Σενάριο/Εικονογράφηση: Στηβ Στιβακτής
Εκδόσεις: Jemma Press
Ετος: 2024
Ηλικίες: 18+
«Για τους Έκτορες» είναι η αφιέρωση του Στηβ. Και όταν διαβάσετε το Gerard – όχι αν, όταν – θα καταλάβετε γιατί. Για τους Έκτορες, λοιπόν και εμείς.
Στα 15 ο Έκτορας περνάει ζόρικα. Ναι, ναι, ξέρω ότι όλα τα 15χρονα ζόρικα περνάνε, αλλά ο ήρωάς μας τα βρίσκει λίγο πιο σκούρα. Έχει μόλις συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει δυσφορία κάθε μέρα. Είναι το φύλο του. Αποφασίζει λοιπόν ότι από εδώ και πέρα είναι ο Έκτορας, όνομα οικογενειακό, αλλά τώρα; Τώρα πως μοιράζεται την απόφαση αυτή με τους δικούς του; Το να το πει στον εντελώς απόντα πατέρα του είναι πρακτικά αδύνατο και άσκοπο. Η μητέρα του έχει μπλέξει με ένα φορτικό και βίαιο σύντροφο που απομυζά τη χαρά και τη ζωή της. Οι φίλες του με το ζόρι τον υπολογίζουν. Μόνο μια διέξοδος υπάρχει: η φαντασία του.
Εκεί βρίσκει καταφύγιο ο Έκτορας για να αποφύγει δημιουργικά την αυτοκαταστροφή. Πλάθει ιστορίες για ένα φανταστικό κόσμο που έχει κατακτηθεί από τον Σφετεριστή, η βασίλισσα είναι αιχμάλωτη και το βασίλειο έχει βυθιστεί στην δυστυχία.
Αλλά η ζωή του, η πραγματική του ζωή είναι εδώ, στις αναγκαστικές διακοπές στο χωρίο με τη γιαγιά του, με τον λεκτικά κακοποιητικό παραλίγο πατριό του, τη χαμένη και διστακτική μητέρα του. Όμως η ίδια η ζωή που ρίχνει πάνω του όλα τα προβλήματα είναι και αυτή που του χαρίζει μιαν ακτίδα ελπίδας. Γιατί καμιά φορά είναι το μόνο που χρειάζεται. Και έτσι όταν ξανασυναντιέται με την παιδική του φίλη, μπορεί να πει δυνατά σε κάποιον που ακούει και καταλαβαίνει ποιος πραγματικά είναι, να αφήσει το μέσα με το έξω να ενωθούν, να νιώσει ένα.
Πόσο καταπληκτικά απεικονίζει ο Στηβ τη εσωτερική μάχη που δίνει κάθε άτομο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Πόσο ανάγκη έχουμε αυτές τις ιστορίες. Μπορούμε να συζητάμε ώρες για την ανάγκη αναγνώρισης των δικαιωμάτων τους, να επιχειρηματολογούμε ξανά και ξανά. Και καλά θα κάνουμε. Αλλά εδώ ο Στηβ μας θυμίζει το απλό ανθρώπινο. Την ανάγκη που έχει ο κάθε ένας από εμάς να είναι αυτός που πραγματικά είναι. Να ζει σαν ένα ολοκληρωμένο άτομο και όχι ως μια κατακερματισμένη οντότητα ανάμεσα σε αυτό που η κοινωνία επιβάλει και αυτό που νιώθουν μέσα.
Αυτόν τον πόνο τον ένιωσα βαθιά διαβάζοντας αυτή την σκληρή, εξοργιστική, τρυφερή και τραγικά ρεαλιστική ιστορία. Τον πόνο κάποιου που δεν μπορεί να είναι αυτό που πραγματικά λαχταράει. Πόσο βάρος, μαύρο και σκοτεινό κουβαλάει ένας τέτοιος άνθρωπος και για πόσους γελοίους λόγους. Και πόσο μα πόσο απλό είναι να δώσεις το αυτονόητο σε κάποιον δίπλα σου. Απλά να τον πεις με το όνομά του.
Μπράβο στον Στηβ Στιβακτή που μας χάρισε αυτή την ιστορία για να βρούμε ένα τρόπο να μιλήσουμε για αυτό και την ενδοοικογενειακή βία και την ανάγκη για υποστηρικτικό πλαίσιο και όλα τα ουσιώδη. Και ακόμα μεγαλύτερο μπράβο που το έκανε με ένα άρτιο κόμικ που πέρα από την έντονη γλώσσα του είναι ό,τι πρέπει για εφήβους. Εξαιρετικά δομημένη ιστορία, ρυθμός που ρέει, σχέδιο μοναδικό. Κάντε αυτό το ταξίδι μαζί του.
Πριν κάνω παιδιά, δουλεύοντας με αυτά, νόμιζα – η ανόητη – ότι η λέξη κλειδί είναι υπομονή. Υπομονή, λες και το παιδί σου είναι μια συμφορά που πρέπει στωικά να υπομείνεις. Τώρα ξέρω πως η λέξη κλειδί είναι αποδοχή. Διαβάζοντας το Gerard βλέπω ότι όλοι το ίδιο σκεφτόμαστε. Για τους Έκτορες, λοιπόν.
