Η Ευτυχία Ηλιάδου έκανε την εμφάνισή της στον κόσμο του παιδικού βιβλίου μόλις πριν μερικούς μήνες, όταν κυκλοφόρησε το Έι! Ψιτ!, το πρώτο της εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά. Με σπουδές στην Πληροφορική και στις Γραφικές Τέχνες & Πολυμέσα, η Ευτυχία Ηλιάδου βρέθηκε από την Χρυσούπολη Καβάλας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε και τελικά στην Άνδρο όπου τώρα μένει παρέα με τους δύο πρωταγωνιστές του βιβλίου της. Με αφορμή την παρουσίαση του Έι! Ψιτ! το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου στον Ιανό της Θεσσαλονίκης, η δημιουργός μιλάει στην Κόκκινη Αλεπού για τον Κόπολας, το μαύρο σκυλάκι της ιστορίας της, την Άνδρο, τις δυσκολίες που συνάντησε στο δρόμο προς την έκδοση του βιβλίου και φυσικά – αυτό που όλοι ζητάμε – τη συνέχεια της ιστορίας που ξεκίνησε να μας διηγείται τον Ιούλιο του 2016.
Καταρχάς, θα ήθελα να μας συστήσεις τον βασικό πρωταγωνιστή της ιστορίας, τον μαύρο σκυλάκο. Πώς τον βρήκες, πού και πώς καταλήξατε μαζί;
Δεν τον βρήκα εγώ, αλλά το αγοράκι του παραμυθιού μου, ο Πάνος. Το αγόρι που με έκανε να αφήσω τα πάντα και να μετακομίσω στην Άνδρο. Βέβαια το είδα σαν περιπέτεια, δεν ήθελα πολύ για να το πάρω απόφαση. Απλώς ένιωθα ότι αυτό είναι το σωστό ό,τι και αν μου έλεγαν οι άλλοι. Το σκυλάκι, λοιπόν, γεννήθηκε πριν από δύο χρόνια, όταν έκανε πολύ βαρύ χειμώνα στο νησί και τα πιο πολλά αδερφάκια του πέθαναν από το κρύο, αφού ζούσαν έξω σε ένα χωράφι. Ένα βράδυ ο Πάνος μού έκανε έκπληξη και έφερε το μικρό μαύρο σκυλάκι στο σπίτι μας. Στην αρχή ήμουν λίγο φοβισμένη, γιατί ένα σκυλάκι έχει πολλές υποχρεώσεις και δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω να το φροντίζω όπως πρέπει. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο Κόπολας ήταν η καλύτερη προσθήκη στη ζωή μας. Όχι γιατί με ενέπνευσε για το παραμύθι, αλλά γιατί κάνει τη ζωή μας πολύ πιο όμορφη και χαρούμενη καθημερινά.
Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να γράψεις και να εικονογραφήσεις ένα παιδικό βιβλίο; Ήταν κάτι που το είχες ξανακάνει;
Νομίζω το ήθελα εδώ και αρκετά χρόνια. Δίδασκα σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο, όπου μεταξύ άλλων, έφτιαχνα το πρόγραμμα σπουδών. Δημιουργούσα μαθήματα – σενάρια και φτιάχναμε μικρά animations και παιχνίδια. Μάλλον κάπου εκεί μου μπήκε το μικρόβιο. Ακόμη και ο τρόπος που σχεδιάζω έχει πολλά παιδικά στοιχεία. Έκανα λίγες απόπειρες για άλλες ιστορίες πριν το Έι! Ψιτ!. Αλλά σταματούσα πολύ νωρίς, γιατί ήταν μάλλον κάποια ιστορία που δεν πίστευα αρκετά σε αυτήν. Επιπλέον, δεν ένιωθα αρκετά έτοιμη να εκφραστώ όπως ήθελα. Η αγάπη μου για τον Κόπολας και το νησί ήταν τα δύο στοιχεία που σίγουρα με ενέπνευσαν, αλλά οι φίλοι μου ήταν αυτοί που με έκαναν να κρατήσω την πίστη μου σε αυτό που ετοίμαζα.
