Κείμενο: Brigitte Giraud
Εικονογράφηση: Laurie Lecou
Μετάφραση: Μαρίζα Ντεκάστρο
Εκδόσεις: Διόπτρα
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 15+, 17+
Ένα αγόρι 17 ετών, ο Λίβιο, στην τάξη του της Γ’ Λυκείου, κάνει μια πράξη γενναία και επικίνδυνη: παρουσιάζει ενώπιον της καθηγήτριάς του και των συμμαθητών του μια εργασία για τον Μάγκνους Χίρσφελντ, ενός Γερμανοεβραίου γιατρού που στήριξε την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων μέσα στην περίοδο του ναζισμού, και τιμωρήθηκε γι’ αυτό. Γρήγορα διαφαίνεται όμως πως η παρουσίαση του Λίβιο είναι μόνο η αφορμή να μιλήσει για τον ίδιο του τον εαυτό· καταλήγει να μιλάει για την θεωρία του τρίτου φύλου σε μια τάξη αποσβολωμένη, όπου άλλοι ενδιαφέρονται έντονα και θετικά και άλλοι τελικά θα τον γιουχάρουν και θα τον εκφοβίσουν. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις είναι πολυποίκιλες: η καθηγήτρια θα χάσει τη δουλειά της, το περιβάλλον του Λίβιο θα πέσει από τα σύννεφα (μερικοί όχι από πολύ ψηλά) και ο ίδιος ο Λίβιο θα εξαφανιστεί. Το περιστατικό θα λάβει διαστάσεις και η αστυνομία θα αρχίσει να ανακρίνει τα πρόσωπα που σχετίζονται με το αγόρι, έτσι κι εμείς θα διαβάσουμε τις μαρτυρίες της κοπέλας του, της καθηγήτριάς του, του νταή που τον εκφόβιζε, των γονιών του… αλλά και τελικά του ίδιου του Λίβιο, που μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια.
Το πολυφωνικό εφηβικό μυθιστόρημα της Giraud είναι ένα σύγχρονο, παλλόμενο κείμενο. Η Αλγερινή συγγραφέας καταπιάνεται ιδιαίτερα με κοινωνικά θέματα σε όλα της τα βιβλία, όπως η απώλεια, η ταυτότητα και ο αποχωρισμός. Τα στοιχεία αυτά τα βρίσκουμε και εδώ, με την κοινωνία να κοιτά άναυδη το προφανές. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να εντοπίσω στο βιβλίο είναι ίσως κάποια νοηματικά κενά, κάποια πράγματα που υπονοούνται αλλά δεν επιβεβαιώνονται ούτε εξηγούνται επαρκώς. Κάτι που δεν θα με έβρισκε αντίθετη ίσως σε άλλου τύπου βιβλίου, αλλά εδώ μιλάμε για ένα εφηβικό με αστυνομική χροιά μυστηρίου, και είναι σα να μας βγαίνει ενίοτε λίγο ελλιπές το παζλ. Μικρό το κακό, ωστόσο. Το βιβλίο είναι πολύ ωραίο, καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο.
Βρίσκουμε την αφελή κοπέλα που πιστεύει ότι έχει ερωτική σχέση με τον Λίβιο, καθότι αυτός δεν της το διέψευσε ποτέ. Την καθηγήτρια που παρατηρεί άναυδη να εκτυλίσσεται μπροστά της κάτι ιδιαίτερο και ευάλωτο, τις συνέπειες του οποίου ούτε μπόρεσε να ψυχανεμιστεί ούτε να εμποδίσει, και την πλήττουν οι ενοχές γι’ αυτό. Τον νταή του σχολείου με τις ευκαιριακές ευαισθησίες, που δεν μπορεί να ανεχτεί ένα σύμπαν που δεν τον ενοχλεί καν. Μια μητέρα τραυματισμένη και υπερευαίσθητη, που παρότι υπερπροστατευτική απέτυχε να προστατεύσει τον γιο της στα πιο σημαντικά. Κι έναν πατέρα που νιώθει θυμό, απόρριψη, προσβολή και γι’ αυτό απέχει. Και φυσικά τον ίδιο τον Λίβιο… Η εθελοτυφλία στα καλύτερά της. Πέρα από αυτούς όμως συναντάμε και μικρότερους ωραίους χαρακτήρες, παιδιά στο σχολείο που χωρίζονται σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, διοικητικά στελέχη που προτιμούν την ισορροπία από την δικαιοσύνη και τραυματισμένους ανθρώπους που επικεντρώνονται τόσο στο δικό τους τραύμα που ξεχνούν να σηκώσουν το βλέμμα.
Το σύμπαν του βιβλίου είναι γνώριμο, τόσο σε κάθε έφηβο όσο και σε κάθε ενήλικα. Δεν πρόκειται για μια καθησυχαστική του όψη, δεν βρίθει από αγάπη και αποδοχή. Το περιβάλλει το μυστήριο της αναζήτησης της ταυτότητας, το εύθραυστο της ύπαρξης, η οδυνηρή ανακάλυψη του εαυτού. Η εικονογράφηση της Lecou, λιτή, υπαινικτική και εκρηκτικά πολύχρωμη, υπογραμμίζει τα ψυχικά τοπία των ηρώων με τρόπο ονειρικό. Πολύ ωραία έκδοση, πολύ ωραία θεματική και σίγουρα ένα σημαντικό βιβλίο για εφήβους μεγαλύτερης ηλικίας.
