Μιλώ σαν το ποτάμι

Συγγραφέας: Jordan Scott
Εικονογράφηση: Sydney Smith
Μετάφραση: Μαριάννα Ψύχαλου
Εκδόσεις: Μικρή Σελήνη
Χρονιά έκδοσης: 2022
Ηλικίες: 5+, 7+, 9+

Τι θα γινόταν αν οι λέξεις κολλούσαν στο πίσω μέρος του στόματός σας κάθε φορά που προσπαθούσατε να μιλήσετε; Κι αν δεν έβγαιναν ποτέ όπως τις θέλατε; Το “Μιλώ σαν το ποτάμι” είναι μια δυνατή, συγκινητική ιστορία για ένα αγόρι που ζει με το τραύλισμά του. Ένα αγόρι που αδυνατεί να παράξει τους σωστούς ήχους, να τιθασεύσει τις λέξεις που δεν μπορεί να μιλήσει όπως οι υπόλοιποι. Είναι ένα αγόρι απομονωμένο, τρομαγμένο στη σκέψη του σχολείου, των συμμαθητών και της έκθεσης σε ένα κοινό που δείχνει να μην το καταλαβαίνει και να μη συμμερίζεται τον πόνο του. Είναι μια ιστορία δύσκολη που όμως είναι δεμένη με την ελπίδα, την αγάπη, την αποδοχή και τη δύναμη. Γιατί το αγόρι έχει δίπλα του έναν πατέρα υποστηρικτικό, υπομονετικό και εμπνευσμένο. Έναν πατέρα που του δίνει διακριτικά αλλά σταθερά και ουσιαστικά χρόνο για να είναι μαζί, χρόνο για να επανασυνδεθεί το παιδί με τον κόσμο γύρω του και χρόνο για να το βοηθήσει να βρει τη φωνή του.

Οι βόλτες τους στο ποτάμι, οι στιγμές που μοιράζονται στη σιωπή είναι ο δρόμος για να παρατηρήσει το αγόρι τι του συμβαίνει και να αναγνωρίσει την πορεία του ποταμού στο τραύλισμά του. Και όπως το ποτάμι αλλάζει, αφρίζει, αγριεύει, στροβιλίζεται, έτσι και αυτό νιώθει μέσα του τους ήχους. Και όταν το σκέφτεται ήρεμο, αρχίζουν οι λέξεις να ρέουν.

Γραμμένο από τον βραβευμένο Καναδό ποιητή Τζόρνταν Σκοτ, το “Μιλώ σαν το ποτάμι” είναι στην ουσία η δική του αυτοβιογραφική ιστορία για το πώς ο πατέρας του τον βοήθησε να νιώσει τις λέξεις, τους ήχους και όσα τον δυσκόλευαν σαν το νερό του ποταμού και σιγά σιγά να καταπολεμήσει το άγχος, την ντροπή και την χαμηλή αυτοεκτίμηση εξαιτίας του τραυλισμού του.

Η ποιητική γλώσσα του Σκοτ πλαισιώνεται με υπέροχο τρόπο με τις ακουαρέλες του (επίσης βραβευμένου) Σίντνεϊ Σμιθ και μαζί δημιουργούν ένα σύμπαν όπου αποτυπώνεται η απόγνωση αυτού του παιδιού και ο τρόμος του για την έκθεση και τον κόσμο του σχολείου, αλλά και διαφαίνεται η ελπίδα μέσα από την ροή του ποταμού.

Παρότι είναι η δική του προσωπική ιστορία, αυτό είναι ένα βιβλίο για κάθε παιδί που νιώθει χαμένο, μοναχικό ή ανίκανο να ενσωματωθεί κάπου. Ένα πολυβραβευμένο βιβλίο, αφιερωμένο (όπως λέει η έκδοση στο οπισθόφυλλο) σε όσους έχουν, κάποια στιγμή, αισθανθεί μόνοι και ξεχασμένοι στο περιθώριο. Σε όσους έχουν νιώσει εκτεθειμένοι και όχι αρκετά ικανοί, ενταγμένοι, γοητευτικοί και δυνατοί. Ένα βιβλίο που μας αφορά δηλαδή όλους.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.