Τόνοι, τόνοι και Τόνι

Συγγραφέας: Πάνος Χριστοδούλου

Εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Χρονιά έκδοσης: 2017

Ηλικίες: 7+

 

O Tόνι έχει “μαλώσει” με τους τόνους κι ό,τι κι αν γράψει είναι άτονο. Ενώ είναι φανταστικός στο να βγάζει ιστορίες από το μυαλό του, δεν βάζει κανέναν τόνο σε καμία λέξη. Μια μέρα, ο δάσκαλός του θα τον καλέσει στον πίνακα να γράψει μια από τις ιστορίες του, όμως θα νευριάσει πολύ που ο Τόνι δεν βάζει πάλι τόνους. Και θα φωνάξει τόσο δυνατά που θα τον ακούσουν οι τόνοι – τα ψάρια – και θα βγουν από τη θάλασσα και θα πέσουν πάνω στις άτονες λέξεις του Τόνι και πω-πω, μα τι μπέρδεμα είναι αυτό; Οι τόνοι έπεσαν αλλού για αλλού και τώρα άλλαξε όλο το νόημα της ιστορίας του Τόνι. Ο Πάνος Χριστοδούλου, διευθυντής του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού, έγραψε μια αστεία ιστορία για να διασκεδάσει τα παιδιά, αλλά και να τους δείξει πόσο σημαντική είναι η χρήση των τόνων όταν γράφουμε. Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα “η αφορμή για το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που έκανα στο ελληνικό σχολείο του Λονδίνου. Εκεί τα περισσότερα παιδιά δεν έβαζαν καθόλου τόνους στις ιστορίες που γράφαμε και, όταν το συζήτησα μαζί τους, ένα από τα παιδιά μου πρότεινε να φτιάξουμε μια ιστορία με λέξεις που αντί για τόνους γραμματικής θα είχαν τόνους ψάρια”. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά 6+.

 

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Αγροτόσπιτο

“Είναι μια ιστορία φθοράς και μιας ιδιότυπης αναγέννησης. Η φθορά είναι φυσιολογική για τα πάντα, η αναγέννηση όμως, ακόμα και αν είναι μέσα από μια εικονογραφημένη ιστορία, έχει να κάνει με τη ματιά που ρίχνουμε στα πράγματα, στην εκτίμηση του παρελθόντος τους και στην προσπάθεια να διατηρήσουμε κάτι από την προηγούμενη ζωή τους ζωντανό, να δημιουργήσουμε μια σύνδεση με το παρελθόν ακόμα κι αν πρόκειται για μια οικογενειακή ιστορία που αλλιώς δεν θα μας αφορούσε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σπίτι που ποτέ δεν θα επισκεπτόμασταν. Είναι ένας γλυκός, ήπιος τρόπος για να μιλήσει ένα βιβλίο στα παιδιά γι’ αυτό που ζει, γερνάει και πεθαίνει – αλλά πεθαίνει χορτάτο από τη ζωή που έζησε και ξαναζεί γιατί κάποιος μας λέει την ιστορία του. Το “Αγροτόσπιτο” της Sophie Blackall είναι ένα διαμαντάκι για ευαίσθητους συλλέκτες ιστοριών και παρατηρητές της λεπτομέρειας”.

Το αγόρι που έφερε το χιόνι

Στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης, εκεί που οι κάτοικοί της ζουν και περπατούν βιαστικά, ζει ένα αγοράκι, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά τους. Για “σπίτι΄” τους έχουν ένα παγκάκι. Όταν όμως το αγόρι βρει ένα βράδυ, εντελώς μαγικά, μια χιονόμπαλα ακριβώς πλάι στο παγκάκι που κοιμάται, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Στη χιονόμπαλα μέσα υπάρχει μια πόλη σαν αυτή που βρίσκεται εκείνος, με ενα παγκάκι ακριβώς σαν αυτό που κοιμάται τώρα. Οταν θα την κουνίσει κάτι μαγικό θα έχει συμβεί.

Η Μυρτιά και ο καθρέφτης

Στην «Μυρτιά», που είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι, ζωγραφιές σαν μενταγιόν ζωντανεύουν τις λέξεις που διαλέγει η  Κατερίνα Παούρη για να φτιάξει τον κόσμο της ηρωίδας: αρώματα από τη φωτιά που τριζοβολάει, από τα βιβλία, του τσουκαλιού, της λεβάντας, του χαμομηλιού, του κρόκου, της μυρτιάς μοσχοβολούν στα απάτητα δάση του παραμυθιού.