Δεν θέλει πολύ να σε μαγέψουν αυτές οι ασπρόμαυρες φιγούρες, με τα τεράστια μάτια και λεπτά άκρα. Η πρώτη επαφή με τον Ιταλό ζωγράφο και εικονογράφο Fausto Gilberti έγινε σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη Μπολόνια μέσα από το άλμπουμ του Rockstars, μια απόπειρα να χαρτογραφήσει τη ροκ μουσική, αποτίωντας φόρο τιμής στους μουσικούς και τα συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσε και ακόμα ακούει. Εκτός όμως από το Rockstars, που στάθηκε και αφορμή για αυτή τη συνέντευξη, ο Gilberti είναι γνωστός και για κάτι ακόμα: τη σειρά βιβλίων τέχνης για παιδιά, μέσα από τα οποία τους γνωρίζει μεγάλους εικαστικούς της παγκόσμιας σκηνής. Η Κόκκινη Αλεπού είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του λίγο πριν την κυκλοφορία του τελευταίου βιβλίου της σειράς, με πρωταγωνίστρια την Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Yayoi Kusama.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας σαν καλλιτέχνη σε κάποιον που δεν γνωρίζει το έργο σας;
Σπούδασα Διακοσμητικές Τέχνες στην Ακαδημία Brera στο Μιλάνο και ξεκίνησα την καριέρα μου στο τέλος της δεκαετίας του 1990 κάνοντας εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί. Η πρώτη μου προσωπική έκθεση ζωγραφικής έγινε το 1999 και είχε τίτλο Laura Palmer’s paintings (σ.σ. εμπνευσμένη από την εμβληματική τηλεοπτική σειρά του David Lynch, Twin peaks). Μια δεκαετία περίπου μετά, το 2011, δημιούργησα το πρώτο μου βιβλίο, το Rockstars. Πρόκεται για ένα άλμπουμ το οποίο δημιουργήθηκε τόσο από καθαρή τύχη όσο και από ανάγκη. Ήταν η περίοδος που είχα αποκτήσει τα παιδιά μου, την Emma και τον Martino, και περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Αρχισα να κάνω μικρά σε διαστάσεις σκίτσα στο τραπέζι της κουζίνας. Δημιούργησα συνολικά 500 και όλα είχαν να κάνουν τη ροκ μουσική και όταν άρχισα να τα δείχνω σε διάφορες εκθέσεις μου ήρθε η ιδέα του βιβλίου. Στην αρχή έλεγα να δημιουργήσω έναν κατάλογο, αλλά μόνο όταν έγραψα τις σκέψεις μου και τις αναμνήσεις μου σε σχέση με τη μουσική, ώστε να βοηθήσω τον εκδοτικό Corraini να καταλάβει τι ήθελα να κάνω, είδα να παίρνει μορφή το βιβλίο.
Για μένα το να σχεδιάζεις ένα βιβλίο ή να προετοιμάζεις μια έκθεση είναι παρόμοια: δουλεύω με απόλυτη ελευθερία, χωρίς επιρροές. Όταν φτιάχνω ένα βιβλίο για παιδιά δεν αλλάζω το στυλ μου: οι ασπρόμαυρες φιγούρες με τα μεγάλια μάτια που ζωγραφίζω για τα βιβλία μου ειναι οι ίδιες που εμφανίζονται και στις εκθέσεις ζωγραφικής μου. Αυτήν την περίοδο της ζωής μου διασκεδάζω περισσότερο δημιουργώντας βιβλία, γιατί αυτό που παρατηρώ ειναι ότι τα βιβλία έχουν πραγματικό, χειροπιαστό κοινό, ενώ το κοινό της Τέχνης ειναι πολύ περιορισμένο. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο ξαφνιάστηκα με το πόσοι άνθρωποι το αγόρασαν, ενώ έλαβα πολλά μηνύματα που με ευχαριστούσαν και ήμουν πραγματικά ευτυχής όταν αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι που το είχαν διαβάσει είχαν την ίδια χαρά με μένα που το είχα δημιουργήσει. Αυτό ήταν που με έκανε να θέλω να δημιουργήσω περισσότερα βιβλία. Αν, λοιπόν, πρέπει να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου, θα έλεγα πως είμαι ένας ζωγράφος που φτιάχνει βιβλία.
Αρα, πρώτα ήρθε το Rockstars και μετά τα βιβλία τέχνης για παιδιά. Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή τη σειρά και πώς επιλέγετε τους καλλιτέχνες;
Ναι, πρώτα έφτιαξα το Rockstars, μετά δύο εικονογραφημένα (The ogre who ate children και Bianca) και ακολούθησαν τα βιβλία τέχνης για παιδιά. Το 2014 σκεφτόμουν ιστορίες για να γίνουν βιβλία, κάτι ωραίο, έξυπνο και διασκεδαστικό. Εκείνη την περίοδο έτυχε να επισκεφτούμε μαζί με τα παιδιά μου την έκθεση του Ιταλού avant-garde καλλιτέχνη Piero Manzoni στο Palazzo Reale στο Μιλάνο και εκεί ήταν που μου μπήκε η ιδέα των βιβλίων τέχνης, όταν είδα τα παιδιά μου με πόσο ενδιαφέρον κοιτούσαν τα περίεργα έργα του Manzoni και πόσο διασκέδαζαν, ειδικά με το πιο διάσημό του έργο το Merda d’Artista (Artist’s Shit). Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω μια σειρά βιβλίων τέχνης, αλλά αργότερα μου φάνηκε ωραία ιδεά να μπορέσω να πω τις ιστορίες σύγχρονων καλλιτεχνών με έναν διασκεδαστικό τρόπο. Επέλεξα, μετά το βιβλίο για τον Manzoni, να μιλήσω μέσα από τα βιβλία μου για άλλους καλλιτέχνες που θα ήταν δύσκολο να εξηγήσεις τη ζωή και τα έργα τους σε παιδιά (πολλές φορές και σε ενήλικες), που δημιούργησαν αμφιλεγόμενα, παράξενα ή και αστεία έργα τέχνης, όπως ο Yves Klein, ο Jackson Pollock, ο Marcel Duchamp και ο Lucio Fontana.
