Κείμενο-Εικονογράφηση: Νατάλια Σαλοσβίλι
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 3+
Ο αρκούδος είναι πολύ ευχαριστημένος: έχει το μπαλόνι, το μπισκότο και το βιβλίο του. «Μου αρέσει που είμαι αρκούδος», σκέφτεται και είναι έτοιμος να κάτσει στο αγαπημένο του παγκάκι. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που θέλουν τα πράγματα του αρκούδου: μια αλεπού, ένας λύκος, ένας λαγός και ένας ελέφαντας. Τι θα πει όταν του τα ζητήσουν; Και πως θα νιώσει αργότερα;
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου, περίμενα να διαβάσω για έναν αυθόρμητο, ειλικρινή και ευθύ χαρακτήρα που χρειάζεται να προσθέσει ευγένεια στον τρόπο που ζητά και εκφράζεται. Άλλωστε, αυτό είναι ένα σύνηθες ζητούμενο από τα παιδιά μας στις μικρές ηλικίες. Αντιθέτως, πρόκειται για έναν καλοσυνάτο αρκούδο που ενώ είναι έτοιμος και ανυπομονεί να απολαύσει αυτά που έχει, δεν μπορεί να πει ‘όχι’ όταν του τα ζητήσουν, ακόμα και κάποιοι άγνωστοι.
Αν και το κείμενο της Νατάλια είναι λιτό και απλό, οι αξίες και τα συναισθήματα που θίγει είναι πολλά και σημαντικά. Σε μια υπερκαταναλωτική πραγματικότητα, μπορεί κανείς να νιώθει πλήρης με απλά πράγματα, όπως το να διαβάσει ένα βιβλίο σε ένα παγκάκι. Η αυτοπεποίθηση δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντα, ωστόσο σημαντικό είναι να τα υπερασπιζόμαστε όταν σημαίνουν πολλά για εμάς. Η γενναιοδωρία μοιάζει αρετή, ωστόσο γρήγορα φαίνονται οι επιπτώσεις όταν ‘κάνουμε τον εαυτό μας στην άκρη για τους άλλους’: μπορεί να χάσουμε όχι μόνο αυτά που έχουμε, αλλά και αυτούς που αγαπάμε. Τότε ίσως θυμώσουμε και θα θυμώσουμε πολύ. Τόσο ώστε να γίνουμε δυσάρεστοι. Και σα να μην έφτανε αυτό, ίσως τελικά κάνουμε και εμείς αυτό που μας έκαναν: ψάξουμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε (ή χάσαμε) από άλλους, δημιουργώντας τους παρόμοια συναισθήματα.
Η Νατάλια ως καλλιτέχνιδα δημιουργεί ήρωες συνήθως ιδιαίτερους και αστείους, όπως ο αρκούδος εδώ. Τα συναισθήματα που μόλις περιέγραψα υποστηρίζονται από την έντονη, μεγάλη και παιδική γραφή και γραμματοσειρά των εκφράσεων απόγνωσης που σκέφτεται ο αρκούδος, σε συνδυασμό με τα κοντινά πλάνα στα ολοστρόγγυλα μάτια και στο ανέκφραστο στόμα του. Η εικονογράφηση φαίνεται να βασίζεται στην τέμπερα, συνήθως χωρίς φόντο, αλλά με απεικόνιση μόνο των ηρώων, των τριών αντικειμένων και του καθίσματος.
Θεωρώ το οπισθόφυλλο του βιβλίου αποπροσανατολιστικό. «Το πώς να λες αυτό που πραγματικά εννοείς» παραμένει ζητούμενο, μιας και το βιβλίο πραγματεύεται κυρίως το γιατί χρειάζεται να είμαστε αυθεντικοί και τι μπορεί να νιώσουμε ή να συμβεί όταν είμαστε απλώς και μόνο ευγενείς. Η ειλικρινής και ευγενική έκφραση των συναισθημάτων μας είναι πρόκληση σε κάθε ηλικία. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, νιώθουμε την αξία της εξάσκησης μικρών και μεγάλων, ώστε να μην χάσουμε ποτέ την αυθεντικότητά μας, διατηρώντας την καλοσύνη του αρκούδου.
