Αυτή η ζέβρα στο εξώφυλλο μου τράβηξε τη ματιά. Συγγραφέας η Στέργια Κάββαλου και εικονογράφος η Λία Φωτιάδου. Ο τίτλος-ερώτηση μου έφερε στα χείλη ένα πλατύ χαμόγελο. Πόσες φορές έχω ρωτήσει πώς κάνει η αγελάδα και ο σκύλος και η γάτα και το άλογο και άλλα πολλά ζωάκια τα παιδιά μου και άλλους πολλούς μικρούς συναναγνώστες; Μ’ αρέσει πολύ ν’ ακούω ξανά και ξανά διά στόματος νηπίου πως η αγελάδα κάνει “μουυυυ” και το γατάκι “μιάου” και το σκυλάκι “γαβ”! Όλοι μαζί μικροί, μεγάλοι απολαμβάνουμε τη χαρά αυτού του μοιράσματος.
Πόσες φορές έχουμε τραγουδήσει στις ομάδες των Αναγνώσεων αγκαλιάς το τραγούδι του Νίκου Γούναρη «Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι; Κι αυτές οι χρήσιμες ηχομιμητικές λέξεις, όπως το «μοοού», πόσο βοηθούν τα νήπια που επιθυμούν να κατακτήσουν τη γλώσσα, να συνδέσουν τον ήχο με την εικόνα και το νόημα της λέξης και να κατανοήσουν μέσα από την χαρά της επικοινωνίας τη σημασία της λεκτικής έκφρασης.
Για όλους τους παραπάνω λόγους κρατάω στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και ξεκινώ την ανάγνωση. Α, ξέχασα να πω πως μ’ αρέσουν πολύ οι ζέβρες. Ανοίγω το βιβλίο και διαπιστώνω πως έχω δύο κατηγορίες σ’ ένα. Είναι και βιβλίο γνώσεων με θέμα τα ζώα. Κάτι άλλο σημαντικό που ανακαλύπτω διαβάζοντάς το είναι πως ενώ οι πρώτες κατακτήσεις των παιδιών μας είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, εάν μετακινηθούμε χρονικά και συναισθηματικά από εκείνη τη μαγική περίοδο, ίσως καταλάβουμε πόσο ουσιαστικά χρήσιμο είναι και στις επόμενες περιόδους της ζωής του ένα παιδί να μη χάσει ποτέ τη χαρά της κατάκτησης της γνώσης. Και να βρει συγχρόνως τη χαρά στον τρόπο που μαθαίνει ή επιλέγει για ν’ ανακαλύψει και ν’ αφομοιώσει τη γνώση.
Σε παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού π.χ. πόσο προσοχή δίνει και πόση υπομονή δείχνει ο γονιός ή ο δάσκαλος στο πώς θ’ απαντηθούν οι απορίες τους; Στο βιβλίο των εκδόσεων Σιέλ, η συγγραφέας και η εικονογράφος μας επισημαίνουν πώς υπάρχει πάντα η δυνατότητα των απαντήσεων που μπορεί να έχει ένα παιδί από ενήλικες που γνωρίζουν, μέσα από την συζήτηση και την ανταλλαγή σκέψεων και υποθέσεων. Υπάρχουν επίσης τα βιβλία (πολλών ειδών, επιστημονικά και όχι), το διαδίκτυο, τα ντοκιμαντέρ. Η συγκριτική σκέψη, η έρευνα και ο αναστοχασμός της διαδικασίας που ακολουθήθηκε. Όλο αυτό είναι μία διαδικασία δίχως τέλος.
Και μη θεωρείτε τίποτα ως δεδομένο. Η ζέβρα δεν χλιμιντρίζει! Παρ’ όλο που μοιάζει και κινείται σαν άλογο. Γι’ αυτό θα διάλεγα αυτό το βιβλίο να το διαβάσω σε μία ομάδα μεικτή, με παιδιά, γονείς, παππούδες, εκπαιδευτικούς και όσους εμψυχώνουν ομάδες παιδιών.
