Όταν ήμουν επτά, η νονά της αδελφής μου, μου έφερε δώρο το Καπλάνι της Βιτρίνας. Λογικά θα ήταν Πάσχα της Β’ Δημοτικού (λαμπάδα εκείνη, βιβλίο εγώ, μήπως επειδή φορούσα ήδη γυαλιά από τα 3,5;) και ήταν το πρώτο λογοτεχνικό που έπαιρνα στα χέρια μου. Έχω αρκετά συγκεχυμένες αναμνήσεις από τότε, αλλά θυμάμαι ότι: α. είχα εντυπωσιαστεί/ενθουσιαστεί, β. το διάβασα αμέσως, γ. το δάνεισα σε ένα συμμαθητή μου, ο οποίος δεν μου το επέστρεψε παρά μετά το καλοκαίρι και αφού χρειάστηκε να το ζητήσει η μαμά μου κι έτσι κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι δε μου αρέσει ούτε να δανείζω, ούτε να δανείζομαι βιβλία, και δ. άρχισα κατευθείαν να αγοράζω και να διαβάζω βιβλία και κάπως έτσι, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει περίοδος της ζωής μου που να μη διαβάζω κάτι.
Η φυσική συνέχεια ήταν να επιλέξω βιβλία παρόμοια με αυτό και σε όλο το Δημοτικό διάβαζα τα βιβλία της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρρή, ξανά και ξανά. Παράλληλα άρχισα να διαβάζω τις παιδικές σειρές του Πατάκη (Σπουργιτάκια, Χελιδόνια και άλλα πτηνά ανάλογα με την ηλικία στην οποία απευθύνονταν) από Έλληνες συγγραφείς, αλλά και κλασική ξένη λογοτεχνία όπως βιβλία του Dickens, του Twain και του Malot. Μην έχοντας Ιντερνετ, οι πηγές μου για να επιλέγω βιβλία ήταν τα βιβλιοπωλεία, οι καλοκαιρινές εκθέσεις βιβλίου και οι βιβλιοθήκες των άλλων. Αυτό που δε μπορώ να θυμηθώ είναι αν είχα ποτέ ανακαλύψει κάποιο βιβλίο ή συγγραφέα που να μου άρεσε μέσα από το Ανθολόγιο.
Έτσι όταν άφησα σιγά- σιγά πίσω μου τα παιδικά βιβλία – ή πιο σωστά, αυτά που απευθύνονταν κυρίως “σε παιδιά και νέους” – είχα μεν διαβάσει ένα μεγάλο όγκο βιβλίων αλλά είχα, φυσικά, κενά. Δεν έτυχε να πέσω πάνω σε πολλά πράγματα που για άλλους ήταν δεδομένο ή άλλα επέλεξα να μην τα διαβάσω γιατί δε μου ταίριαζαν τότε. Για παράδειγμα, ποτέ δε με τράβηξε η επιστημονική φαντασία – ακόμα δυσκολεύομαι – και δεν άγγιξα το fantasy παρά μετά τα 20.
Φτάνοντας λοιπόν στο σημείο να διαλέξω βιβλία για να ξεκινήσουμε με τα παιδιά, αποφάσισα αρχικά να τους διαβάσω πράγματα που δεν είχα διαβάσει ούτε εγώ όταν ήμουν παιδί ή που τα διάβασα πολύ αργότερα, αλλά θα ήθελα να τα είχα διαβάσει μικρή για να είχαν διαφορετικό αντίκτυπο. Βιβλία πολύ γνωστά, βιβλία που έχουν γίνει ταινίες, βιβλία που είχαν διαβάσει οι φίλοι μου όταν πήγαιναν στο δημοτικό κι εγώ τα έμαθα μεγάλη.
Έψαξα λίγο στο Goodreads για λίστες με τα καλύτερα βιβλία για παιδιά και βρήκα πολλά από αυτά που είχα στο μυαλό μου, άλλα που δεν τα είχα σκεφτεί αν και τα ήξερα, και άλλα που δεν τα είχα ξαναδεί ποτέ. Δεν ξέρω αν φτάνουν τα χρόνια που θα διαβάζουμε μαζί ή μια ολόκληρη ζωή για να διαβαστούν όσα έχω στο μυαλό μου – και στις λίστες μου – δεν ξέρω καν αν τελικά θα τους αρέσει το διάβασμα για να συνεχίσουν και μόνοι τους τα επόμενα χρόνια. Ευελπιστώ πως ναι.
Μέχρι πάντως να αρχίσουμε να διαβάζουμε τα δικά μου βιβλία από τα παιδικά μου χρόνια αλλά και από αργότερα (πώς θα ήταν να είχα διαβάσει το Χόμπιτ όταν ήμουν παιδί;), και μέχρι να αρχίσουν να διαβάζουν και μόνα τους, χαίρομαι πολύ να διαβάζουμε μαζί βιβλία για πρώτη φορά. Το να βλέπεις για πρώτη φορά την ίδια ιστορία ταυτόχρονα μέσα από τα μάτια του ενήλικα και μέσα από τα μάτια των παιδιών σου θυμίζει πόσα πράγματα μπορούμε να πάρουμε από ένα βιβλίο όταν επιστρέφουμε σε αυτό σε διαφορετικές ηλικίες. Και για μια ακόμη φορά, πόσο μαγική εμπειρία είναι η ανάγνωση.
