Κατακλυσμός

Δημιουργός: Μariajo Ilustrajo
Μετάφραση-Απόδοση: Μαρία Παπαγιάννη
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2022
Ηλικίες: 5+

Η ιστορία ξεκινάει όταν μια καλοκαιρινή μέρα, σε μια πόλη όπου όλοι οι κάτοικοί της είναι ζώα, παρουσιάζεται παντού νερό. Μέρα με τη μέρα η στάθμη του νερού ανεβαίνει, όλοι το βλέπουν, αλλά συνεχίζουν τις ασχολίες τους σα να μη συμβαίνει τίποτα. Κανείς δεν αναρωτιέται γιατί συμβαίνει αυτό, από πού έρχεται το νερό και το κυριότερο τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει. Όλοι αδιαφορούν, εκτός από έναν. Ένας πίθηκος ταμαρίνος προσπαθεί σε κάθε σελίδα κάτι να πει, αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία. Κάνει ό,τι μπορεί, προετοιμάζεται, παίρνει οξυγόνο, βατραχοπέδιλα και μάσκα και τρέχει στο Μουσείο να σώσει το αγαπημένο του έργο Τέχνης. Το νερό συνεχίζει να ανεβαίνει, η πόλη πλημυρίζει, τα πάντα σκεπάζονται από νερό. Οι κάτοικοι της πόλης αντιδρούν μηχανικά και προσαρμόζονται στις καινούργιες συνθήκες, φορώντας ό,τι σκάφανδρο βρουν. Διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν, αγανακτούν και συνεχίζουν όπως-όπως τη ζωή τους. Οι συνέπειες του «κατακλυσμού», ωστόσο, δεν είναι ίδιες για όλους. Τα μικρόσωμα ζώα βρίσκονται περισσότερες ώρες στο νερό από τα ψηλότερα, ενώ κάποιοι επωφελούνται από αυτό. Ο μικρός πίθηκος προσπαθεί διαρκώς να προειδοποιήσει τους συμπολίτες του ότι κάτι πρέπει να κάνουν, γιατί ξέρει τι φταίει. Τους πείθει στην τελευταία σελίδα, όπου τη λύση τη δίνουν όλοι μαζί.

Μία αλληγορική ιστορία, με χιούμορ και ωραία εικονογράφηση, για το κακό που μπορεί να έρθει αναπάντεχα και το πώς το αντιμετωπίζει μια αδιάφορη κοινωνία – αφήνοντάς το να εξελιχθεί μέχρι να αναγκαστεί να αντιδράσει, ακόμα κι αν η λύση είναι απλή. Η άνοδος του νερού παραπέμπει στο γνωστό φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, αλλά υπάρχουν και τόσα άλλα που συμβαίνουν, για τα οποία προτιμάμε να κλείνουμε τα μάτια παρά να τα αντιμετωπίσουμε έγκαιρα.

Το  «πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί», που το συναντάμε από τη σελίδα τίτλου κιόλας στο πλακάτ που κρατάει μια λευκή αρκούδα, είναι εκεί που θέλει να μας οδηγήσει  η ιστορία, αλλά θα μπορούσε να είναι και ένα σύνθημα για πολλά θέματα που απασχολούν τις κοινωνίες των μικρών και των μεγάλων.

Πώς αφορά αυτό τους μικρούς αναγνώστες; Παρακολουθώντας τον πίθηκο να προσπαθεί να ειδοποιήσει, να προφυλάξει (ένα έργο Τέχνης), να δράσει, «να κάνει κάτι», να μην εγκαταλείπει την προσπάθεια να αφυπνίσει τα άλλα ζώα, τα παιδιά νιώθουν την αγωνία του, καθώς και τα ίδια βλέπουν το νερό, σελίδα τη σελίδα, να ανεβαίνει. Η ιστορία λειτουργεί όπως οι μύθοι, όπου το επιμύθιο σταλάζει στο τέλος και πάντα κάτι μας θυμίζει, όταν βρεθούμε σε αντίστοιχες συνθήκες –  εδώ είναι το «πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί».

Η εικονογράφηση της Mariajo Ilustrajο είναι απολαυστική. Οι λεπτομέρειες των εικόνων, οι αναγνωρίσιμες ανθρώπινες συμπεριφορές και αντιδράσεις των ζώων, δοσμένες με χιούμορ, κρατούν το μάτι σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Μια μικρή όμως επισήμανση στην απόδοση του κειμένου, όπου πιθανώς εκ παραδρομής, στη σελίδα 14 αναφέρεται η λέξη «άνθρωποι», ενώ όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ζώα.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.