Η γιαγιά μας η καλή έχει ζώαααργκ

Συγγραφέας: Θοδωρής Τσεκούρας

Εικονογράφηση: Bob Studio

Εκδόσεις: Key Books

Χρονιά έκδοσης: 2018

Ηλικίες: 5+

 

Αν είναι αστείο ένα βιβλίο, μπορείς να το κρίνεις από τον τίτλο, χωρίς καν να το ανοίξεις. Οταν το ανοίξεις, μπορεί να μην χρειαστεί να διαβάσεις ούτε μια λέξη από την πρώτη πρόταση, μόνο να διαβάσεις την αφιέρωση (Στη γιαγιά μας τη Φωφώ που δεν έχει ούτε ένα ζώο. Εκτός από εμάς.) για να καταλάβεις ότι δεν θα σου μείνει άντερο. Ο Θοδωρής Τσεκούρας συνεργάζεται με το πολυβραβευμένο design agency Bob Studio και μετά τα δύο επιτυχημένα του παιδικά βιβλία από την Petita Demas (Το απίθανο βιβλίο των πιο αστείων υπερδυνάμεων και Τα μαλλιά του Όλιβερ), ξαναγράφει το παλιό παιδικό τραγούδι Η γιαγιά μας η καλή, επιστρατεύοντας την αχαλίνωτη φαντασία και το αστείρευτο χιούμορ του*.

Η γιαγιά μας η καλή
έχει κότες στην αυλή
κότες και κοτόπουλα
χήνες και χηνόπουλα

Μέχρι εδώ καλά.

Στο χωράφι οι αγελάδες
τρώνε μαρουλοφυλλάδες
κι ένας τράγος παίζει τόπι
με μια άγρια αντιλόπη.

Και από εδώ και πέρα ξεκινάει μια ιστορία που κάνει κάθε αναγνώστη – μικρό ή μεγάλο – να γελά μέχρι δακρύων. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν γνωστά και λίγο πιο άγνωστα ζώα, μικρά και μεγάλα, εξαφανισμένα και φανταστικά. Κι όλα αυτά σε έμμετρο στίχο που κάνουν την ανάγνωση ακόμα πιο διασκεδαστική. Εκτός όμως από τα ζώα – που ως γνωστόν διασκεδάζουν όλα τα μικρά παιδιά – ο συγγραφέας έχει κρύψει μέσα στα στιχάκια του πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα (λογοτεχνία, κινηματογράφο κλπ) που γίνονται αμέσως αντιληπτές από τον ενήλικα αφηγητή: Το Κράκεν, για παράδειγμα, ή το τέρας του Λοχ Νες, ο Γκοτζίλα κι ο Κινγκ Κονγκ μπερδεύονται με τα γκνου και τους πιγκουίνους, τις καμηλοπαρδάλεις και τους τριλοβίτες, τους μονόκερους, τον Μινώταυρο, τις άρπυιες και η Σφίγγα με τους δρυοκολάπτες, τους μπαμπουίνους και τους αχινούς. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που χαρίζει πολλές ώρες γέλιου, ενώ παράλληλα θέτει πολλά ερωτήματα και αποτελεί πηγή έμπνευσης για να ξεκινήσουν ποικίλες ερωτήσεις για μυθικά τέρατα, ζώα που έχουν εξαφανιστεί, ακόμα και την Κιβωτό του Νόε.

 

 

*Αν το όνομα Θοδωρής Τσεκούρας δεν σας λέει κάτι, τότε να σας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη σας: θυμάστε την ατάκα “Τυχαίο; Δεν νομίζω!” που πριν κάποια χρόνια τη λέγαμε μετα μανίας; Ο Θοδωρής Τσεκούρας ήταν ο άνθρωπος που πρώτος την ξεστόμισε. Είναι Creative Director στη διαφημιστική εταιρεία OgilvyOne Athens και έχει διακριθεί μέσα από επιτυχημένες τηλεοπτικές και ιντερνετικές καμπάνιες. Έχει μιλήσει σε συνέδρια, έχει κάνει standup comedy και γράφει και βιβλία για παιδιά.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.