Ο Μαστροχαλαστής

Συγγραφέας: Νίνα Ζαφειρίου
Εικονογράφηση: Ράνια Ηλιάδου
Εκδόσεις: Τζιαμπίρης – Πυραμίδα
Χρονιά έκδοσης: 2019
Ηλικίες: 5+

Ο Ρομπ είναι μάστορας ή μήπως καλύτερα μαστροχαλαστής. Ο,τι πιάνει στα χέρια του χαλάει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα όλοι γύρω του να εκνευρίζονται. Μια μέρα ο Ρομπ θα κληθεί θα φτιάξει το Μπιγκ Μπεν, όμως αντί να το φτιάξει, το χαλάει ακόμα πιο πολύ και προκαλεί τις οργισμένες αντιδράσεις των Λονδρέζων που τον διώχνουν από την πόλη τους. Τότε εκείνος αποφασίζει να πάει στο Παρίσι, στο Λούβρο και ύστερα στην Πίζα της Ιταλίας και από εκεί στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, στις πυραμίδες στην Αίγυπτο, στην Αμερική, την Κίνα και την Αυστραλία, όμως και από εκεί θα φύγει κακήν κακώς, καθώς οι παρεμβάσεις του μόνο πανικό και οργή σπέρνουν.

Η Νίνα Ζαφειρίου, στο τέταρτο βιβλίο της, ένα βιβλίο γνώσεων για μικρά παιδιά, μας συστήνει τον Ρομπ τον Μάστορα, μας ταξιδεύει σε διάφορα σημεία της γης, από την Αγγλία στη Γαλλία κι από εκεί στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κίνα, την Αμερική ως και τη μακρινή Αυστραλία, γνωρίζοντάς μας παράλληλα σπουδαία και πολύ γνωστά κτίρια, μουσεία, αξιοθέατα των πόλεων που νοερά επισκεπτόμαστε. Αν εξαιρέσουμε το όνομα του πρωταγωνιστή που θυμίζει πολύ έντονα τον γνωστό ήρωα κινουμένων σχεδίων Μπομπ τον Μάστορα, σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα ενδιαφέρον βιβλίο γνώσεων που βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα, με περιορισμένο όγκο πληροφορίας, ιδανικό για την ηλικία των αναγνωστών στους οποίους απευθύνεται. Η εικονογράφος Ράνια Ηλιάδου κάνει μια πολύ καλή πρώτη εμφάνιση στον χώρο, με μια ισάξια ξένων εικονογράφων δουλειά που ταιριάζει στο ύφος του βιβλίου και, μπορούμε να πούμε πως, το απογειώνει.

Αυτά εκ πρώτης όψεως. Γιατί αν το διαβάσεις πιο προσεχτικά θα δεις δύο στοιχεία που αλλάζουν την πρώτη καλή εντύπωση. Το ένα έχει να κάνει με την επιλεκτική χρήση συγκεκριμένων ξένων γλωσσών (αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών) παράλληλα με τα ελληνικά στη γραφή κάποιων τοπωνυμίων, χωρίς να υπάρχει κάποια συνέπεια και συστηματικότητα, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στον αναγνώστη. Για παράδειγμα, στο σαλόνι του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Σίδνεϊ υπάρχουν τοπωνύμια που αναγράφονται στα ελληνικά και στα αγγλικά, σε εκείνο της Ιταλίας τοπωνύμια στα ελληνικά και ιταλικά κ.ο.κ., ενώ αξιοθέατα όπως οι Πυραμίδες της Γκίζας ή το Σινικό Τείχος –που με την ίδια λογική θα έπρεπε να εμφανίζονται στα ελληνικά και στα αραβικά ή στα κινέζικα αντίστοιχα– είναι απλώς γραμμένα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το λογικό όμως θα ήταν να τα δει κι αυτά ο αναγνώστης γραμμένα στη γλώσσα της χώρας προέλευσής τους (φωτογραφίες παρακάτω).

To δεύτερο όμως και ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που δυστυχώς υπονομεύει σημαντικά το έργο έχει να κάνει με την επιμέλεια του κειμένου και την παράλειψη της αναφοράς της πηγής από όπου και προήλθαν όλες σχεδόν οι πληροφορίες για το κάθε αξιοθέατο που παρουσιάζεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το βιβλίο να μοιάζει με μια εικονογραφημένη εκδοχή της Wikipedia, παρά με ένα έξυπνο, άξιο ακόμα και βράβευσης, ελληνικό βιβλίο γνώσεων, από αυτά που τόσο λείπουν από την εγχώρια αγορά.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.