Κείμενο-Εικονογράφηση: Sophie Blackall
Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 5+
Το πλοίο πρέπει να σαλπάρει άμεσα, έρχεται καταιγίδα. Το πλήρωμα κάνει γρήγορες και αποτελεσματικές κινήσεις και… βίρα τις άγκυρες! Ωστόσο, ένα ολέθριο κύμα δεν αργεί να φανεί. Ο καπετάνιος είναι σε ετοιμότητα. Όταν το καράβι φτάνει στη ζώνη των τροπικών νηνεμιών, όλα είναι ήρεμα σε σημείο βαρεμάρας… ώσπου, “ναύτης στη θάλασσα”! Πού καιρός για ξεκούραση, έρχεται φουρτούνα! Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, το πλήρωμα στέλνει σήμα κινδύνου. Ώρες μετά, ένας φάρος φαίνεται από μακριά: Αχόι! Επιτέλους, ώρα για λίγη ξεκούραση, μέχρι να μπουν σε νέες περιπέτειες.
Αν και (ελπίζω να) σας παρέσυρα στους ωκεανούς, η ιστορία του «Αχόι!» διαδραματίζεται πάνω σε ένα χαλί στο σαλόνι του σπιτιού! Ο μπαμπάς θέλει να σκουπίσει και ο Πίνατ θέλει να παίζει, μέχρι που και οι δυο τους παραδίνονται σε ένα παιχνίδι φαντασίας. Η δημιουργός του βιβλίου αυτού είναι βραβευμένη εικονογράφος, ωστόσο το κείμενό της εδώ υπηρετεί ιδανικά τις συνήθειες της οικογένειας στο σπίτι: τη διεκπεραίωση των καθημερινών δουλειών του γονιού, τη φαντασία του παιδιού και τη σχέση των δύο μέσω του παιχνιδιού. Γέλασα πολύ με την επιστράτευση της φαντασίας του παιδιού ακόμα και για να διασκεδάσει την απογοήτευσή του, όταν τον μπαμπά καλεί η πραγματικότητα. Η ιστορία δίνει ‘μαθήματα’, αυτή τη φορά μόνο στον ενήλικα αναγνώστη: κάποιες φορές αρκεί το χιούμορ και η φαντασία για να (επανα-)συνδεθούμε με τα παιδιά μας. Με αυτό ακριβώς το αίσθημα έκλεισα το βιβλίο, ταυτόχρονα γελώντας με την τελευταία στιχομυθία.
Στο βιβλίο αυτό απολαμβάνουμε το πλεονέκτημα που έχει η δημιουργία ενός βιβλίου από ένα άτομο: θαυμάζουμε την πολύπλευρη επικοινωνία κειμένου και εικονογράφησης και την αλληλεπίδρασή τους, ως συγκοινωνούντα δοχεία. Στις σελίδες εναλλάσσονται το πραγματικό (δωμάτιο) με το φανταστικό (ωκεανός). Η μεταφορά στο φαντασιακό γίνεται με απλά αντικείμενα που έχει κάθε σπίτι: καρέκλες, σφουγγαρίστρες και κουτάλα για τα κατάρτια, φύλλα χαρτί για τα πανιά, χαρτιά υγείας για ανεμοδούρια και το σχοινάκι με ράγες απ’ το τρενάκι να σχηματίζουν την άγκυρα! Το φως που μπαίνει στο δωμάτιο με το που ανοίγει η πόρτα, παρομοιάζεται με το φως του φάρου προς τη σκοτεινή θάλασσα. Αγαπημένο μου, το δισέλιδο που απεικονίζει τη σανίδα σωτηρίας του πληρώματος (μπαμπάς-παιδί) να τραβιέται από ένα κοπάδι γλάρων, δεμένα με κορδέλες από το αστέρι που κρατά ο Πίνατ, στα χρώματα του ήλιου που δύει μέσα στη θάλασσα.
Επιπλέον, στοιχεία που μου έκαναν θετική εντύπωση πέρα από τη βασική πλοκή είναι καταρχάς το γλωσσάρι στην αρχική σελίδα. Το θεωρώ πολύ εύστοχο μιας και οι απορίες ξεκινούν από τον τίτλο του βιβλίου και οι έγκαιρες απαντήσεις βοηθούν το μικρό παιδί να εμπλακεί στην ιστορία. Λεπτομέρειες που δεν παρεμβαίνουν στην πλοκή, αλλά κάνουν τη διαφορά είναι το λιώσιμο των πάγων (που παραπέμπει στην κλιματική αλλαγή) και η γατούλα του σπιτιού (φιλοζωία). Η γυναικεία παρουσία λείπει παντελώς από το σπίτι, με τον μπαμπά να είναι με την ηλεκτρική σκούπα στο χέρι, ανακοινώνοντας πως έχει πολλά ακόμα να κάνει. Το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τις σελίδες είναι πως πρόκειται για μια ευτυχισμένη οικογένεια, αφήνοντας υποψίες ότι πρόκειται για ένα παιδί με δύο φροντιστές του ίδιου φύλου, μιας και οι άντρες του σπιτιού είναι δύο, ενώ η λέξη ‘μπαμπάς’ δεν χρησιμοποιείται ποτέ. Τα στοιχεία αυτά -μαζί με την απολαυστική ιστορία- δίνουν την ελευθερία στον αναγνώστη όχι μόνο να παρασυρθεί, αλλά και να φανταστεί τη ζωή των ηρώων (και του εαυτού του), όπως αυτός θέλει.
