Σε μια εποχή όπου η εκπαίδευση των παιδιών συχνά περιορίζεται σε μεθόδους διδασκαλίας που στοχεύουν στη μετάδοση γνώσεων με τρόπο μηχανιστικό, κάποια βιβλία έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι η μάθηση μπορεί –και πρέπει– να είναι παιχνίδι, χαρά, δημιουργία και έκφραση. Το εικονοβιβλίο της Μυρτώς Δεληβοριά, με την ιδιαίτερη εικαστική του ταυτότητα και το απίστευτο χιούμορ του, αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Μέσα από την απολαυστική αφήγηση, αναδεικνύεται όχι μόνο η αισθητική και αφηγηματική αξία του έργου, αλλά και οι βαθύτερες παιδαγωγικές και φιλοσοφικές του διαστάσεις. Γιατί, όπως θα δούμε, τελικά το ζήτημα δεν είναι αν μαθαίνουμε να μετράμε, αλλά πώς – και με ποιον σκοπό.
