Σενάριο: Τάσος Αποστολίδης
Σχέδιο: Αλέκος Παπαδάτος
Εκδόσεις: Ίκαρος
Ηλικίες: 12+
Τελευταίο έτος στη Φιλοσοφική Σχολή. Πρέπει να διαλέξουμε κάποιο από τα μικρά υποχρεωτικά σεμινάρια που γίνονται διαλέγω το σεμινάριο για τον Πλάτωνα. Βλέπετε ήθελα να υπερασπιστώ τον αγαπημένο μου Αριστοτέλη μπροστά στους θιασώτες του Πλάτωνα. Μακάρι να είχα αυτό το έργο στα χέρια μου τότε. Θα έκανε τη δουλειά μου παιχνιδάκι.
Θα έλεγε κανείς ότι η αφηγήτρια και η λάτρης της λογοτεχνίας μέσα μου θα αγαπούσε τον Πλάτωνα. Και όμως, ήταν ο «ξερός» Αριστοτέλης που με κέρδισε με την προσεκτική λογιστική πορεία του και την εμπιστοσύνη στο τι μπορούμε όλοι μας να καταλάβουμε μέσα από τις εμπειρίες μας. Όμως, όσο και αν είχα μελετήσει τις θεωρίες του, δεν είχα φανταστεί τον Αριστοτέλη ως άνθρωπο. Μέχρι που πήρα τον Αριστοτέλη των Αποστολίδη και Παπαδάτου. Και πήρε ζωή μπροστά στα μάτια μου. Και πήρε ζωή όχι μόνο αυτός, αλλά και μια ολόκληρη εποχή που σημάδεψε την ιστορία του κόσμου.
Το έργο από μόνο του είναι μνημειώδες, τόσο γιατί ασχολείται με ένα τεράστιο κεφάλαιο στην παγκόσμια διανόηση, αλλά και γιατί είναι πραγματικά μεγάλο. Με χαροποιεί τόσο πολύ που πολλοί εκδοτικοί στην Ελλάδα επενδύουν σε μεγάλα έργα comics με απίστευτο βάθος, εξαιρετικούς συντελεστές και ποιοτικές εκδόσεις. Το Αριστοτέλης είναι ένα από αυτά. Και αυτό που με εξέπληξε περισσότερο.
Όταν είχα μάθει ότι η ζωή και το έργο του Αριστοτέλη θα μεταφερθούν σε comic είχα σηκώσει φρύδι επικριτικά, μιας και φοβόμουν ότι θα ήταν μια σειρά από καρέ με πολύ μπλα-μπλα που θα με κάνει να το ξεφυλλίσω βιαστικά. Στο τελευταίο κοντά έπεσα. Το ξεφύλλισα, αλλά με τρομερή προσήλωση. Και ένα χαμόγελο στα χείλη. Μου αρέσει να έχω άδικο σε τέτοια θέματα.
Φυσικά και έχει πολλή θεωρία. Ασχολείται άλλωστε με έναν φιλόσοφο που η συλλογιστική σκέψη και η ανακάλυψη της αλήθειας ήταν όλη του η ζωή. Αλλά ο τρόπος που η θεωρία μπλέκεται με την πραγματική ζωή και τις κοινωνικές εξελίξεις της εποχής είναι εξαιρετικός. Βρίσκει τρόπο να κάνει τις «διαλέξεις» του ενδιαφέρουσες αν κρίνω από τη σκηνή που ο Αριστοτέλης και οι φίλοι του από την Ακαδημία πάνε σε ένα συμπόσιο και εκείνος δεν κοιτάζει καν την χορεύτρια όσο χάνεται στους συλλογισμούς του μόνο και μόνο για να κατορθώσει να κερδίσει τη δική της προσοχή.
Φανταζόμουν πάντα τον Αριστοτέλη λίγο… στεγνό, βαρετό. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που για να μιλήσει για το ποδόσφαιρο για παράδειγμα πρέπει πρώτα να ορίσει τί είναι η μπάλα. Ξέχασα ότι ήταν Μακεδόνας στην Αθήνα σε μια περίοδο που ήταν στίγμα. Και είχα λησμονήσει ότι ο Αλέξανδρος του απέδωσε την ευζωία του. Δε μου πέρασε από το μυαλό ότι ήταν σύζυγος και πατέρας, ότι ήταν φίλος και συνεργάτης. Ότι ήταν άνθρωπος. Ευχαριστώ τους Αποστολίδη και Παπαδάτο που μου τα θύμισαν όλα αυτά, που μου σύστησαν ξανά τον φιλόσοφο που αγάπησα τόσο πολύ, που ανέλαβαν αυτό το μνημειώδες έργο. Ανυπομονώ για τη συνέχεια με το Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Φαντάσου, μέχρι και τον Πλάτωνα με έκαναν να συμπαθήσω!
Για το σχέδιο του Παπαδάτου δεν έχω να πω πολλά. Είναι εκφραστικό. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Λεπτομερές, αλλά όχι βαρύ, ιδιαίτερο, λαμπερό και ας μην έχει χρώμα, ξεχωρίζει, βγαίνει από τη σελίδα ή μάλλον σε ρουφάει μέσα σε αυτή. Μπράβο και στην Annie Di Donna για τα μελάνια και το χρώμα της.
Αυτό το έργο είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για να γνωρίσουμε σε μεγαλύτερα παιδιά τη φιλοσοφία, τη συλλογιστική και μια ολόκληρη εποχή. Πάρτε το, διαβάστε το μαζί με τα παιδιά, στην τάξη, στη βόλτα, στη χαλάρωση και αφήστε τη συζήτηση να ξεκινήσει. Αν κάνουμε τέτοιες συζητήσεις για την ηθική, μπορεί και να αλλάξουν τα πράγματα.
