Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;

Συγγραφέας: Ελένη Πολυματίδου

Εικονογράφηση: Δωροθέα Λούκρη

Εκδόσεις: Γράφημα

Χρονιά έκδοσης: 2018

Ηλικίες: 5+

 

Η Ελένη μισεί τα μαλλιά της. Είναι φουντωτά και την κάνουν να φαίνεται τεράστια. Οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν, η δασκάλα της δεν μπορεί να δει τον μαθητή που κάθεται πίσω της και το μόνο που θέλει η Ελένη είναι να είχε μαλλιά ίσια, όπως τα άλλα κορίτσια, ίσια και λαμπερά και ευκολοχτένιστα. Θυμάται, δε, μια φορά που πήγε στο κομμωτήριο και της έκοψαν καρέ. Τεράστια αποτυχία. Μιαν άλλη φορά, η μαμά της είχε προσπαθήσει να της τα ισιώσει. Τζίφος! Πόσο τα μισούσε τα μαλλιά της η Ελένη. Μέχρι που γνώρισε τη Στεφανία και άλλαξε γνώμη. Δυο κορίτσια διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά τόσο ίδια, δυο παιδιά που χωρίς να το πολυσκεφτούν, ξέρουν τον τρόπο να βοηθήσουν το ένα το άλλο.

Η Ελένη Πολυματίδου γράφει μια τρυφερή ιστορία που αγγίζει πολλά θέματα: τη φιλία, το διαφορετικό, την αγάπη, αν και αναφέρεται σε ένα θέμα στενάχωρο. Ας ξεκαθαρίσουμε πως εδώ στην Κόκκινη Αλεπού δεν προτιμούμε και δεν προτείνουμε παιδικά βιβλία που μιλούν για παθήσεις, για διάφορους λόγους, με κυριότερο ίσως τον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς που έχουν γράψει ανάλογα βιβλία επιλέγουν να γνωρίσουν στα παιδιά τέτοια θέματα, όπως μια σοβαρή ασθένεια. Η συγγραφέας όμως σε αυτήν την περίπτωση, αν και θέτει την αρρώστια (καρκίνος) σε πρώτο πλάνο, δεν τη βροντοφωνάζει. Αντίθετα, τη βλέπει από μια διαφορετική πλευρά, από αυτήν της φιλίας και της δύναμης της θέλησης και της στήριξης. Και τη βλέπει μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, όχι από τα δικά της. Με χαρα διαπίστωσα ότι λείπει το συναισθηματικό κομμάτι που θα προκαλούσε την φόρτιση του ενήλικα και ίσως και το δάκρυ. Απουσιάζει ο διδακτισμός, απουσιάζει η γνώμη του ενήλικα. Είναι ένα βιβλίο που κατά βάση μιλάει για το διαφορετικό και πώς μας κάνει να νιώθουμε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μας, δίνει τροφή για συζήτηση, ώστε μέσα από αυτήν κι όχι την ιστορία να γνωρίσουμε το θέμα της ασθένειας στο σημείο που ο καθένας (γονιός, εκπαιδευτικός, κλπ) θέλει και μπορεί και προωθεί την ενσυναίσθηση μέσα από την κίνηση της μικρής Ελένης, χωρίς πάλι να προκαλεί το συναίσθημα.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.