“5” θα πει τα πέντε πιο αγαπημένα βιβλία ενός εικονογράφου. Κάθε μήνα ένας Έλληνας ή μία Ελληνίδα δημιουργός επιλέγει και παρουσιάζει πέντε εικονογραφημένα βιβλία – ελληνικά ή ξένα, καινούρια ή παλιότερα, για παιδιά ή ενήλικες. Μέσα από αυτές τις επιλογές και τα μικρά κείμενα που συνοδεύουν τα βιβλία – ένα είδος λεζάντας – παίρνουμε μια μικρή γεύση από τις αναγνωστικές προτιμήσεις των καλλιτεχνών, τα βιβλία των οποίων έχουμε στα σπίτια μας και ξεφυλλίζουμε σχεδόν καθημερινά. Μια ιδέα ίσως από τις επιρροές τους, τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν, τα έργα που αγαπούν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους. Παράλληλα, μέσα από τις επιλογές αυτές γνωρίζουμε βιβλία και δημιουργούς που ίσως να μην ξέραμε ως τώρα. Ένα ταχύρυθμο μάθημα εικαστικών, μια εισαγωγή στον υπέροχο κόσμο της εικονογράφησης, που μόνο οι ίδιοι οι εικονογράφοι μπορούν να κάνουν.
Επιμέλεια στήλης: Ζωή Κοσκινίδου
Ο Αχιλλέας Ραζής είναι ζωγράφος. Είναι όμως και ένας από τους σχετικά πιο νέους εικονογράφους στον χώρο των παιδικών βιβλίων. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1975. Όταν ήρθε η ώρα να πάει Δημοτικό, εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Αθήνα. Από παιδί ζωγράφιζε ατέλειωτες ώρες πάνω σε κόλλες χαρτί απλωμένες στο πάτωμα, ζώντας κυριολεκτικά με τις ιστορίες που έφτιαχνε. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον Χρόνη Μπότσογλου. Σιγά σιγά ήρθαν οι εκθέσεις και οι συμμετοχές στην Art Athina. Με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων ασχολείται επαγγελματικά από το 2016, όταν δημιούργησε μαζί με τη συγγραφέα Αργυρώ Πιπίνη το «Μελάκ, μόνος» (εκδ. Καλειδοσκόπιο, Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου, Βραβείο Αναγνώστη, τιμητική διάκριση στα White Ravens 2017). Ακολούθησαν τα “Είμαι πρόσφυγας από την Κερύνεια” (κειμ. Νεκτάριος Στελλάκης, εκδ. Καλειδοσκόπιο), “Καλοκαίρι στο κουτί” (κειμ. Α. Πιπίνη, εκδ. Παπαδόπουλος), “Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου” (κειμ. Γιώτα Αλεξάδρου, Ελληνοεκδοτική), , “Τσουγκρούτ” (κειμ. Λίλη Λαμπρέλη, εκδ. Πατάκης) κ.ά., για να φτάσουμε στο 2022 και το πρώτο του δικό του βιβλίο, το χωρίς λόγια “Είναι τέρας;” (βραβείο IBBY, εκδ. Καλειδοσκόπιο). Τα πρωινά δουλεύει, εδώ και χρόνια, σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παρακάτω μας παρουσιάζει τα πέντε πιο αγαπημένα του εικονογραφημένα βιβλία και εξηγεί γιατί τα έχει ξεχωρίσει.
«Ο Νόι και η Φάλαινα» του Benji Davies (εκδ. Ίκαρος)
Στην ακτή δυο τρία ξύλινα σπίτια που βλέπουν σε μια θάλασσα κάπου στο βορρά κι ένας ουρανός τις πιο πολλές φορές συννεφιασμένος. Η ιστορία: Το παιδί μένει μόνο του όλη μέρα, ο μπαμπάς λείπει για ψάρεμα, κι ένα φαλαινάκι έρχεται , ένα πρωί, να τα’ αλλάξει όλα. Δεν είναι το χθες, είναι το σήμερα, όπως θα μπορούσε να είναι . Κουρδισμένος σ’ έναν τόνο μιας άχρονης αθωότητας, αυτός είναι ο κόσμος του αγαπημένου μου Benji Davies.
«Πετάνε οι πιγκουίνοι;» του Oliver Jeffers (Ίκαρος)
Όλα μπορούν να γίνουν με τις ακουαρέλες του. Αυτό νιώθω όταν ξεφυλλίζω τα βιβλία του Jeffers . Ο χώρος ορίζεται πολύ απλά , οι ιστορίες νομίζεις ότι του έχουν βγει πολύ φυσικά χωρίς το φίλτρο της εκλογίκευσης , σαν μια ανάσα. Το αγόρι με τη ριγέ μπλούζα και τα πόδια σαν καλαμάκια αναζητάει παντού τον πιγκουίνο. Ο θρίαμβος της φιλίας και της αυτογνωσίας με τα ελάχιστα.
«Μια μεγάλη μέρα του τίποτα» της Beatrice Alemagna (εκδόσεις Κόκκινο)
Η ζωή χωρίς tablet. Όλα τα θαύματα που σου αποκαλύπτονται όταν κλείνεις την οθόνη. Εδώ δεν θα βρεις καθόλου διδακτισμό, απλά παρασύρεσαι απ την αφήγηση και την πλούσια χειμωνιάτικη φύση που κατακλύζει τα «σαλόνια» της Alemagna. Μια εικονογράφος που θαυμάζω και που ,όσο πάει, η δουλειά της βουτάει όλο και πιο βαθιά μέσα στη ζωγραφική .
«Μια ιστορία για τον Διονύσιο Σολωμό» της Μάριας Μπαχά (Καλειδοσκόπιο)
H γραφή της είναι σαν τις εικονογραφήσεις της , αλλού διάφανη και σε ελεύθερη φόρμα όπως η τέχνη των αφηρημένων εξπρεσιονιστών , αλλού με αγάπη στη λεπτομέρεια σαν δαντέλα. Η Μπαχά βλέπει τη ζωή και το έργο του Σολωμού με το βλέμμα του εικαστικού κι όχι του ιστορικού. Βλέμμα βαθύ αλλά και ανοιχτό. Αφαιρεί τα περιττά και κρατάει την οξύτητα και την τρυφερότητα , σαν μια μεγάλη ζωγραφιά που τελικά δεν της λείπει τίποτα.
«Nell’ acqua» του Lorenzo Mattotti (Casterman)
Μια συλλογή από ζωγραφιές του Lorenzo Mattotti, ενός κομιξά εικονογράφου που μου αρέσει πολύ. Εικόνες αισθησιακές, ο έρωτας ενός ζευγαριού μέσα στο νερό, εμπνευσμένες από την ταινία σε συν-σκηνοθεσία των Wong Kar Wai, Michelangelo Antonioni και Steven Soderbergh “Eros” (2004), μια ταινία για την οποία ο Mattotti είχε φτιάξει την αφίσα. Η αποθέωση του γαλάζιου, των καμπυλών, της παραμόρφωσης των σωμάτων. Γενικά τριγύρω γίνεται χαμός, αλλά το ζευγάρι εκεί, απτόητο!
