Κρατάω στα χέρια μου ένα βιβλίο που ο τίτλος του είναι γραμμένος με κεφαλαία: «ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ», της Ιταλίδας εικαστικού Beatrice Alemagna. Σκέφτομαι πως η λέξη ΤΙΠΟΤΑ χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητικό πρόσημο. Γι’ αυτό κι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους εμάς τους πολίτες του κόσμου το ΤΙΠΟΤΑ των δύο τελευταίων χρόνων… Κυρίως στις μέρες της απόλυτης καραντίνας το ΤΙΠΟΤΑ βρήκε τον χώρο του πέρα απ’ τη βαρεμάρα και την απραξία. Λέξεις που οι έφηβοι, ίσως πια και τα μικρότερα παιδιά, τις παίζουν στα δάχτυλα.
Αυτό το ΤΙΠΟΤΑ έγινε η πιο καλή μας παρέα, τρύπωσε στην καθημερινότητά μας. Χάρη σ’ αυτό αφουγκραστήκαμε τον εαυτό μας, τους άλλους, την πόλη μας και τη φύση. Αναθεωρήσαμε ως προς το τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω τον γιο μου να παίζει… κολλημένος σε μια οθόνη κι αναρωτιέμαι πού έχει κατατροπωθεί η αναγνωστική του ορμή. Η ιστορία του βιβλίου ξετυλίγεται αναφορικά με τέσσερις άξονες σχέσεων. Τη σχέση μητέρας- παιδιού, την έλλειψη καθημερινής σχέσης με τον απόντα πατέρα, τη σχέση παιδιού-τεχνολογίας και τέλος τη σχέση με τη φύση που είναι μια τυχαία αποκάλυψη για τον μικρό. Η φύση του δίνει την πληρότητα, την ελευθερία και την χαρά γιατί την γεύεται με όλες του τις αισθήσεις.
Είναι ένα σπουδαίο βιβλίο με εκπληκτική εικονογράφηση και ωραία ιστορία. Οι σκέψεις του μικρού αποτυπώνονται στο χαρτί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τόσο μέσα από τις λέξεις, όσο και από τις εικόνες.Ο περιβάλλοντας χώρος γίνεται μαγικός και πολύ γοητευτικός για το μικρό αγόρι που ξεχνά γρήγορα το κινητό του, που έχασε στα νερά της βροχής και κοιτά ψηλά και χαίρεται για τον ουρανό που βρήκε.
Η μεγάλη αρετή του συγκεκριμένου βιβλίου έγκειται στον τρόπο που η εικονογράφος-συγγραφέας αφηγείται την ιστορία, χωρίς ίχνος διδακτισμού. Π.χ. δε χρησιμοποιεί την ιστορία για να μας πει πόσο καταστροφική είναι η εξάρτηση από το κινητό. Αντιθέτως βήμα – βήμα μας οδηγεί σε μια αλλαγή βλέμματος από κάτω, γύρω και προς τα πάνω.
Παρ’ όλο που με την πρώτη ματιά φαίνεται να είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε μικρά παιδιά διαβάζεται από πολλές ηλικίες. Μήπως εν τέλει τα παιδικά βιβλία είναι σχεδόν πάντα διηλικιακά και γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Ένας μικρός αναγνώστης «διαβάζει» κάτι άλλο από έναν μεγαλύτερο ή έναν ενήλικα.
Σκέφτομαι πως πέρα από τις δραστηριότητες και τις συζητήσεις που προκύπτουν από ένα καλό βιβλίο, το πιο σημαντικό είναι πως αναδύει πολύ προσωπικά μας βιώματα. Είναι σα να διαβάζουμε μια δική μας ιστορία.
Μια μεγάλη μέρα του τίποτα
Κείμενο & εικονογράφηση: Beatrice Alemagna
Μετάφραση: Βαγγέλης Σταυρόπουλος
Εκδόσεις: Κόκκινο
Χρονιά έκδοσης: 2016
