Κείμενο-Εικονογράφηση: Πάτο Μένα
Μετάφραση: Δέσποινα Δρακάκη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικία: 3+, 5+
«… η δασκάλα μας είπε: … η καινούρια σας συμμαθήτρια. …Όλοι μας σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα: ΠΑΡΑΞΕΝΗ… πολύ διαφορετική από όλους εμάς. … Αλλά τώρα είναι συμμαθήτριά μας και πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να παίξουμε μαζί της!» Πράγματι, τα παιδιά της τάξης προσπαθούν να βρουν τον καλύτερο τρόπο να την πλησιάσουν, ώστε να μην την τρομάξουν, να νιώσει ‘ίδια’ με όλα τους. Τελικά όμως, πόσο ίδια είναι όλα μεταξύ τους και πόσο διαφορετικά από τη Λούσι;
Ο νεαρός Χιλιανός δημιουργός Πάτο Μένα γράφει για το συναίσθημα υποδοχής μιας νέας μαθήτριας στην τάξη. Η Λούσι δεν είναι η πρωταγονίστρια της ιστορίας, παρά μόνο το ερέθισμα για να λειτουργήσουν συλλογικά οι μαθητές, ώστε να την προσεγγίσουν. Όλοι νιώθουν ‘ίδιοι’ και τόσο διαφορετικοί από τη Λούσι. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως μέσω της προσπάθειάς τους να μην την τρομάξουν, ανακαλύπτουν τις διαφορετικότητές τους. Μέσα από αυτές διαβάζουμε για τα πολλά, διαφορετικά και υγιεινά ‘δεκατιανά’ των μικρών μαθητών, τα ενδιαφέροντα χόμπι τους και γελάμε με το κουνελάκι, που ‘τα λεφτά της μαμάς του’ φαίνεται να καθορίζουν κάθε του συνήθεια. Η νέα μαθήτρια στάθηκε τελικά η αφορμή για την ουσιαστική τους επικοινωνία και για τη σιωπηρή και κοινή τους ανακάλυψη ότι ‘είμαστε όλοι διαφορετικοί’, όσο ‘ίδιοι’ και αν νιώθουμε, αλλά και το αντίστροφο!
Απευθυνόμενος σε μικρά σε ηλικία παιδιά, ο Πάτο Μένα επιλέγει έξυπνα την απεικόνηση των όμοιων μαθητών ως κουνέλια, ενώ η γνωστή ‘μουντζούρα’ -που συχνά χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει το ‘μπέρδεμα’ που νιώθουμε στο κεφάλι μας- είναι (αρχικά) η Λούσι. Εκτός της μορφής, χρησιμοποιεί -επίσης έξυπνα- το χρώμα. Χρησιμοποιούνται μεν το ρόζ και το γαλάζιο -ως τα αγαπημένα χρώματα των πολύ μικρών αγοριών και κοριτσιών- αλλά με αντισυμβατικό τρόπο: δε χαρακτηρίζουν το φύλο, αλλά το διαφορετικό. Έτσι, μόνο η Λούσι είναι ροζ. Η δασκάλα, οι μαθητές, οι μαθήτριες και γενικότερα ‘όσοι γνωρίζουμε’ είναι γαλάζιοι. Τελικά, βέβαια, το πώς μοιάζει ο καθένας, εξαρτάται σημαντικά από το πόσο νιώθουμε ότι τον γνωρίζουμε: όλοι μετατρέπονται σε μία παρέα από ‘πολύχρωμες μουντζούρες’ μόλις αντιλαμβάνονται πόσο διαφορετικοί είναι! Και αυτόματα, η Λούσι παίρνει τη μορφή του κουνελιού…γιατί τελικά, είναι το ίδιο (διαφορετική) και αυτή!
Το άγνωστο, το νιώθουμε κάποιες φορές παράξενο και κάποιες φορές αυτό μας δημιουργεί αγωνία. Τολμώντας να το γνωρίσουμε, ίσως καταλάβουμε τελικά ότι αυτό που θεωρούσαμε γνωστό είναι εξίσου ‘άγνωστο’, ‘ίδιο’ και ‘διαφορετικό’ με όλα. Και το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι «ένα διαφορετικό καλωσόρισμα».
