Συγγραφέας: Νίνα Ζαφειρίου
Εικονογράφηση: Ράνια Ηλιάδου
Εκδόσεις: Τζιαμπίρης – Πυραμίδα
Χρονιά έκδοσης: 2019
Ηλικίες: 5+
Ο Ρομπ είναι μάστορας ή μήπως καλύτερα μαστροχαλαστής. Ο,τι πιάνει στα χέρια του χαλάει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα όλοι γύρω του να εκνευρίζονται. Μια μέρα ο Ρομπ θα κληθεί θα φτιάξει το Μπιγκ Μπεν, όμως αντί να το φτιάξει, το χαλάει ακόμα πιο πολύ και προκαλεί τις οργισμένες αντιδράσεις των Λονδρέζων που τον διώχνουν από την πόλη τους. Τότε εκείνος αποφασίζει να πάει στο Παρίσι, στο Λούβρο και ύστερα στην Πίζα της Ιταλίας και από εκεί στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, στις πυραμίδες στην Αίγυπτο, στην Αμερική, την Κίνα και την Αυστραλία, όμως και από εκεί θα φύγει κακήν κακώς, καθώς οι παρεμβάσεις του μόνο πανικό και οργή σπέρνουν.
Η Νίνα Ζαφειρίου, στο τέταρτο βιβλίο της, ένα βιβλίο γνώσεων για μικρά παιδιά, μας συστήνει τον Ρομπ τον Μάστορα, μας ταξιδεύει σε διάφορα σημεία της γης, από την Αγγλία στη Γαλλία κι από εκεί στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κίνα, την Αμερική ως και τη μακρινή Αυστραλία, γνωρίζοντάς μας παράλληλα σπουδαία και πολύ γνωστά κτίρια, μουσεία, αξιοθέατα των πόλεων που νοερά επισκεπτόμαστε. Αν εξαιρέσουμε το όνομα του πρωταγωνιστή που θυμίζει πολύ έντονα τον γνωστό ήρωα κινουμένων σχεδίων Μπομπ τον Μάστορα, σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα ενδιαφέρον βιβλίο γνώσεων που βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα, με περιορισμένο όγκο πληροφορίας, ιδανικό για την ηλικία των αναγνωστών στους οποίους απευθύνεται. Η εικονογράφος Ράνια Ηλιάδου κάνει μια πολύ καλή πρώτη εμφάνιση στον χώρο, με μια ισάξια ξένων εικονογράφων δουλειά που ταιριάζει στο ύφος του βιβλίου και, μπορούμε να πούμε πως, το απογειώνει.
Αυτά εκ πρώτης όψεως. Γιατί αν το διαβάσεις πιο προσεχτικά θα δεις δύο στοιχεία που αλλάζουν την πρώτη καλή εντύπωση. Το ένα έχει να κάνει με την επιλεκτική χρήση συγκεκριμένων ξένων γλωσσών (αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών) παράλληλα με τα ελληνικά στη γραφή κάποιων τοπωνυμίων, χωρίς να υπάρχει κάποια συνέπεια και συστηματικότητα, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στον αναγνώστη. Για παράδειγμα, στο σαλόνι του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Σίδνεϊ υπάρχουν τοπωνύμια που αναγράφονται στα ελληνικά και στα αγγλικά, σε εκείνο της Ιταλίας τοπωνύμια στα ελληνικά και ιταλικά κ.ο.κ., ενώ αξιοθέατα όπως οι Πυραμίδες της Γκίζας ή το Σινικό Τείχος –που με την ίδια λογική θα έπρεπε να εμφανίζονται στα ελληνικά και στα αραβικά ή στα κινέζικα αντίστοιχα– είναι απλώς γραμμένα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το λογικό όμως θα ήταν να τα δει κι αυτά ο αναγνώστης γραμμένα στη γλώσσα της χώρας προέλευσής τους (φωτογραφίες παρακάτω).
To δεύτερο όμως και ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που δυστυχώς υπονομεύει σημαντικά το έργο έχει να κάνει με την επιμέλεια του κειμένου και την παράλειψη της αναφοράς της πηγής από όπου και προήλθαν όλες σχεδόν οι πληροφορίες για το κάθε αξιοθέατο που παρουσιάζεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το βιβλίο να μοιάζει με μια εικονογραφημένη εκδοχή της Wikipedia, παρά με ένα έξυπνο, άξιο ακόμα και βράβευσης, ελληνικό βιβλίο γνώσεων, από αυτά που τόσο λείπουν από την εγχώρια αγορά.
