Γνωρίσαμε την Ελληνίδα εικονογράφο και αρχιτέκτονα πριν δύο χρόνια μέσα από τη συνέργασία της με τις εκδόσεις Μάρτης και την εικονογράφηση του βιβλίου της Ξένιας Καλογεροπούλου Η Μπάμπουσκα. Η Αρτεμις Πρόβου ζει και εργάζεται στο Πόρτο της Πορτογαλίας και έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία για λογαριασμό πορτογαλικών εκδοτικών, ενώ έχει σχεδιάσει και το ψηφιακό παιχνίδι για παιδια We are Europe. H Κόκκινη Αλεπού είχε την ευκαρία να μιλήσει μαζί της και να μάθει περισσότερα για τη δουλειά της.
Σπουδάσατε Αρχιτεκτονική, αλλά σας κέρδισε η εικονογράφηση. Τι είναι αυτό που συνδέει αυτές τις δύο τέχνες/επιστήμες και πώς περάσατε από τη μία την άλλη; Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε αρχικά στην αρχιτεκτονική και τι είναι αυτό που σας τράβηξε προς την εικονογράφηση;
Από μικρή, νομίζω, είχα ανάγκη να ασχολούμαι με κάτι όπου να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου και αυτό ήταν συνήθως κάτι εικαστικό. Παρ’όλα αυτά πάντοτε με ενδιέφεραν και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους πεδία, όπως ας πούμε οι φυσικές επιστήμες, ο χορός ή η παιδαγωγική για παράδειγμα, γιατί μου φαινόταν πρωτότυπος και απρόσμενος ο τρόπος που σκέφτονται τα παιδιά. Τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία κρατούσαν πάντα τη θέση τους στη βιβλιοθήκη μου, ανεξάρτητα από ηλικία και σπουδές. Νομίζω ότι ίσως αυτό που ήθελα περισσότερο να σπουδάσω ήταν κάτι σχετικό με γραφικές, εφαρμοσμένες τέχνες. Δεν υπήρχε όμως στην Ελλάδα κάποια αντίστοιχη σχολή που να με ικανοποιεί και αποφάσισα να σπουδάσω στην Αρχιτεκτονική του Α.Π.Θ., ως μια δημιουργική κατεύθυνση που βασίζεται στο σχεδιασμό. Η σχολή της Αρχιτεκτονικής ήταν για μένα ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, πολύπλευρο και ιδιαίτερα ανοιχτό σε άλλα πεδία, καλλιτεχνικά, κοινωνικά, επιστημονικά. Παρ’όλα αυτά, νομίζω ότι η εικονογράφηση ήταν κάτι που πάντα είχα στο μυαλό μου, ως «άπιαστο παιδικό όνειρο». Έτσι, αφού αποφοίτησα και δούλεψα για κάποια χρόνια, ένιωσα την ανάγκη να την αναζητήσω πάλι. Όλο αυτό με οδήγησε στο Λονδίνο, όπου σπούδασα εικονογράφηση και όπου άρχισε ένα νέο ταξίδι…
Ενα από τα πρώτα βιβλία που εικονογραφήσατε ήταν το «Storytelling: Learning Handbook», το οποίο δεν ειναι παιδικό βιβλιο, αλλά ένα εγχειρίδιο για το πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν παιδαγωγοί και εκπαιδευτικοί την αφήγηση, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο που κάνατε στα ελληνικά, το «Ησυχία, θα ξυπνήσουν τα νεραϊδικά» (Φ. Καιοπούλου, εκδ. Λαμπρόπουλος). Μιλήστε μας για αυτές τις δύο πρώτες σας δουλειές.
Με την εικονογράφηση του εξώφυλλου και τα γραφιστικά του βιβλίου «Storytelling: Learning Handbook» είχα την ευκαιρία να αρχίσω να προσεγγίζω σιγά-σιγά αυτό με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ. Με το «Ησυχία, θα ξυπνήσουν τα νεραϊδικά», που ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από το πρώτο, είχα την πρώτη μου επαφή με τον γοητευτικό, και λίγο αγχωτικό για μένα τότε, κόσμο του παιδικού βιβλίου και με όλη την πίεση προθεσμιών και συνεχούς ανταλλαγής ιδεών με συγγραφέα και εκδότη. Αυτό με βοήθησε να αρχίσω να κατανοώ τον ρόλο και τα όριά μου ως επαγγελματίας εικονογράφος μέσα σε μια ομάδα. Πέρα από αυτό, είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω εικόνες για έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο του δάσους και της φύσης, ένα αγαπημένο θέμα που επανέρχεται ανά περιόδους με διαφορετικές μορφές στις ιδέες και τα προσχέδιά μου.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τις εκδόσεις Μάρτης και την Ξένια Καλογεροπούλου;
Μια συνεργάτιδα μου, η Ξένια Σκούρα, μου είχε ζητήσει να δημιουργήσω κάποια δείγματα για μια συλλογή παιδικών ιστοριών της, τις οποίες έστειλε σε μερικούς εκδοτικούς οίκους, ανάμεσά τους και στις εκδόσεις Μάρτης. Η συγκεκριμένη συνεργασία τελικά δεν προχώρησε, όμως οι εκδόσεις Μάρτης επικοινώνησαν μαζί μου για να μου προτείνουν την εικονογράφηση ενός άλλου βιβλίου, που ήταν η αγαπημένη Μπάμπουσκα της Ξένιας Καλογεροπούλου! Η συνεργασία μαζί τους ήταν μια πολύ χαρούμενη εμπειρία. Πέρα απ΄το ότι μου αρέσουν πολύ τα βιβλία τους, που θεωρώ ιδιαίτερα προσεγμένα και απ΄το το ότι τόσο οι εκδότες όσο και φυσικά η κ. Καλογεροπούλου είναι όλοι τους γλυκύτατοι άνθρωποι, μου έδωσαν πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία και μου έδειξαν πλήρη εμπιστοσύνη και υποστήριξη στις αποφάσεις που αφορούσαν την εικονογράφηση του βιβλίου.
Πέρα από τα βιβλία που έχετε εικονογραφήσει, έχετε ασχοληθεί και με το εικαστικό κομμάτι του digital παιχνιδιού «We are Europe». Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Το «We are Europe» ήταν μια από τις πιο διαφορετικές δουλειές μου μέχρι στιγμής και πρόκειται για την εικονογράφηση ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα, μιας και δεν είχα ακριβώς κάποιες αναφορές για το πώς μπορεί να γίνει αυτό. Επίσης, άλλη πρόκληση ήταν το ότι έπρεπε να κάνω μια τεράστια έρευνα για το πώς οι περισσότερες πόλεις που εμφανίζονται στο παιχνίδι έμοιζαν στο παρελθόν και όχι στο σήμερα. Νιώθω πως αυτή ήταν η δουλειά όπου «συνεργάστηκαν» και «έδεσαν» η εικονογράφηση με την αρχιτεκτονική και όλο το παρελθόν μου, με ένα τρόπο και αυτό μου δημιούργησε μια αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης.
Θα λέγατε πως υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που δουλεύετε με έναν πορτογαλικό εκδοτικό από ό,τι με έναν ελληνικό;
Οι συνεργασίες μου στην Πορτογαλία μέχρι στιγμής έχουν περισσότερο σχέση με παιχνίδια, εκπαιδευτικά προϊόντα και εργαστήρια, και όχι τόσο με εκδοτικούς οίκους, οπότε δεν έχω τόσο καθαρή εικόνα για τον τρόπο που λειτουργούν εσωτερικά. Όμως, από τη επαφή μου με τον εδώ κόσμο της εικονογράφησης, θεωρώ πως υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα, ζωντανή και φρέσκια σκηνή στην εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, το οποίο μπορεί να φανεί και από κάποιους εκδοτικούς, όπως ενδεικτικά τους Planeta Tangerina, Orfeu Negro, Pato Lógico, Tcharan, κ.ά. Γενικώς, έχω την αίσθηση πως αυτή είναι μια ωραία περίοδος για να είναι κανείς εικονογράφος εδώ στο Πόρτο.
Μένετε μόνιμα στο Πόρτο της Πορτογαλίας, σπουδάσατε στην Αγγλία και είστε από την Ελλάδα: πώς αυτό έχει επηρεάσει τη δουλειά σας; Τι άλλο θεωρείτε πως αποτελεί έμπνευση για τις δημιουργίες σας;
Νιώθω πολύ τυχερή παρατηρώντας πως μου ζητούνται εικονογραφήσεις για μεγάλο φάσμα εφαρμογών, από βιβλία και e-books μέχρι παιχνίδια και εικόνες για σκηνογραφία παραστάσεων, κάτι το οποίο με γεμίζει και με βοηθά να νιώθω τη δουλειά μου πιο ολοκληρωμένη, κατά κάποιο τρόπο. Οπότε, ίσως οι μετακινήσεις μου, το παρελθόν μου, όλα αυτά συμβάλλουν στην ποικιλία. Το ταξίδι είναι σίγουρα πηγή έμπνευσης για μένα, οι πόλεις με τους διαφορετικούς τους κατοίκους, ο ωκεανός, το δάσος. Για τον ίδιο λόγο, αλλά από την αντίθετη οπτική, λείποντας τόσα χρόνια από το μέρος που μεγάλωσα, πηγή έμπνευσης είναι και η νοσταλγία, τα παιδικά χρόνια, η γειτονιά… Και τέλος, οι φίλοι, τα παιδιά γενικά και τα παιδιά μου συγκεκριμένα.
Σε ποια φάση σας πετυχαίνουμε αυτή τη στιγμή; Τι ετοιμάζετε;
Με πετυχαίνετε σε ενός είδους «άδεια μητρότητας» (από τον εαυτό μου), λόγω της μικρής μου κόρης, που θα κλείσει σύντομα τον πρώτο της χρόνο… Παρόλο που αυτήν την περίοδο μέχρι τον Αύγουστο, δεν έχω το συνηθισμένο μου χρόνο για να αφιερώνω στην εικονογράφηση, βρίσκω την ευκαιρία να οργανώνω την ατζέντα μου για τα επόμενα παιχνίδια, μια συνεργασία για μια παράσταση χορού, όπως και ένα προσωπικό πρότζεκτ με θέμα το χορό, που γράφουμε με μια φίλη, τα οποία εύχομαι να δούμε σύντομα…
Βρείτε την Άρτεμη Πρόβου στο behance και στο προσωπικό της site.
