Συγγραφέας: Ελένη Πολυματίδου
Εικονογράφηση: Δωροθέα Λούκρη
Εκδόσεις: Γράφημα
Χρονιά έκδοσης: 2018
Ηλικίες: 5+
Η Ελένη μισεί τα μαλλιά της. Είναι φουντωτά και την κάνουν να φαίνεται τεράστια. Οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν, η δασκάλα της δεν μπορεί να δει τον μαθητή που κάθεται πίσω της και το μόνο που θέλει η Ελένη είναι να είχε μαλλιά ίσια, όπως τα άλλα κορίτσια, ίσια και λαμπερά και ευκολοχτένιστα. Θυμάται, δε, μια φορά που πήγε στο κομμωτήριο και της έκοψαν καρέ. Τεράστια αποτυχία. Μιαν άλλη φορά, η μαμά της είχε προσπαθήσει να της τα ισιώσει. Τζίφος! Πόσο τα μισούσε τα μαλλιά της η Ελένη. Μέχρι που γνώρισε τη Στεφανία και άλλαξε γνώμη. Δυο κορίτσια διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά τόσο ίδια, δυο παιδιά που χωρίς να το πολυσκεφτούν, ξέρουν τον τρόπο να βοηθήσουν το ένα το άλλο.
Η Ελένη Πολυματίδου γράφει μια τρυφερή ιστορία που αγγίζει πολλά θέματα: τη φιλία, το διαφορετικό, την αγάπη, αν και αναφέρεται σε ένα θέμα στενάχωρο. Ας ξεκαθαρίσουμε πως εδώ στην Κόκκινη Αλεπού δεν προτιμούμε και δεν προτείνουμε παιδικά βιβλία που μιλούν για παθήσεις, για διάφορους λόγους, με κυριότερο ίσως τον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς που έχουν γράψει ανάλογα βιβλία επιλέγουν να γνωρίσουν στα παιδιά τέτοια θέματα, όπως μια σοβαρή ασθένεια. Η συγγραφέας όμως σε αυτήν την περίπτωση, αν και θέτει την αρρώστια (καρκίνος) σε πρώτο πλάνο, δεν τη βροντοφωνάζει. Αντίθετα, τη βλέπει από μια διαφορετική πλευρά, από αυτήν της φιλίας και της δύναμης της θέλησης και της στήριξης. Και τη βλέπει μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, όχι από τα δικά της. Με χαρα διαπίστωσα ότι λείπει το συναισθηματικό κομμάτι που θα προκαλούσε την φόρτιση του ενήλικα και ίσως και το δάκρυ. Απουσιάζει ο διδακτισμός, απουσιάζει η γνώμη του ενήλικα. Είναι ένα βιβλίο που κατά βάση μιλάει για το διαφορετικό και πώς μας κάνει να νιώθουμε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μας, δίνει τροφή για συζήτηση, ώστε μέσα από αυτήν κι όχι την ιστορία να γνωρίσουμε το θέμα της ασθένειας στο σημείο που ο καθένας (γονιός, εκπαιδευτικός, κλπ) θέλει και μπορεί και προωθεί την ενσυναίσθηση μέσα από την κίνηση της μικρής Ελένης, χωρίς πάλι να προκαλεί το συναίσθημα.
Με καθε σεβασμό αλλά από τη κριτική σας απορρέει μια φοβία για τις ανίατες ασθένειες….κατανοητη μεν αλλά δεν χρειαζόταν να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι αποφεύγετε βιβλία που πραγματεύονται την ασθένεια και κατά συνέπεια τον θάνατο δε….παρόλο που πολλα από αυτά βοήθησαν πολλες οικογένειες να αντιμετωπίσουν δυσάρεστες καταστάσεις….
H φοβία μου, όπως την χαρακτηρίζετε κ. Λίτσα, έχει να κάνει με τον τρόπο που η ασθένεια και ο θάνατος αντιμετωπίζονται σαν θέμα για ένα παιδικό βιβλίο κι όχι από την ίδια την ασθένεια ή τον θάνατο. Υπαρχουν δείγματα καλής γραφής πάνω στο συγκεκριμένο θέμα από συγγραφείς που γνωρίζουν το αντικείμενο ακόμα και ψυχολόγους, όμως είναι λίγα.
Σαφώς και ως ανθρώπινο ον έχω μια φοβία απέναντι στον θάνατο και το άγνωστο, αλλά θα μείνω σταθερή στις απόψεις μου και στην Κόκκινη Αλεπού θα παρουσιάζονται μόνο βιβλία που κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν κάτι να πουν για το θέμα και δεν είναι “ακόμα ένα βιβλίο για τον θάνατο ή ακόμα ένα βιβλίο για μια αρρώστια”. Οπως καταλαβαίνετε -μιας και εκτιθεται η απόψη ενός μόνο ανθρώπου – το θέμα είναι υποκειμενικό και δεν μπορώ να ενστερνιστώ από τη στιγμή που δεν το πιστεύω την απόψή σας. Σαφώς και θεωρώ πως κάποια βιβλία έχουν βοηθήσει οικογένειες να ξεπεράσουν την άσχημη κατάσταση που βιώνουν ή βίωσαν, όμως αυτό που αναφέρω και στην κριτική και στην απάντησή μου εδώ, δεν έχει να κάνει με το αν βοήθησαν, αλλά με την ποιότητα των κειμένων. Αυτό κρίνεται εδώ, η ποιότητα των κειμένων σε συνδυασμό με το εικαστικό. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και για το σχόλιό σας και ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε το σκεπτικό πίσω από την επιλογή μου να μην παρουσιάζονται τέτοιας θεματολογίας βιβλία.
Επίσης, θα ήθελα να σας επισημάνω ότι στην Κόκκινη Αλεπού έχουμε αναφερθεί με ειδικό αφιέρωμα στα βιβλία που μιλούν για τον θάνατο. Μπορείτε να το τσεκάρετε εδώ: http://kokkinialepou.gr/o-thanatos-ke-i-apolia-mesa-apo-ta-pedika-vivlia/