Στις αρχές του καλοκαιριού κυκλοφόρησε το έκτο βιβλίο της σειράς, αφιερωμένο στη Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Yayoi Kusama. Πώς ήταν να δημιουργείς ένα βιβλίο για έναν καλλιτέχνη που είναι εν ζωή και κατά πόσο αυτό επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα;
Ηθελα καιρό να κάνω ένα βιβλίο για μια γυναίκα, αλλά οι περισσότερες που ασχολούνται με την Τέχνη έχουν κάνει πολύ σκληρά έργα, γεμάτα πόνο, βία και σεξ, όπως η Marina Abramovic και η Louise Bourgeoise. Ηταν πολύ δύσκολο για μένα για να επιλέξω, γιατί και η Kusama έχει κάνει εξαιρετικά σκληρά έργα, πολλά από τα οποία θεωρούνται ακατάλληλα για παιδιά, ειδικά στα πρώτα της χρόνια ως καλλιτέχνις. Όμως, από ένα σημείο και μετά τα έργα της άρχισαν να αλλάζουν και να εξελίσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να απευθυνθούν σε ευρύτερο κοινό, κάτι που λίγοι καλλιτέχνες το έχουν πετύχει. Τα έργα της είναι μοναδικά, γοητευτικά και προκαλούν ποικίλα και έντονα συναισθήματα όταν τα κοιτάς. Σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία τέχνης για παιδιά που δημιούργησα, επέλεξα στο βιβλίο της Yayoi Kusama να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο, σαν να μιλάει η ίδια. Επίσης, χρησιμοποίησα το χαρακτηριστικό κόκκινο χρωμα στα μαλλιά της μόνο όταν μιλάει για τη ζωή της τώρα. Όταν το βιβλίο ετοιμάστηκε, ο εκδοτικός μου, ο Corraini, έστειλε ένα pdf αρχείο για έγκριση. Το Kusama studio απάντησε άμεσα και είμαι πολύ ευχαριστημένος, καθώς απαίτησαν ελάχιστες αλλαγές στο κείμενο πριν την κυκλοφορία του βιβλίου.
Το βιβλίο για την Kusama ακολούθησε ένα ακόμα εικονογραφημένο βιβλίο για παιδια.
Ναι, λέγεται The Pirate Mountain και κυκλοφόρησε μέσα στον Σεπτέμβριο στην ιταλική αγορά. Είναι ένα βιβλίο με βουνά, πειρατές, πειρατές των βουνών, δέντρα και μιλάει για την οικογένεια με πρωταγωνιστές έναν πατέρα κι έναν γιο. Είναι συνεργασία με τον Davide Longo, ο οποίος είναι γνωστός συγγραφέας στην Ιταλία, που μέχρι ασχολείται κυρίως με την ενήλικη λογοτεχνία. Και τώρα που τελείωσα με το The Pirate Mountain μπορώ να αφοσιωθώ στο επόμενο βιβλίο μου για τον Andy Warhol.
Περισσσότερα για το Fausto Gilberti εδώ.
*Τον Μάιο του 1961 ο Manzoni δημιούργησε 90 μικρές κονσέρβες στις οποίες τοποθέτησε επάνω την ετικέτα : Τα σκατά του καλλιτέχνη (Merda d’Artista). Η κάθε μία κονσέρβα ζυγίζει 30 γραμμάρια και τιμολογείται ανάλογα με το βάρος της και την τρέχουσα τιμή του χρυσού (περίπου 1,12 δολάρια το γραμμάριο με τιμές 1960). Το περιεχόμενο των κονσερβών παραμένει ακόμα και τώρα ένα τεράστιο αίνιγμα, καθώς αν τις ανοίξεις για να δεις τι έχουν μέσα, θα σήμαινε αυτομάτως την καταστροφή του έργου τέχνης. Υπάρχουν βέβαια διάφορες θεωρίες για το τι μπορεί να κρύβουν, όμως για παράδειγμα πηλό. Στα χρόνια που ακολούθησαν από τη δημιουργία τους έως τώρα, οι κονσέρβες έχουν βρεθεί σε διάφορες εκθέσεις και συλλογές σε όλον τον κόσμο και έχουν πιάσει τρελές τιμές στην αγορά έργων τέχνης. Μία από αυτές πωλήθηκε προς 124,000 ευρώ σε δημοπρασία του Οίκου Sotheby’s, τον Μάιο του 2007, ενώ τον Οκτώβριο του 2008 η κονσέρβα με το νούμερο 83 πωλήθηκε σε δημοπρασία του ίδου οίκου για 97.250 λίρες Αγγλίας.
