Το ποτάμι

Συγγραφέας – εικονογράφος: Tom Percival
Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Ικαρος
Χρονιά έκδοσης: 2022
Ηλικίες: 3+

Όπως όλα τα βιβλία του Tom Percival, το Ποτάμι μιλάει για τα συναισθήματα, για το πώς αυτά συνεχώς αλλάζουν μέσα μας και για το πώς μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε. Οι ιστορίες του μιλάνε συχνά για το θάρρος, τους φόβους, τη νοσταλγία, τη μοναξιά, την ανασφάλεια, τη δύναμη της προσπάθειας. Και με έναν απλό, μεταφορικό, μα σοφό τρόπο καταφέρνει να περάσει το μήνυμα ότι είναι απολύτως οκ να τα νιώθουμε όλα αυτά, ότι όλα είναι αποδεκτά και ότι δεν υπάρχει τίποτα μη φυσιολογικό σε όσα αισθανόμαστε. Πετυχαίνει έτσι να διδάξει στους μικρούς αναγνώστες ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για τη διαχείριση των συναισθημάτων: την αποδοχή. 

Ακριβώς έτσι και στο “Ποτάμι”, ο Percival μας βάζει στον κόσμο του Ρόουαν που μεγαλώνει παίζοντας πλάι σε έναν ποταμό. Το ποτάμι, όπως και το αγόρι, κάποιες μέρες είναι ήσυχο, κάποιες άλλες ζωηρό και παιχνιδιάρικο, κάποιες πάλι άγριο και θυμωμένο. Τι γίνεται όμως όταν έρθει ο χειμώνας και το ποτάμι παγώσει; Όπως και το ίδιο το αγόρι μετά από μια στενοχώρια και μια μεγάλη απώλεια; Τι θα χρειαστεί για να σπάσουν οι πάγοι και το νερό να αρχίσει πάλι να κυλά; 

Με απλά λόγια και τις υπέροχες περιγραφικές του εικόνες, ο Percival μας μαθαίνει ότι όλα τα συναισθήματα, ακόμα και το βαρύ αίσθημα της απώλειας, είναι σαν το νερό που κυλάει και με την ίδια ροή μεταβάλλονται μέσα μας. Άλλοτε με ορμή, άλλοτε με αντάρα και θυμό, άλλες φορές ήρεμα και γλυκά, αλλά πάντα σαν το νερό που κυλάει σε έναν αέναο κύκλο, τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν. Κι όσο μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε αυτή την αλήθεια, τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε στο να διαχειριζόμαστε όσα μας ζορίζουν και να κρατάμε περισσότερο στην καρδιά και την ψυχή όσα μας κάνουν ευτυχισμένους. 

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.