα πριν λίγα χρόνια από τις Άλπεις, από… »
«Από;.. »
«Από ένα μέρος… ξέρεις, κόκκινη αλεπού, από ένα μέρος που το επισκέπτονται πολλά παιδιά που αγάπησαν το βιβλίο. Πάρα πολλά παιδιά!» λέω και χαμηλώνω τα μάτια στο απλωμένο τοπίο.
———————————————————
Η Αλεξάνδρα Μπίζη είναι συγγραφέας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γράφει βιβλία για παιδιά από το 2003. Το παραμύθι της Ο Τιπουκίτο σώζει τη θάλασσα βραβεύτηκε στον διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών το 2002. Το βιβλίο της Ο Φλαμπελίνο και το κορίτσι που δεν ήθελε να κοιμηθεί μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στα πολωνικά, ουγγρικά και σουηδικά. Μεταξύ άλλων, έχει γράψει τη σειρά με πρωταγωνιστή τον πειρατή Περπερούα (έξι βιβλία), το Η Κλώνη Κλου η μάγισσα με τα δώρα, που επανακυκλοφόρησε πριν τα Χριστούγεννα και τη σειρά με πρωταγωνίστρια τη Σίσυ Μπλουμ (δύο βιβλία).
