Γράφει η Θάλεια Καραμολέγκου*
Δεν ξέρω αν σας έλειψα, στο μυαλό μου πάντως τριγυρνούσαν διαρκώς οι ιστορίες που μοιραζόμαστε. Αλλά να, ο Ευτύχης ήθελε να πάμε στο νησί τον Ιούλιο, για να δουλέψει με την ησυχία του μια δύσκολη μετάφραση που πρέπει να παραδώσει κι έτσι αποχωρίστηκα για λίγο τα βιβλία μου και τους δίσκους του. Δεν έχω παράπονο, στο νησί καλοπέρασα με τις ωραίες γειτόνισσες που τριγυρίζουν νιαουρίζοντας χωρίς έννοια στις αυλές και στις πλατείες, αφήστε που ο Ευτύχης με τράταρε κάθε τόσο νόστιμα, μικρά ψαράκια. Κι ύστερα ήταν κι αυτός ο μεγάλος ουρανός με τα αμέτρητα αστέρια, που είναι άλλος απ’ αυτόν που βλέπω στο μπαλκόνι μας στο Φάληρο.
Χαζεύοντας τ’ αστέρια μερικές φορές αισθανόμουν σαν τον Μικρό Γίγαντα, τον γνωρίζετε αλήθεια; Για να σας δώσω μια ιδέα, αυτός δεν είναι καθόλου γιγάντιος γίγαντας… Πώς να σας το εξηγήσω, δε μοιάζει σε τίποτα με αυτούς που ξέρετε από τα παραμύθια. Ήταν μικρούτσικος κι είχε ένα σωρό μεγάλα προβλήματα. Το κάστρο, το κρεβάτι του και το κλειδί του σπιτιού του, τού έπεφταν πολύ μεγάλα. Τα σύννεφα ήταν τόσο ψηλά που τα έβλεπε σαν κουκίδες και ο ήλιος δε φαινόταν καθόλου πάνω από το πυκνό δάσος γιατί στεκόταν τόσο ψηλά που γινόταν αόρατος. Μια λύση μόνο του φάνηκε σωτήρια: να μετακομίσει στη χώρα των λιλιπούτειων και να μπορεί, επιτέλους, να φτάνει με μια δρασκελιά όπου θέλει. Εκεί λοιπόν, όλα έγιναν πιο εύκολα κι ο ίδιος πιο χρήσιμος, καθώς βοηθούσε τους ανθρώπους να κάνουν τις δουλειές τους πιο γρήγορα. Μα δεν άργησε να καταλάβει πως και πάλι ο κόσμος τριγύρω του δεν ήταν στο σωστό μέγεθος μια και παντού περίσσευε. Τι καημός να αισθάνεσαι πως δε χωράς πουθενά και πόση μοναξιά έχει αυτή η αταίριαστη, με όλους και με όλα, συμβίωση…
Ώσπου η τύχη τον έφερε στο δρόμο ενός κοριτσιού που είχε το ίδιο βάσανο μ’ εκείνον! Δε χρειάστηκε να πουν πολλά, κοιτάχτηκαν στα μάτια και το βλέμμα τους πλημμύρισε από όλες εκείνες τις λέξεις που δε λέγονται ποτέ, μα γεμίζουν την καρδιά σου από χαρά και λαχτάρα για να ζήσεις μια όμορφη, γεμάτη περιπέτειες ζωή. Και πάνω απ’ όλα, να μοιράζεσαι ό,τι έχεις με κάποιον που αγαπάς, δίχως να ανησυχείς αν θα χωράς ή θα ταιριάζεις με τα ρούχα που φορούν οι άλλοι γιατί ο καθένας είναι διαφορετικός κι όμως, έτσι μονάχα δεν είναι μονότονη η ζωή.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος φίλος μου αυτός ο μικρός γίγαντας, ειδικά όταν ξεπορτίζω κρυφά και τρέχω ανάμεσα στον κόσμο που είναι πάντα ανυπόμονος και βουτηγμένος στις σκέψεις του, τα αυτοκίνητα θεόρατα και βιαστικά, οι μεγάλοι κάδοι των σκουπιδιών ξέχειλοι και η πλατεία γεμάτη από παιδιά που κάνουν μεγάλες κινήσεις με τα χέρια και με τα πατίνια τους. Μα γυρίζω σπίτι κι ο Ευτύχης, λες κι έχει διαβάσει τις σκέψεις μου, πάει στο ράφι με το γράμμα “Ν” της δισκοθήκης του, τραβάει ένα βινύλιο με μια ωραία ζωγραφιά και μου βάζει ν’ ακούσω αυτό το τραγούδι.
Το βιβλίο “Μικρός Γίγαντας” του Andres Guerrero κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2016 από τις εκδόσεις Αιώρα σε μετάφραση Άννας Μαθοπούλου, ενώ το τραγούδι της δανέζικη μπάντας Nits ,“Giant Normal Dwarf” κυκλοφόρησε το 1990. Είναι το δέκατο τραγούδι που περιλαμβάνεται στο ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας και που χαρακτηρίστηκε ως επιστροφή του γκρουπ στην ψυχεδέλια των τραγουδιών των Beatles “I Am the Walrus” and “Glass Onion“, αλλά τελικά προέκυψε από την επιθυμία του Henk Hofstede, front-man της μπάντας, να γράψει μουσικά παραμύθια για το τότε νεογέννητο παιδί του.
Η Θάλεια Καραμολέγκου είναι εκπαιδευτικός και ραδιοφωνική παραγωγός (Rock fm, En lefko, Ρόδον 94.4, Στο Κόκκινο 105.5, Athens voice radio 102.5). Kείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα και ιστότoπους (Ποπ+Ροκ, Ζοο, Aυγή, Popaganda, Athens Voice, Μουσική, Audio, κ.ά.) και έχει πλούσια αρθρογραφία σε θέματα λογοτεχνίας. Δεν πιστεύει στη διάκριση των βιβλίων σε παιδικά και ενηλίκων, αλλά μόνο καλά και κακά βιβλία.
