Ο θυμός, τι δύσκολο συναίσθημα που είναι! Πώς μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό; «Ο μεγάλος Θυμός» της Mireille d’Allancé μπορεί να γίνει ο βοηθός μας. Παίρνω το βιβλίο στα χέρια κι αρχίζει «το παιχνίδι»· προσπαθώ να το ανοίξω, αλλά εκείνο αντιστέκεται. Με τραβάει και το τραβάω, τι μπορώ να κάνω; Ας το ανοίξω με προσοχή…
Οπ, τι ’ναι αυτό; Ένα παπούτσι που πετάει, ένα βιβλίο πεταμένο στο πάτωμα, ένα φορτηγό αναποδογυρισμένο που του λείπει η μία του ρόδα. Να κι ο Μάριος που πέρασε μια πολύ άσχημη μέρα. Αλήθεια, ο μικρός ή οι μικροί μας αναγνώστες πώς πέρασαν τη μέρα τους; Απαπα, το σπίτι γέμισε λάσπες από τα παπούτσια του Μάριου κι ο μπαμπάς τού λέει να τα βγάλει. Εκείνος τα εκσφενδονίζει στον αέρα και πηγαίνει στο δωμάτιό του. Η άσχημη μέρα συνεχίζεται. Το μεσημεριανό δεν αρέσει στον Μάριο. Θυμώνει κι ο μπαμπάς του τον στέλνει στο δωμάτιό του για να ηρεμήσει. Αυτός δεν μπορεί. Κι εδώ, σ’ αυτήν την σελίδα όπου το πρόσωπο του Μάριου σιγά-σιγά κοκκινίζει κι αυτός είναι ακίνητος πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του, ο χρόνος αρχίζει να επιβραδύνεται. Το αγόρι αφουγκράζεται τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να ελέγξει αυτό που του συμβαίνει. Μέσα του μεγαλώνει, «φουσκώνει» όπως γράφει η d’Allancé, ένα τρομερό Πράγμα που βγαίνει με ορμή από το στόμα του. Απέναντι σ’ Αυτό ο Μάριος δεν μπορεί ν’ αντιδράσει κι αρχίζει να δημιουργείται ένας «χαμός». Το δωμάτιο γίνεται άνω-κάτω, ώσπου Αυτό φτάνει στο κουτί με τ’ αγαπημένα του παιχνίδια. Εκείνη την στιγμή, σαν κάτι να τον ξυπνάει, του φωνάζει: «Σταμάτα!».
Τότε οι ρόλοι αντιστρέφονται, το Πράγμα ολοένα και μικραίνει, ώσπου γίνεται τόσο μικρό που χωράει σ’ ένα μικρό μπλε κουτί. Τώρα αυτό είναι πολύ μικρό κι ακινητοποιημένο. Ο χρόνος αρχίζει πάλι να μετρά κι ο Μάριος θέλει να δει τον μπαμπά του και να φάει κι ένα γλυκό που του αρέσει πολύ.
Σ’ αυτό το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εικονοποίηση του συναισθήματος του θυμού. Αυτού του τέρατος που καταστρέφει ανεξέλεγκτα ό,τι βρει μπροστά του και μόλις ο Μάριος βρίσκει ένα λόγο για να το διαχειριστεί, μικραίνει και σταματά. Εδώ η εικόνα του θυμού μας βοηθάει να κατανοήσουμε πως λειτουργεί.
Η θεματική “συναισθήματα, εαυτός, σχέσεις” είναι πολύ σημαντική στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού. Η συνειδητοποίηση του πώς αισθανόμαστε και περισσότερο η ικανότητα να μπορούμε μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας βοηθάει μικρούς και μεγάλους στη διαμόρφωση ισορροπημένων σχέσεων. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη σχέσεις. Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί και το άλλο κομμάτι της καθημερινότητάς του που αφορά στην δημιουργία. Αυτό έχει να κάνει με εκείνον και τον εαυτό του. Η γνώση του εαυτού μας βοηθάει να είμαστε δημιουργικοί, απελευθερώνει την φαντασία και τη χαρά της ζωής.
«Ο μεγάλος Θυμός» της Mireille d’Allancé που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον (Μετφρ: Χριστίνα Σιδηροπούλου) είναι ένα βιβλίο με μικρό σε έκταση κείμενο. Έτσι δημιουργεί χώρο για συζήτηση με τα παιδιά. Το βιβλίο κλείνει, οι αγκαλιές ανοίγουν και εμείς οι ενήλικες επισημαίνουμε πως όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά και χρήσιμα. Δε συμφωνείτε;