Το έχεις κάνει όλο χωρίς βοήθεια, χωρίς την στήριξη κάποιου εκδοτικού, μεγάλου ή ανεξάρτητου. Γιατί; Τι δυσκολίες βρήκες, τί ήθελες να αποφύγεις; Και πώς κατάφερες τελικά να βρεθεί το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία;
Γενικά πριν πάρω κάποια απόφαση το σκέφτομαι πολύ και το αναλύω, γιατί λειτουργώ μεθοδικά και στοχευμένα στη δουλειά μου. Έστειλα μόνο σε τρεις εκδοτικούς οίκους, αλλά δεν άργησα να καταλάβω τί ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο του βιβλίου στην Ελλάδα. Αποφάσισα ότι ήθελα να κρατήσω εγώ τα δικαιώματα από αυτό που δημιούργησα και να χτίσω το νομικό πλαίσιο, να το κάνω μόνη μου, αφού μπορούσα. Πίστεψα ότι μπορεί να πετύχει και δεν εγκατέλειψα σε όσες δυσκολίες συνάντησα. Γιατί στην πορεία συνάντησα πολλές δυσκολίες. Δεν είχα κανέναν επαγγελματία να με κατευθύνει -αντίθετα κάποιοι μου έβαζαν και εμπόδια- και έτσι, μόνη μου, ζώντας σε ένα νησί και όχι στην Αθήνα, προσπαθούσα να βγάλω άκρη τί πρέπει να κάνω για να γίνουν όλα σωστά. Στην αρχή το παραμύθι κυκλοφόρησε μόνο στα καταστήματα του νησιού και των πλοίων. Τους το δείχναμε και το δεχόντουσαν με χαρά. Σιγά-σιγά, απευθυνθήκαμε σε καταστήματα από άλλες πόλεις ή νησιά, είτε μόνοι μας, πρόσωπο με πρόσωπο, είτε μέσω φίλων μας που πήγαιναν και έδειχναν το παραμύθι. Οι αντιδράσεις τους ήταν πολύ θετικές και μας γέμιζε με δύναμη αυτό. Γενικά, θέλω να έχω προσωπική επαφή με τα βιβλιοπωλεία και προσπαθώ να είμαι εκεί σε ό,τι χρειαστεί. Έχω αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις καθημερινά, αλλά αν μου ζητήσουν κάτι, θα χαρώ πολύ να βοηθήσω στην προώθηση του παραμυθιού στο κατάστημά τους.
Ποιος ήταν ο βασικός στόχος σου όταν έκανες το Έι! Ψιτ!
Μπορεί να ξεκίνησε αρκετά αυθόρμητα, σαν μια εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσω το δικό μου παραμύθι, αλλά ταυτόχρονα είχα ως στόχο να δημιουργήσω ένα παραμύθι που θα κάλυπτε κάποια κενά που διέκρινα ότι υπάρχουν στο χώρο του παραμυθιού στην ελληνική αγορά. Δεν έχει τύχει να συναντήσω παραμύθια που να έχουν ως εικονογράφηση το ελληνικό τοπίο -τι καλύτερο από την εικονογράφηση της Άνδρου;- και να έχουν σχέση με αδέσποτα σκυλάκια, ένα τεράστιο πρόβλημα στην Ελλάδα. Θα ήθελα να δω κι άλλες ιστορίες που να κάνουν τα παιδιά να τα αγαπήσουν και να αναγνωρίσουν ότι ένα σκυλάκι δεν μπορεί να είναι μόνο του. Όμως, ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει η προσωπική έκφραση και η πρόκληση συναισθημάτων στους αναγνώστες. Να μοιραστώ αυτά που βασανίζουν το δικό μου μυαλό και μπορεί ταυτόχρονα πολλών άλλων, παιδιών και μεγάλων. Γιατί ο «δράκος» του παραμυθιού μου, η μοναξιά, εμένα με φοβίζει ακόμη και τώρα πάρα πολύ. Η μοναξιά που μπορεί ο καθένας να βιώνει εσωτερικά, νιώθοντας ότι μαραζώνει μέρα με τη μέρα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αυτή η ιστορία που έχω γράψει είναι η δική μου ιστορία. Εγώ είμαι το μαύρο σκυλάκι που συνάντησε στο τέλος το αγοράκι και τώρα είναι μαζί, ευτυχισμένοι. Διάφοροι άνθρωποι μου έχουν πει ότι ένιωσαν να ταυτίζονται με τον κεντρικό ήρωα, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό…
Θα υπάρξει άλλη ιστορία του μαύρου σκυλάκου και του αγοριού;
Έτσι θέλω να πιστεύω! Γιατί πολλοί μου το ζήτησαν. Κάποιοι μου είπαν, «Σταματάει απότομα! Θέλουμε να δούμε κι άλλο από αυτήν τη φιλία!». Λοιπόν, έχω γράψει ήδη τη συνέχεια και είναι πιο περιπετειώδης. Συσχετίζεται και πάλι με κάτι που απασχολεί εμένα προσωπικά. Τις αλλαγές και το αντίκτυπο που έχουν στις ζωές μας. Διαδραματίζεται σε ένα άλλο νησί. Αλλά είμαι ακόμη στη φάση της εικονογράφησης και ελπίζω να καταφέρω να του αφιερώσω όσο χρόνο χρειάζεται για να ολοκληρωθεί. Θέλω αυτή η εικονογράφηση να είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή! Αλλά μήπως αποκάλυψα πολλά;
Και μην ξεχνάτε:
