“5” θα πει τα πέντε πιο αγαπημένα βιβλία ενός εικονογράφου. Κάθε μήνα ένας Έλληνας ή μία Ελληνίδα δημιουργός επιλέγει και παρουσιάζει πέντε εικονογραφημένα βιβλία – ελληνικά ή ξένα, καινούρια ή παλιότερα, για παιδιά ή ενήλικες. Μέσα από αυτές τις επιλογές και τα μικρά κείμενα που συνοδεύουν τα βιβλία – ένα είδος λεζάντας – παίρνουμε μια μικρή γεύση από τις αναγνωστικές προτιμήσεις των καλλιτεχνών, τα βιβλία των οποίων έχουμε στα σπίτια μας και ξεφυλλίζουμε σχεδόν καθημερινά με ή χωρίς τα παιδιά μας. Μας δίνουν με αυτόν τον τρόπο μια ιδέα από τις επιρροές τους, τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν και τα έργα που αγαπούν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους. Παράλληλα, μέσα από τις επιλογές αυτές γνωρίζουμε βιβλία και δημιουργούς που ίσως να μην είχαμε συναντήσει ως τώρα. Ένα ταχύρυθμο μάθημα εικαστικών, μια εισαγωγή στον υπέροχο κόσμο της εικονογράφησης, που μόνο οι ίδιοι οι εικονογράφοι μπορούν να προσφέρουν.
Επιμέλεια στήλης: Ζωή Κοσκινίδου
Η Πέρσα Ζαχαριά γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε σκηνογραφία και ενδυματολογία στο “μικρό” Ναύπλιο (στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου) και ζωγραφική στο “μεγάλο” Λονδίνο (στο Central Saint Martins). Έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο και στην Αθήνα, όπου ζει και δουλεύει ως ζωγράφος και εικονογράφος βιβλίων για παιδιά και διδάσκει ζωγραφική και θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά. Έχει εικονογραφήσει το παραμύθι “Πολυξένη” της Στέλλας Μιχαηλίδου (εκδ. Παπαδόπουλος, 2014), το οποίο βραβεύτηκε για το κείμενο και την εικονογράφηση από το Ελληνικό Τμήμα του IBBY – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, “Το Όνειρο του Πέτρου” της Μαρίνας Μιχαηλίδου-Καδή (εκδ. Πάργα, 2015) και τα “Μικρά ξυπνήματα” της Εύης Γεροκώστα (εκδ. Παρρησία, 2016). Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο δικό της βιβλίο, το silent Η φάλαινα, το αγόρι και η θάλασσα ανάμεσά τους (εκδ. Καλειδοσκόπιο) ενώ τον Σεπτέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε σε δική της εικονογράφηση το Ήλιος με Μουστάκια της Μελίνας Σιδηροπούλου. Εδώ επιλέγει και παρουσιάζει τα δικά της πέντε αγαπημένα εικονογραφημένα βιβλία.
Είναι καλό να έχεις ένα παπάκι, ISOL, μτφρ. Μαργαρίτα Μέλμπεργκ, εκδ. Μάρτης, 2017
Ένα ευρηματικό βιβλίο, τόσο στο γραφιστικό κομμάτι, το βιβλίο ως αντικείμενο, όσο και θεματικά. Η Isol, συγγραφέας και εικονογράφος, παρουσιάζει το θέμα της ανάλαφρα και με παιδικότητα. Τις δυο διαφορετικές οπτικές σε μια σχέση. Η ισορροπία είναι τέλεια, αγόρι και παπί έχουν ίσες σελίδες να μιλήσουν για το ίδιο θέμα από την πλευρά τους, η εναλλαγή γίνεται μαγικά, με το που τελειώνει η αφήγηση του αγοριού κλείνει το βιβλίο και αυτόματα μεταφερόμαστε σε ένα δεύτερο βιβλίο με την αφήγηση της πάπιας. Τα δύο χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί λειτουργούν εξαιρετικά για τον ίδιο σκοπό, για το σαφή διαχωρισμό της οπτικής του καθενός.
Duck, Death and the Tulip, Wolf Erlbruch, Gecko Press, 2011
Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που θέλω να δω σε ένα παιδικό βιβλίο. Πιάνει πολύ καθαρά ένα δύσκολο θέμα με χιούμορ και τρυφερότητα. Ο θάνατος συναντάει μια πάπια , αναπτύσσουν μια πολύ γλυκιά σχέση μέχρι το τέλος που η πάπια θα πεθάνει για να κλείσει το βιβλίο με τη φράση , but that`s life , thought death. Η εικονογράφηση βασίζεται στους 2 χαρακτήρες , οι οποίοι καταφέρνουν να είναι πολύ εκφραστικοί και συγκινητικοί κυρίως από την στάση και την πλαστικότητα του σώματος τους.
Κάπου πολύ μακριά, Ροδούλα Παππά & Κώστας Μαρκόπουλος, εκδ. Νεφέλη, 2017
Η Ροδούλα Παππά γράφει μια ιστορία για το τι μπορεί να γίνει όταν ένα γυαλιστερό αντικείμενο έρθει και κάτσει πάνω σου. Μεγάλη αντάρα… και μαζί με τον Κώστα Μαρκόπουλο φτιάχνουν ένα απολαυστικό βιβλίο. Ο Μαρκόπουλος παίρνει πολύ καθαρές αποφάσεις στην εικονογράφηση , αποδίδει τέλεια το κείμενο χωρίς την αίσθηση της αφηγηματικότητας, εικαστικά, παιδικά και με καθαρά φωτεινά χρώματα . Ο άνεμος φυσάει τέλεια , το δυνατό κατακίτρινο φως είναι όντως δυνατό και κατακίτρινο!
Θέλω πίσω το καπέλο μου, Jon Klassen, μτφρ: Μαρία Τοπάλη, εκδ. Κόκκινο, 2012
Το βιβλίο που όλοι αγαπήσαμε. Γέλας από το πρώτο σαλόνι με τον τρόπο που μιλάει η αρκούδα. Κοφτά , παιδικά. Είναι μια καλή, ευγενική αρκούδα, αλλά τελικά καταλαβαίνουμε ότι δεν της αρέσει να την κοροϊδεύουν. Σε κανέναν δεν αρέσει… Η εικονογράφηση εξίσου αστεία και δυνατή!
Μια μεγάλη μέρα του τίποτα, Beatrice Alemagna, μτφρ. Βαγγέλης Σταυρόπουλος, εκδ. Κόκκινο, 2016
Δεν μπορώ να μη βάλω ένα βιβλίο της Beatrice Alemagna, γιατί δεν εικονογραφεί τα περισσότερα σαλόνια της αλλά τα ζωγραφίζει. Στο μια μεγάλη μέρα του τίποτα, θα μας μιλήσει για το τι μπορεί να γίνει άμα χάσεις το ηλεκτρονικό σου παιχνίδι σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ένα θέμα πολύ ουσιαστικό στις μέρες μας, όπου παιδιά και ενήλικες, δεν γνωρίζουν τι μπορούν να κάνουν , πως να σταθούν εάν δεν έχουν μαζί τους μια οθόνη.
