Συγγραφέας – εικονογράφος: Έφη Λαδά
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2019
Ηλικίες: 5+
Μια μέρα που φυσούσε δυνατά, ένας σκοτεινός μάγος αποφάσισε, κοιτώντας έναν καταπράσινο λόφο, να καλέσει τη Φωτιά. Εκείνη ξεκίνησε αμέσως το καταστροφικό της έργο, καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα της: δέντρα, σπίτια, ζώα, ανθρώπους. Αφού τελείωσε, έφυγε αφήνοντας πίσω πόνο, θλίψη, οργή και μια μυρωδιά θανάτου. Στη θέση της εμφανίστηκε η Σιωπή και άπλωσε στον τόπο αυτόν, τον κάποτε καταπράσινο, τα βαριά της πέπλα. Ο χρόνος κυλούσε, ο τόπος έμενε βουβός, ώσπου μια μέρα η Σιωπή είδε ένα κορίτσι να σκαλίζει το καμμένο χώμα και να χώνει μέσα σπόρους. Ο χειμώνας ήρθε με τη σειρά του, κάλυψε την κατεστραμμένη γη με χιόνι, την κοίμησε στην αγκαλιά του και τη βύθισε στη σιωπή για ακόμα περισσότερο χρόνο. Ωσπου μια μέρα, όταν το χιόνι είχε υποχωρήσει και το χώμα είχε στεγνώσει, η Σιωπή παρατήρησε κάτι περίεργο: τα δέντρα είχαν αρχίσει σιγά – σιγά να πετούν καινούργια φύλλα, τα πουλιά επέστρεψαν στον ουρανό, οι σπόροι που το κορίτσι είχε φυτέψει είχαν αρχίσει να βλασταίνουν. Μάζεψε τα πράγματά της και αποχαιρέτησε τον τόπο, δίνοντας τη θέση της στην Ελπίδα…
Η Εφη Λαδά δημιούργησε ίσως ένα από τα καλύτερα εικονοβιβλία της χρονιάς. Σε αυτό το βιβλίο, το έβδομο ολόδικό της, επέλεξε να μιλήσει για ένα θέμα που καίει πολύ και που είναι πολύ πρόσφατο και βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη. Οπως μας πληροφορεί η ίδια η δημιουργός στην τελευταία σελίδα του βιβλίου της, η ιδέα προέκυψε αμέσως μετά τις καταστροφικές φωτιές του 2007 στην Πελοπόνησσο. Οι εικονογραφήσεις έμειναν αρκετά χρόνια στο συρτάρι, ώσπου το 2016 πήρε το πράσινο φως του εκδοτικού. Την πρόλαβε όμως η φωτιά στο Μάτι. Η εικονογράφος παίρνει έμπνευση από τα τρομερά συμβάντα που συγκλόνισαν τη χωρα το 2007 και το 2018 και λέει τη δική της ιστορία, χρησιμοποιώντας τις λέξεις και τις εικόνες της με απόλυτο σεβασμό απέναντι σε όσους το έζησαν, χωρίς να καπηλεύεται τη μνήμη όσων έφυγαν και χωρίς να εκμεταλλεύεται την περίσταση. Το λιγοστό της κείμενο με τις προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις, η επιλογή να προσωποποιήσει τη Φωτιά, τη Σιωπή και την Ελπίδα κάνουν πιο εύκολα κατανοητή την ιστορία από τους μικρούς σε ηλικία αναγνώστες. Οι εικονογραφήσεις, πλούσιες σε λεπτομέρειες και χρώματα, αλλού έντονα και πιο σκοτεινά, αλλού απαλά και πιο ήσυχα, παράγουν τα λόγια που φαίνεται να λείπουν επίτηδες από το βιβλίο, ολοκληρώνοντας έτσι την ιστορία. Κείμενο και εικόνα μαζί προκαλούν το συναίσθημα του αναγνώστη, χωρίς όμως να το εκβιάζουν, δίνουν μια πλήρη εικόνα του τι ακριβώς συνέβη σε εκείνον τον κάποτε καταπράσινο τόπο με μια απίστευτη οικονομία λόγου που αφήνει πολύ χώρο στην εικόνα να κάνει τη δουλειά της. Μεγάλο σε μέγεθος, χορταστικό στο μάτι – γιατί οι εικονογραφήσεις αυτές θα καταστρέφονταν σε μια μικρότερου μεγέθους έκδοση – είναι ένα από τα βιβλία που χαίρεσαι να διαβάζεις ξανά και ξανά, να γυρνάς τις σελίδες του και να το παρατηρείς για ώρα, βρίσκοντας συνέχεια κάτι καινούργιο, μια μικρή λεπτομέρεια κρυμμένη, που μπορεί να αποτελέσει αφορμή να δημιουργηθούν νέες ιστορίες.
