Συγγραφέας: Αθανάσιος Αλεξανδρίδης
Εκδόσεις Ικαρος
Χρονιά έκδοσης: 2021
Ηλικίες: βιβλία για γονείς / εκπαιδευτικούς
Τι σημαίνει για ένα παιδί η εισαγωγή του στο επίσημο σχολικό περιβάλλον; Τι αγωνίες και τι ματαιώσεις ενεργοποιεί στο παιδί και στους γονείς η πρώτη επαφή με τα μαθήματα; Ποιες απωθημένες προσδοκίες γονέων και εκπαιδευτικών φορτώνονται στους ώμους των μαθητών; Πώς γίνεται η μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό; Τι είναι απόδοση και τι επίδοση; Τι είναι επιτυχία και τι ευτυχία; Και τι είναι, τελικά, το σχολείο;
Στο τέταρτο βιβλίο της σειράς Σχολή Ανήσυχων Γονέων, ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, ψυχίατρος, παιδοψυχίατρος, διδάσκων ψυχαναλυτής της Association Psychanalytique de France και της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας και διδάκτωρ Ιατρικής και Φιλοσοφικής, βάζει στο τραπέζι της συζήτησης των βραδινών του συζητήσεων με ομάδα γονέων το θέμα του σχολείου. Με αφορμή τις συζητήσεις που οργανώθηκαν από ιδιωτικά εκπαιδευτήρια στην Αθήνα, που ο ίδιος τις αποκαλεί “εργαστήριο ρευστών ιδεών”, και την απομαγνητοφώνησή τους, οι αναγνώστες έχουμε την ευκαιρία να μπούνε νοητά στις συναντήσεις αυτές και να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις, τις απορίες, τις αγωνίες των γονιών και των εκπαιδευτικών που ήταν παρώντες.
Στο τέταρτο βιβλίο με τίτλο “Πάμε σχολείο;”, με τη χρήση του πληθυντικού ο Αλεξανδρίδης εστιάζει από το εξώφυλλο ήδη στο γεγονός ότι όταν ένα παιδί ξεκινάει τη φοίτησή του στο Δημοτικό, αυτομάτως καλείται κι ο γονιός – τις περισσότερες φορές – να “ξαναπάει” στο σχολείο. Αρα εδώ ο πληθυνιτκός είναι μια πραγματικότητα κι όχι μια “χαριτωμενιά” που πολλές φορές χρησιμοποιούν, ίσως κι άθελά τους, οι γονείς για να περιγράψουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα παιδιά τους (φάγαμε, ήπιαμε, περπατήσαμε, πάμε στην Α’ δημοτικού κλπ). Το ερωτηματικό ίσως να υποδηλώνει τις εκατοντάδες ερωτήσεις που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων συναντήσεων. Ισως αποτελεί προτροπή να πάμε όλοι μαζί στο σχολείο και να δούμε από πρώτο χέρι πώς αισθάνεται ένα παιδί μέσα στο σχολικό περιβάλλον, έξω από και εντός του οικογενειακού του πλαισιού. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης αναφέρεται στην προσαρμογή στον παιδικό σταθμό, την προσαρμογή στην οικογένεια, τη συνάντηση των παιδιών με τα πρώτα τους μαθήματα, τη χρήση ή κατάχρηση της τηλεόρασης και της τεχνολογίας, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τα θέλω των γονέων και τις δυνατότητες των παιδιών, τα όρια, τις μαθησιακές δυσκολίες, το σχολείο ως θεσμό διαμόρφωσης πολιτών, τον σχολικό εκφοβισμό και τέλος την επίδοση και την απόδοση, την επιτυχία και την ευτυχία.
Ο Αλεξανδρίδης μεταφέρει το κλίμα των συζητήσεων κι επιχειρεί να λύσει απορίες χωρίς όμως να παρεμβαίνει. Μέσω της Σωκρατικής μεθοδου, οι γονείς είτε ορίζουν τη θεματολογία της συζήτησης ή θέτουν ερωτήματα και από εκεί ξεκινάει μια συζήτηση που διακλαδώνεται, διευρύνεται, γιγαντώνεται και παράγει απαντήσεις. Αυτός ο τρόπος διαλογικής είναι εξαιρετικά ξεκούραστος για τον αναγνώστη, που δεν είναι γνώστης της Ψυχολογίας και που είναι εδώ για να μάθει και να του λυθούν απορίες. Κι εκεί έγκειται και η επιτυχία των βιβλίων της σειράς “Σχολή ανήσυχων γονεών”. Χωρίς να λειτουργούν σαν εγχειρίδια σωστής λειτουργίας, δίνουν με απλό και κατανοητό τρόπο στοχεία και “εργαλεία” με τα οποία ο γονιός μπορεί να δουλέψει και να βρει ο ίδιος λύσεις στα θέματα που τον προβληματίζουν. Εξαιρετικό και αυτό το βιβλίο, ιδανικό στις πολύ δύσκολες εποχές που διανύουμε, με παιδιά πολύ πιεσμένα από μαθήματα και γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, όπως και όλα τα βιβλία της σειράς Σχολή Ανήσυχων Γονέων.
Περισσότερα για τα βιβλία της σειράς εδώ.
