Συγγραφέας – εικονογράφος: Φίλιππος Φωτιάδης
Εκδόσεις: Μάρτης
Χρονιά έκδοσης: 2019
Ηλικίες: 5+
Ο Ηλίας, όπως κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του, θέλει ένα κατοικίδιο. Οχι οποιοδήποτε κατοικίδιο όμως. Θέλει έναν σκύλο. Θα συμβιβαζόταν με ιγκουάνα ή παπαγάλο που μιλάει ή χάμστερ, σίγουρα όχι όμως με γάτα. Ο πατέρας του από την άλλη δε θέλει ούτε να το σκέφτεται. Κανένα από τα παραπάνω ζώα δεν επιτρέπεται να μπει στο διαμέρισμα, είναι δέσμευση τα ζώα, ποιος θα το φροντίζει; Οταν, λοιπόν, φτάνει η στιγμή που ο Ηλίας θα ζητήσει από τον Αγιο Βασίλη το δώρο του, στο γράμμα απλώς γράφει: ένα κατοικίδιο. Κι ας διαλέξει εκείνος τι θα είναι αυτό. Κι ένα μικροσκόπιο – αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Ελα όμως που την ημέρα των Χριστουγέννων αυτό που θα βρει κάτω από το δέντρο και μέσα σε ένα κουτάκι είναι ο Μίλτος. Και όπου Μίλτος βλέπε μυρμήγκι. Από εκείνη την ημέρα και μέσα σε κλίμα τεράστιας απογοήτευσης, ο Ηλίας θα πάρει το πάρει απόφαση: ο Μίλτος ειναι το κατοικίδιό του και με αυτό θα πρέπει να ζήσει. Ή μήπως όχι;
Ο Φίλιππος Φωτιάδης μας ξαφνιάζει ευχάριστα με το καινούργιο του βιβλίο για παιδιά, το πρώτο στο οποίο δοκιμάζεται και στο κείμενο. Την ιστορία λίγο – πολύ την έχεις ξανακούσει. Ποιος δεν έχει ζητήσει από τους γονείς του κατοικίδιο και δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με ένα τεράστιο ΟΧΙ. Επίσης, την έχεις ξαναδιαβάσει, καθώς ουκ ολίγοι συγγραφείς έχουν καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα. Ομως εδώ ο Φωτιάδης αλλάζει τα δεδομένα. Χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο και βάζοντας τον πρωταγωνιστή του να αφηγείται εκείνος την ιστορία με τον τρόπο που μόνο ένα παιδί μπορεί να το κάνει (γλώσσα, ύφος, ροή κειμένου) δημιουργεί από την πρώτη κιόλας αράδα μια οικειότητα ανάμεσα στον αφηγητή και τον αναγνώστη, τους φέρνει στο ίδιο επίπεδο. Το διάχυτο χιούμορ, που σε ορισμένα σημεία γίνεται και λίγο γραν γκινιόλ, κάνει την ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, κάνει τον αναγνώστη να γελά αβίαστα με τον τρόπο που περιγράφει ο Ηλίας το πώς συνάντησε πρώτη φορά τον Μίλτο, στο πώς προσπαθούσε να τον εκπαιδεύσει λες και ήταν στην πραγματικότητα σκύλος, στις γκάφες που έκανε θέλοντας να τον βγάλει βόλτα. Ακόμα και οι πιο στενάχωρες φάσεις της ιστορίας, εκεί που γίνεται αναφορά στον θάνατο και την απώλεια, απαλύνονται λόγω του χιούμορ και του τρόπου με τον οποίον ο δημιουργός βγαίνει από τον ρόλο του ενήλικα και γίνεται για 26 εικονογραφημένες σελίδες εκείνος ο μικρός Ηλίας.
Πέρα από τις γκάφες και τις περιγραφές του Ηλία, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να αντιληφθεί ίσως πιο εύκολα ο ενήλικας αναγνώστης. Ο πατέρας είναι ένας βασικός χαρακτήρας της ιστορίας, ο οποίος δρα μεν στο παρασκήνιο, προκαλεί όμως και ο ίδιος το γέλιο στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από την απαίτηση του παιδιού του για ένα ζωάκι, αλλά και από το πώς αντικαθιστά μαγικά μετά από κάθε ατύχημα το ταλαίπωρο μυρμήγκι, φτάνοντας στο σημείο να αγανακτήσει με τον τρόπο και τον ρυθμό που τα μυρμήγκια του γιού του αποδεκατίζονται.
Η εικονογράφησή του, όπως πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως τις πολλές λεπτομέρειες στις οποίες μας έχει συνηθεί στα προηγούμενα βιβλία που έχει εικονογραφήσει (Παραμύθια με την Ξένια, Επτά παραμύθια μια ιστορία). Παρ’όλα αυτά, και ενώ ήδη από τον τίτλο φαίνεται πως δίνεται μεγαλύτερο βάρος στην ιστορία (το βιβλίο μπορεί άνετα να διαβαστεί και από μεγαλύτερα παιδιά), η εικονογράφησή του συμβαδίζει απόλυτα με το ύφος του κειμένου.
