Ήρθε ο Σεπτέμβρης και ξαναβρισκόμαστε. Ξεκινάμε, λοιπόν!
Κρατάω στα χέρια μου το εικονογραφημένο βιβλίο «Είσαι ΑΣΤΕΡΙ!» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε εικονογράφηση και κείμενο της Σάντρας Ελευθερίου. Την εικονογράφησή του τη διακρίνει το χιούμορ, όπως επίσης και το μικρό σε έκταση κείμενο μέσα από το οποίο ακούγεται η φωνή του μικρού ήρωα.
Η δημιουργός του βιβλίου δεν αφηγείται μια ιστορία, αλλά μας περιγράφει καθημερινά στιγμιότυπα από τη ζωή ενός παιδιού. Όλα τα πρόσωπα που το περιβάλλουν παρουσιάζονται σε gros plan (κοντινό πλάνο). Τα συναισθήματα αλλάζουν γρήγορα από σελίδα σε σελίδα και τα «διαβάζουμε» στις εκφράσεις των προσώπων τους.
Το θέμα του βιβλίου είναι η σημασία που έχει για τα παιδιά, η αποδοχή και η επιβράβευση. Ας δούμε μέσα από τη διαδρομή του μικρού ήρωα τι αντίκτυπο έχει η στάση αυτή. Τα παιδιά που είναι αποδεκτά από το ενήλικο περιβάλλον τους:
- Έχουν αυτοπεποίθηση
- Δοκιμάζουν και αντιμετωπίζουν την αποτυχία σαν ενδεχόμενο της δοκιμής και προχωρούν
- Εκφράζουν τα συναισθήματά τους
- Κατανοούν τα όρια, τα δικά τους και των άλλων και
- Μαθαίνουν πως η φροντίδα, η αγάπη και η αποδοχή, είναι ο καλύτερος τρόπος να συνυπάρχουν.
Είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια παιδοκεντρική εποχή και κάποιες φορές εμείς οι μεγάλοι παρασυρόμαστε. Στην προσπάθειά μας να στηρίξουμε τα παιδιά, λειτουργούμε με υπερβολή. Όμως ποτέ δεν είναι αργά, όταν το συνειδητοποιούμε, να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας. Άλλωστε, μέσα από λάθη και δοκιμές, με σεβασμό κι ενσυναίσθηση, βρίσκουμε τον δικό μας προσωπικό τρόπο διαχείρισης των σχέσεών μας με τα παιδιά. Είτε είμαστε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί, φροντιστές, εμψυχωτές κ.α.
Το «Είσαι ΑΣΤΕΡΙ!» αφού το διαβάσουμε μπορούμε να παίξουμε. Φτιάχνουμε ένα χάρτινο αστέρι που θα γράψουν ή θα ζωγραφίσουν σ’αυτό όλα τα παιδιά. Με κλήρωση θα διαλέξουμε ένα παιδί που θα του ζητήσουμε να κρατά το αστέρι και να επιλέξει ανάμεσα στο:
- Να δίνει διαταγές στην ομάδα
- Να οδηγεί την ομάδα και
- Να είναι υπεύθυνος να οδηγήσει στο χώρο ένα μέλος από την ομάδα που οικειοθελώς θέλει να κλείσει τα μάτια του.
Το δοκιμάζουμε με όσα περισσότερα παιδιά γίνεται και μετά τους ρωτάμε γιατί επέλεξαν τον έναν ή τον άλλον τρόπο και τι ένιωσαν παίζοντας.
Στην ανάγνωση ένας προς έναν θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τον ήρωα και να δούμε πως νιώθει. Διαπιστώνουμε συχνά, μέσα από δράσεις με παιδιά, πως το δυσκολότερο για έναν ενήλικα είναι να θέτει ερωτήσεις και ν’ αφήνει τα παιδιά ν’ απαντούν ή να δημιουργούν καινούργια ερωτήματα, χωρίς ο ίδιος να δίνει απαντήσεις. Ας αφήσουμε τους μικρούς μας αναγνώστες να σκεφτούν, να πουν την γνώμη τους ν’ αναρωτηθούν και να μας εκπλήξουν.
Και καλό μας φθινόπωρο!
