Κείμενο: Michelle Knudsen
Εικονογράφηση: Kevin Hawkes
Μετάφραση: Μάνος Μπονάνος
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικία: 5+
Σε αρκετά σπίτια εμφανίζονται αράχνες. Έτσι έγινε και στης κυρίας Μπέτι. Μόνο που ούτε λόγος για να το διώξει! Του φέρθηκε όπως θα έκανε σε ένα γατάκι: το καλωσόρισε το τάισε, έπαιξε μαζί του, το κοίμισε και του έδωσε όνομα: Λουίτζι. Μπορεί όμως μια αράχνη να ζει για πάντα ως γατούλα προκειμένου να είναι αγαπητή; Και τι θα γίνει όταν γίνει και πάλι ένα μεγάλο, τριχωτό αραχνάκι;
Το πρώτο που σκέφτηκα διαβάζοντας το βιβλίο είναι η αποστροφή των παιδιών (των ανθρώπων γενικότερα) για τις αράχνες και η συμβολή του βιβλίου αυτού στην ανατροπή αυτής της διάθεσης. Ο Λουίτζι είναι πανέμορφος και αξιαγάπητος: ένα γλυκύτατο κατοικίδιο, που επιθυμεί την συμπάθεια των ανθρώπων. Δεν θα με εξέπληττε αν διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, εξοικειώνονταν μικροί-μεγάλοι με τη θέα, την παρατήρηση και την αποδοχή των αραχνών που βρίσκονται κοντά τους.
Πέραν αυτού -που αμφιβάλω ότι ήταν στους στόχους των δημιουργών του- το βιβλίο πραγματεύεται την ταυτότητα και την αυθεντικότητα. Θέλοντας να σχετιστούμε -όπως έγινε με την Μπέτι και τον Λουίτζι- ταυτίζουμε αυτό που βρήκαμε με αυτό που ψάχναμε και αλλάζουμε για να ταιριάζουμε. Όμως, η εσωτερική μας ανάγκη για την αλήθεια και την αυθεντικότητα σύντομα χτυπά την πόρτα. Και προς έκπληξή μας, θέλουμε ακόμα να είμαστε μαζί: μια κυρία με ένα βιβλίο στο χέρι και το αραχνάκι στον ώμο, παρά τα τρομακτικά και ανατριχιαστικά αραχνένια πόδια του. «…απ’ ότι φαίνεται, αυτό που πάντοτε ήθελα ήσουν εσύ».
