Κείμενο: Luis Amavisca
Εικονογράφηση: Mar Ferrero
Εκδόσεις: Key Books
Χρονιά έκδοσης: 2023
Ηλικίες: 3+
Σ’ ένα σχολείο κάπου στο δάσος οι μαθητές φτάνουν κάθε πρωί και η γαζέλα-δασκάλα τους υποδέχεται έναν-έναν με ένα πλατύ χαμόγελο. Η (κάθε) ημέρα τους κυλάει όμορφα και δημιουργικά, στην τάξη, στο χώρο του σχολικού θεάτρου, στην αυλή… Ώσπου μια μέρα η δασκάλα αργεί και τα παιδιά ανησυχούν. Τι της έχει συμβεί; Τι κάνουν τα παιδιά για να υποστηρίξουν τη δασκάλα τους σε μια δύσκολη στιγμή;
Η ημέρα στο σχολείο μοιάζει μαγική, η διαδικασία της μάθησης περιγράφεται ιδανική. Η δασκάλα δεν κάνει το ίδιο μάθημα για όλους. Άλλα ζωάκια διαβάζουν μόνα, άλλα ζωγραφίζουν και η ίδια ενθαρρύνει αυτά που ακόμα δυσκολεύονται. Τα μαθήματα άθλησης και μουσικής συνδυάζονται και ο καθένας κάνει ότι είναι καλός σε αυτό. Η ώρα της μεγαλόφωνης ανάγνωσης βιβλίου από τη δασκάλα παρουσιάζεται ως η μόνη που μαγνητίζει τα ζωάκια με τον ίδιο τρόπο και μοιάζει ως η πιο ‘ιερή ώρα’ της ημέρας. Είναι και κάτι πολύ παραπάνω: αυτή που εμπνέει την αλληλεγγύη, όταν χρειαστεί. Οι σχέσεις δασκάλας-μαθητών δεν είναι τυπικές και μαθησιακού τύπου. Οι μαθητές ανησυχούν και πρώτο τους μέλημα είναι να τη φροντίσουν, όταν χρειαστεί. Της προσφέρουν λουλούδια, μπαλόνια, γλυκά και της ανταποδίδουν την ευτυχία που καθημερινά τους προσφέρει, νανουρίζοντάς την με ένα βιβλίο. Τι ωραία σχέση αγάπης και αλληλεγγύης!
Ο τρόπος εικονογράφησης της σχολικής ζωής την κάνει να φαίνεται παραμυθένια. Η αυλή είναι το δάσος, οι μαθητές είναι όλα τα ζώα του βουνού και η τάξη μοιάζει με σαλόνι εξοχικής κατοικίας. Τα ζώα είναι εύκολα αναγνωρίσιμα από ένα μικρό παιδί, τα οποία όμως ζουν μια πλήρως ‘ανθρώπινη’ ζωή. Ο ανάπηρος (με αμαξίδιο) μαθητής φαίνεται πλήρως ενσωματωμένος σε όλες τις δραστηριότητες και μοιάζει πλήρως ισότιμος με όλα τα ζώα-μαθητές.
Δεν ξέρω κατά πόσο η εμπειρία αυτού του βιβλίου λειτουργεί ενθαρρυντικά για ένα παιδί που πρωτοπάει στο σχολείο. Ή εάν η αποδόμηση αυτής της ιδανικής συνθήκης στην καθημερινότητα της πρώτοσχολικής ηλικίας δημιουργεί απογοητεύσεις και αντιστάσεις. Βέβαια, βασική προϋπόθεση για να συμβεί κάτι από τα παραπάνω (κατά προτίμηση το πρώτο) είναι να νιώσει το μικρό παιδί ότι αντιπροσωπεύεται από τους ήρωες της ιστορίας. Είναι όμως κάτι τέτοιο δυνατό όταν η ιστορία εκτυλίσσεται στο ζωικό βασίλειο; Αντιστρόφως, πόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες καθρεφτίσματος θα έδινε μια τέτοια ιστορία που εικονογραφείται από πραγματικά παιδιά, διατηρώντας τις σχέσεις αγάπης και σεβασμού και ενισχύοντας το στοιχείο της διαφορετικότητας του ανθρώπινου είδους;
