“5” θα πει τα πέντε πιο αγαπημένα βιβλία ενός εικονογράφου. Κάθε μήνα ένας Έλληνας ή μία Ελληνίδα δημιουργός επιλέγει και παρουσιάζει πέντε εικονογραφημένα βιβλία – ελληνικά ή ξένα, καινούρια ή παλιότερα, για παιδιά ή ενήλικες. Μέσα από αυτές τις επιλογές και τα μικρά κείμενα που συνοδεύουν τα βιβλία – ένα είδος λεζάντας – παίρνουμε μια μικρή γεύση από τις αναγνωστικές προτιμήσεις των καλλιτεχνών, τα βιβλία των οποίων έχουμε στα σπίτια μας και ξεφυλλίζουμε σχεδόν καθημερινά. Μια ιδέα ίσως από τις επιρροές τους, τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν, τα έργα που αγαπούν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους. Παράλληλα, μέσα από τις επιλογές αυτές γνωρίζουμε βιβλία και δημιουργούς που ίσως να μην ξέραμε ως τώρα. Ένα ταχύρυθμο μάθημα εικαστικών, μια εισαγωγή στον υπέροχο κόσμο της εικονογράφησης, που μόνο οι ίδιοι οι εικονογράφοι μπορούν να κάνουν.
Επιμέλεια στήλης: Ζωή Κοσκινίδου
H Λία Φωτιάδου είναι εικαστικός και ξεκίνησε λίγο τυχαία να ασχολείται με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Γεννηθηκε στη Θεσσαλονικη το 1979, σπούδασε Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Χρόνη Μπότσογλου και Γράφικες Τέχνες με τη Λεώνη Βιδάλη. Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ασχολήθηκε με τη Xαρακτική, με δάσκαλο τον Μανόλη Γιανναδάκη. Ενώ πάντα αγαπούσε τα βιβλία και ειδικά τα παιδικά, δεν πίστευε οτι θα ασχοληθεί επαγγελματικά με την εικονογράφησή τους. Μέχρι που γέννησε τις κόρες της και λίγα χρόνια μετά, το 2016. ήρθε κάπως τυχαία η πρώτη ανάθεση ενός παιδικού βιβλίου. Η πιο πρόσφατη δουλειά της είναι η εικονογράφηση του λαϊκού παραμυθιού “Η Καρακατσού και οι δράκοι” του Βαγγέλη Γονιδάκη (εκδ. Πατάκη). Πέρα από τα βιβλία, η Λία Φωτιάδου έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής, χαρακτικής και εικονογράφησης. Εδώ επιλέγει και παρουσιάζει τα πεντε πιο αγαπημένα της εικονογραφημένα βιβλία.
Ο Καρυοθραύστης – εικονογράφηση Fumiko Hori, εκδ. Γνώση (1983).
Το πιο αγαπημένο βιβλίο όλων των εποχών για μένα είναι συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Και αυτό δεν είναι άλλο από το «Ο Καρυθραύστης», εικονογραφημένο από τη Γιαπωνέζα Φουμίκο Χόρι και βραβευμένο στη Διεθνή Έκθεση Παιδικού Βιβλίου στη Μπολόνια το 1971. Από τις πρώτες μου μνήμες είναι εγώ ως παιδί, πότε στο πάτωμα, πότε στην καρέκλα, πότε στο κρεβάτι, να το ξεφυλλίζω για ώρες, αδιαφορώντας εντελώς για την ιστορία- την οποία πάντα μπέρδευα με «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», απορροφημένη από τις ονειρικές ζωγραφιές. Οι εικόνες ήταν τόσο διαφορετικές σε σχέση με ό,τι είχα δει ως τότε. Μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω αν μου άρεσαν ή όχι, αλλά επίσης μου ήταν δύσκολο να σταματήσω να τις παρατηρώ. Αντιλαμβάνομαι μετά από τόσα χρόνια ότι οι ζωγραφιές της Χόρι αποτελούσαν για μένα ένα μυστήριο: φόρμες και εικόνες κάπως αφηρημένες, λιτές και αέρινες, τρυφερές και απόκοσμες μαζί, εξακολουθούν να είναι συγκινητικά εντυπωσιακές και αξιοπρόσεκτες στα μάτια μου.
“The Lion and the Bird” (Φίλοι) – Marianne Dubuc, εκδ. Νεφέλη (2014)
Αγαπώ πολύ αυτήν την απλή ιστορία των δύο χαρακτήρων που γίνονται φίλοι. Είναι μία ιστορία για το πώς καμιά φορά οι φίλοι μπορεί να απομακρυνθούν, αλλά δεν χάνονται .Ή αλλιώς, μία ιστορία για το πώς να αφήνεις τους αγαπημένους σου να φύγουν όταν χρειάζεται. Σίγουρα είναι μία ιστορία -ύμνος στην φιλία. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι λιτές αλλά περιεκτικές και τρυφερές εικόνες, φτιαγμένες με τα πιο απλά εκφραστικά μέσα (ακουαρέλες και μολύβι), καθώς και οι λέξεις που έρχονται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητες. Θαυμάζω την δεξιοτεχνία της Dubuc που δημιουργεί («κινηματογραφικές» θα έλεγε κανείς ) σιωπές και ενδιαφέροντες ρυθμούς με το πέρασμα των εποχών, αφήνοντας στον θεατή χώρο και χρόνο για να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματά του.
«Οι ουρανοξύστες» Germano Zullo, Albertine, Εκδοτικός Οικος Μέλισσα (2013)
Δυο πάμπλουτοι χτίζουν τις επαύλεις τους δίπλα δίπλα …Μια χιουμοριστική και σαρκαστική και ιστορία για την απληστία από συγγραφέα και εικονογράφο με ελάχιστα λόγια και κυρίαρχο το απαράμιλλο εκφραστικό στυλ της Αlbertine. Σχέδια ασπρόμαυρα λεπτομερή, δημιουργημένα με μεγάλη άνεση αλλά και ακρίβεια, μόνο με ένα μαρκαδοράκι/πενάκι. Τα πιο απλά πράγματα είναι τα δυσκολότερα να τα πετύχεις και γι’ αυτό αγαπάω αυτού του είδους τα σχέδια . Την όμορφη δουλειά έρχεται να συμπληρώσει το αξιοπρόσεκτο σχήμα του βιβλίου το οποίο συνάδει με τον τίτλο και εξυπηρετεί το περιεχόμενο και η πολυτελής σκληρόδετη καλλιτεχνική βιβλιοδεσία του με ύφασμα στη ράχη .
Cloth Lullaby- the woven life of Louise Bourgeois, Amy Novesky, εικονογράφηση: Isabelle Arsenault, Abrams, 2016
Μια εικονογραφημένη βιογραφία της γλύπτριας-εικαστικού Louise Bourgeois για το πώς αυτή κατάφερε να μετατρέψει τα βιώματά της σε έργα και εικαστικό περιεχόμενο. Η Arsenault, όπως πάντα, έτσι και εδώ, δημιουργεί σχέδια συγκλονιστικής ευαισθησίας και δύναμης, υφές και ρυθμούς απεικονίζοντας τόσο, φαντασιακούς κόσμους, όσο και πραγματικές συνθήκες και συνεισφέρει τα μέγιστα στην παρουσίαση και κατανόηση του βίου της εικαστικού. Τέλος, ένα αγαπημένο μου, ασυνήθιστο χαρακτηριστικό είναι πως το κείμενο, ο τίτλος και οποιαδήποτε λέξη υπάρχει μέσα στο βιβλίο είναι γραμμένα στο χέρι από την εικονογράφο (και όχι γραμματοσειρά που θυμίζει χειρόγραφη) κάτι που συμπληρώνει την εντυπωσιακή αισθητική της έκδοσης.
Οδός Νοστιμιάς, Felicita Sala, εκδόσεις Φουρφούρι (2019)
Οι ένοικοι της οδού Νοστιμιάς συγκεντρώνουν τα υλικά και φτιάχνουν ο καθένας τους παραδοσιακές συνταγές του τόπου τους (Ισπανία, Κίνα, Μεξικό και άλλες πολλές και διάφορες χώρες). Στο τέλος συγκεντρώνονται όλοι στην αυλή και στήνουν ένα νόστιμο, χαρούμενο και πολύχρωμο γεύμα. Η Felicita Sala όταν ζωγραφίζει δείχνει ότι έχει μία τόσο αποφασιστική ματιά και σκέψη ξεκάθαρη. Αλλά το πιο μαγευτικό και αξιοζήλευτο κατόρθωμά της από όλα είναι ότι έχει ένα τρόπο να κάνει τις εικόνες της να φαίνονται φτιαγμένες απλά και εύκολα, χωρίς ποτέ να λείπουν οι γοητευτικές λεπτομέρειες. Στο βιβλίο αυτό επέλεξε τις συνταγές, ζωγράφισε τα υλικά και μας έβαλε μέσα στα σπίτια των ηρώων της την ώρα της προετοιμασίας. Είναι μια εισαγωγή στη μαγειρική αλλά ταυτόχρονα και ένα σχόλιο πάνω στην πολυπολιτισμικότητα.
