Ποιος θα κλείσει τα μάτια πρώτος;

Δημιουργός: Alex Latimer
Μετάφραση: Μάνος Μπονάνος
Εκδόσεις: Ίκαρος
Χρονιά έκδοσης: 2023
Ηλικίες: +3, +5

Πως βλέπουν οι πάπιες τον κόσμο μας; Μπορουν να δουν τρεις φορές καλύτερα και πιο μακριά από τους ανθρώπους. Εχουν 4D όραση και βλέπουν όλα τα χρώματα. Έχουν 3 βλέφαρα. Μπορούν να κλείσουν το ένα τους μάτι και να ξεκουράσουν τον μισό τους εγκέφαλο ενώ ο άλλος μισός βρίσκεται σε επιφυλακή για τις προστατεύει. Και το κυριότερο…. ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ! Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο αφηγητής της ιστορίας μας που ό,τι και αν έχει δοκιμάσει δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την πάπια στο αγαπημένο παιχνίδι ποιος θα κλείσει πρώτος τα μάτια του. Έχει προσπαθήσει να την τρομάξει, να την ξεγελάσει, να την κάνει να γελάσει με τα ξεκαρδιστικά του ανέκδοτα, να την κάνει να δακρύσει -ούτε η λυπητερή ιστορία με το χάμστερ του τον χνουδωτούλη έπιασε- όλα χωρίς επιτυχία. Μα γιατί δεν κλείνει ποτέ τα μάτια της αυτή η πάπια; Ή μηπως τα κλείνει;

Ο Alex Latimer μέσα από το τελευταίο του βιβλίο μας κάνει συμμέτοχους στο παιχνίδι “Ποιος θα κλείσει πρώτος τα μάτια”, το οποίο παίζει ο ίδιος με μια πάπια. Και πάντα χάνει. Στην εικονογράφηση χρησιμοποιεί παλ αποχρώσεις που δημιουργούν ένα κλίμα ηρεμίας και βοηθούν να εστιάσεις στην κεντρική και σχεδόν μοναδική εικόνα του βιβλίου που είναι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η πάπια. Το βιβλίο του Alex Latimer είναι μια ιστορία χαριτωμένα απλή και οπωσδήποτε διασκεδαστική. Απλώς μια αστεία ιστορία. Με τα παιδιά να βάλλονται καθημερινά και από παντού από υπερπληθώρα πληροφοριών, πολλές φορές περισσότερες από όσες χρειάζονται, και τη διασκέδαση να μετατρέπεται συνήθως σε μέσο μάθησης και διδασκαλίας, οι απλώς αστείες ιστορίες είναι πάντα ευπρόσδεκτες από αυτά.

Ο Latimer είναι συγγραφέας και εικονογράφος που έχει σαν βάση το Cape Town στη Νότια Αφρική. Έχει κερδίσει αρκετά βραβεία και εκτός από το να γράφει αστείες ιστορίες λατρεύει να σκαρφαλώνει βουνά και να παίζει πινγκ πονγκ και να διώχνει μπαμπουίνους από την αυλή του καθώς το σπίτι του βρίσκεται δίπλα σε εθνικό πάρκο.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.