Το μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πιπίλα

Συγγραφέας – εικονογράφος: Τζέσικα Γιωσαφάτ

Εκδόσεις: Key Books

Χρονιά έκδοσης: 2016

Ηλικίες: 1+, 3+

Η χρήση των παραμυθιών είναι ένα πολύ καλός τρόπος να αλλάξεις μία κατάσταση όσoν αφορά στα παιδιά μικρής ηλικίας. Αυτό και η υπομονή, φυσικά. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται με τελείως διαφορετικό τρόπο τα δικά μας “πρέπει” (ή δεν τα αντιλαμβάνονται καθόλου, αν κρίνω από προσωπική εμπειρία) και η χρήση μιας ιστορίας, με απλά λόγια και όμορφα έντονα σχέδια αποτελεί την τέλεια λύση. Η υπόθεση του βιβλίου είναι απλή και πολύ γνώριμη: ένα παιδάκι που δεν θέλει να αποχωριστεί την πιπίλα του και μαζί με αυτή την ασφάλεια που του προσφέρει. Έτσι, ξεκινάει ένα ταξίδι μέσα από το λούκι της μπανιέρας που κάνει μπάνιο, όπου ξαφνικά βρίσκεται σε έναν τόπο μαγικό, πολύχρωμο που οι κάτοικοί του αρέσκονται στο να χορεύουν και να τραγουδούν. Όμως πως θα μπορέσει εκείνο να χορέψει και κυρίως να τραγουδίσει όταν έχει την πιπίλα στο στόμα;

Η αλήθεια είναι πως ο αποχωρισμός από την πιπίλα για κάποια παιδιά είναι οδυνηρός και φτάνουν σε αρκετά μεγάλη ηλικία για να αποφασίσουν πως δεν χρειάζεται πια να την έχουν μαζί τους. Η Τζέσικα Γιωσαφάτ δίνει μέσα από το βιβλίο της την ευκαιρία στους γονείς που το διαβάζουν να καταλάβουν τί αισθάνονται τα παιδιά που κρατούν σε μεγαλύτερη ηλικία τις πιπίλες και ποιός έιναι ο καλύτερος τρόπος για να την αποχωριστούν, με ήρεμο και ομαλό τρόπο, ενώ τα παιδιά αντιλαμβάνονται μέσα από την ιστορία και την εικονογράφηση πως υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα για να κάνουμε μέσα στην ημέρα μας από το να πιπιλάμε μια πιπίλα.

Στην αρχή του βιβλίου, ο διάσημος Παιδοψυχολόγος – Ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ, δίνει τη δική του επαγγελματική άποψη για την χρήση της πιπίλας και το πόσο σημαντική είναι για τα παιδιά που την χρησιμοποιούν.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.