Συγγραφέας: Θεοδώρα Κατσιφή
Εικονογράφηση: Πατρίτσια – Ευγενία Δεληγιάννη
Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο
Χρονιά έκδοσης: 2021
Ηλικίες: 9+
Η Θεοδώρα είναι ένα κορίτσι στο κατώφλι της εφηβείας της, κάπου στη δεκαετία των αρχών του ’80. Τις καλοκαιρινές της διακοπές τις περνάει κοντά στη γιαγιά της που μοιράζονται το ίδιο όνομα, στο χωριό, μόνες οι δυο τους μιας και η γιαγιά δεν τον αντέχει τον άλλο εγγονό της. Η γιαγιά της είναι ένας τραχύς, βαρύς άνθρωπος, που δεν σηκώνει πολλά πολλά, μια κλασική φιγούρα της επαρχίας, λιγομίλητη και λίγο αυταρχική. Η μικρή από την άλλη είναι ένα κορίτσι με ορμή, τόλμη, θράσος που με τις πράξεις της τεντώνει τα όρια για να δει αν μπορεί να τα σπάσει, να τα ξεπεράσει. Οι διακοπές περνούν ανέμελα μαζί με την πολυάριθμη παρέα της, παιδιά από το χωριό, αλλά και παραθεριστές. Το καθένα από αυτά δοκιμάζει και δοκιμάζεται, πληγώνει και πληγώνεται, θέτουν όλα τους στόχους και βάζουν έπαθλα στις σκανταλιές που σκέφτονται. Μέχρι που στην ιστορία μπλέκεται το μεγάλο μυστικό του χωριού, το οποίο θα αποκαλυφθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Το “Γκούρι σημαίνει πέτρα” είναι μια ιστορία ενηλικιώσης που απευθύνεται σε παιδιά λίγο πριν την εφηβεία. Aφήγηση σε πρώτο πρόσωπο των αναμνήσεων της συγγραφέως από τα παιδικά της χρόνια και τα καλοκαίρια στο χωριό. Δεκαετία ’80, A-ha, Duran-Duran και walkman, ατελειώτες μέρες στη θάλασσα, βόλτες με την παρέα και συνέχεια έξω από το σπίτι, γονείς που δεν ανησυχούσαν, παιχνίδια με τον κίνδυνο. Εικόνες που έχουμε λίγο-πολύ όμως όλοι όσοι μεγαλώσαμε και ζήσαμε την αρχή της εφηβείας μας σ’ εκείνη τη δεκαετία και που είχαμε την τύχη να έχουμε ένα χωριό ή ένα σπίτι σε ένα μέρος παραθεριστικό. Με μεγάλες δόσεις νοσταλγίας η συγγραφέας περιγράφει εκείνη την περιόδο, προσπαθώντας να μεταφέρει στον σημερινό έφηβο αναγνώστη το κλίμα, την αίσθηση, τα συναισθήματα· μια προσπάθεια που όμως μένει εκεί. Με φωνή ενήλικα και χωρίς να προσπαθήσει να μπει στον ρόλο και στην ηλικία της πρωταγωνίστριάς της, κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, σαν να θέλει να απευθυνθεί περισσότερο στον γονιό του παιδιού για το οποίο προορίζεται το βιβλίο, στον τότε έφηβο, τον σημερινό 45άρη, με τον οποίο έχει κοινούς τόπους, μνήμες και κυρίως ακούσματα, αλλά που δεν μπορεί στην τελική να αγγίζει στο έλαχιστο την ψυχοσύνθεση του παιδιού αυτού του ανθρώπου – που είναι και θεωρητικά ο τελικός παραλήπτης. Γιατί η νοσταλγία μόνο και η παράθεση αναμνήσεων διανθισμένων με αναφορές σε μουσικές και εικόνες-μνημεία μιας εποχής που τα παιδιά δεν έχουν ζήσει δεν μπορούν από μόνες τους να προκαλέσουν το αναγνωστικό ενδιαφέρον.
