Ο κατάλογος της έκθεσης, το εξώφυλλο του οποίου φιλοτέχνησε ο Αλέξης Κυριτσόπουλος.
Εικοσιπέντε εικονογράφοι δίνουν τον δικό τους ορισμό στην ομαδική ομώνυμη έκθεση.
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο παιχνίδι. Να σκεφτούμε δηλαδή τον δικό μας ορισμό για το τι σημαίνει σπίτι για εμάς πριν μπούμε στην αίθουσα του Myrtillo Cafe στους Αμπελόκηπους, όπου φιλοξενείται η έκθεση 25 καταξιωμένων εικονογράφων. Στον τοίχο θα δούμε πολύχρωμες τις δικές τους απαντήσεις μέσα από τα έργα τους· πρωτότυπα ή έργα που αποτελούν μέρος κάποιου εικονογραφημένου βιβλίου. Ένα σπίτι που ταξιδεύει προς το φεγγάρι, ένας λαγός, ένας ποντικός και ένας σκαντζόχοιρος γύρω από ένα τραπέζι με fondue έξω στη φύση, δυο παιδιά να παρατηρούν τ΄αστέρια από το παράθυρό τους, μαζί τους και μια γάτα, ένα μπαλκόνι πλημμυρισμένο από τη βοκαμβίλια που αναρριχάται στον ακάλυπτο. Ή μήπως σπίτι είναι ένας και μόνο άνθρωπος; Μια σφιχτή αγκαλιά;
Γιατί όμως τέθηκε αυτή η θεματική και γιατί τώρα; «Η επιλογή του θέματος της έκθεσης συνδέεται άμεσα με τη μεταβλητότητα και τις μετακινήσεις που χαρακτηρίζουν την εποχή που διανύουμε, καταστάσεις οι οποίες βάλλουν τον σύγχρονο άνθρωπο, την οικογένεια και κυρίως τα παιδιά, καθιστώντας επιτακτικότερη την ανάγκη οριοθέτησης ενός ιδιωτικού χώρου καταφυγής και θαλπωρής, όπως αυτός μοναδικά προσφέρεται από την εστία» εξηγεί στην Κόκκινη Αλεπού η Θεοδώρα Αραμπατζή*, υπεύθυνη του ανεξάρτητου πρότζεκτ anOther story, υπό την ομπρέλα του οποίου διοργανώθηκε η έκθεση κι εντάχθηκε στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου.«Το σπίτι, ως μοχλός επιβράδυνσης στους ρυθμούς της καθημερινότητας, σταθμός ασφάλειας σε καιρούς απώλειας των σταθερών, διαχωρισμός ή γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική και τη δημόσια ζωή. Δωμάτιο, γειτονιά, αυλή, πόλη κι εξοχή, γωνιά ή προσκεφάλι, μνήμη, καθημερινότητα, συντροφιά ή απουσία, συμβολισμός, μαγεία και όνειρο, είναι το σπίτι όπως αποτυπώνεται καλειδοσκοπικά στα έργα 25 εικονογράφων που συνθέτουν την έκθεση» θα πει η ίδια.
Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος ζωγραφίζει το ποιητικό του «Ξέφωτο»· με τις ανθρώπινες φιγούρες να ίπτανται γύρω από το σπίτι, στα σύννεφα, στον ουρανό. Ευγενείς ατενίζουν το από τον Πύργο του Κάστρου το βασίλειο, στο έργο της Βάσως Ψαράκη από το υπό έκδοση βιβλίο Sir Richard’s Magnificent Kingdom. Δυο γυναίκες μες στο ίδιο μπλε σπίτι της Μυρτώς Δεληβοριά στέκονται αντιμέτωπες. «Η ζωγραφιά που διάλεξα για την έκθεση δημιουργήθηκε για το εξώφυλλο του βιβλίου της Αλεξάνδρας Μητσιάλη “Να με αντέχεις” (εκδ. Παπαδόπουλος, 2015). Το βιβλίο μιλάει για τη σχέση ανάμεσα σε μια διαζευγμένη μητέρα και την έφηβη κόρη της. Είναι αστείο και μαζί σοβαρό και ένιωσα ότι είχε κάτι αρκετά δικό μου» μας εξηγεί η εικονογράφος. To έργο της Έφης Λαδά, «Η Πόλη κοιμάται» αναφέρεται στη Σοφία, της ηρωίδα της Ελένης Γκίκα στο βιβλίο «Η ζωγραφιά που ταξιδεύει» (εκδ. Καλέντη, 2013). Ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά που την κάνουν στόχο στο σχολείο. Όταν μία συμμαθήτριά της θα της τα τραβήξει, εκείνη θα ζωγραφίσει το βράδυ το παράπονό της. Το πινέλο της θα κρατήσει η εικονογράφος που επιλέγει ένα απαλό κόκκινο για τις κλωστές, τιμώντας τη διαφορετικότητα του παιδιού.Ο Μάρτιν, η άσπρη χήνα από τις περιπέτειες του Νιλς Χόλγκερσον, ο πονηρός γάτος Τσεσάιρ της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, η Κοκκινουσκουφίτσα με το καλάθι της, η μαύρη γάτα του Ευγένιου Τριβιζά είναι όλοι παρόντες στη «Συνάντηση σε σπίτι μαγικό» της Κέλλυς Ματαθία- Κόβο. «Πρόκειται για ένα έργο από το βιβλίο “Το γέλιο κάνει καλό και στο σχολείο“, μια δράση του ελληνικού τμηματος της ΙΒΒΥ. Η δική μου ζωγραφιά εικονογραφούσε το κείμενο της Μαρίζας Ντεκάστρο, μια επιστολή προς ήρωες παιδικών βιβλίων» σχολιάζει σχετικά η δημιουργός.
*Οι εικονογράφοι απαντούν στο ερώτημα της Κόκκινης Αλεπούς «Τι σημαίνει για εσάς σπίτι;» (Kάθε εικόνα αποκαλύπτει όταν την πατήσετε την απάντηση του κάθε εικονογράφου)
Σβετλίν Βασίλεβ: “Romeo and Juliet”, από την εικονογράφηση του βιβλίου “Romeo y Julieta”, Ed. Vicens Vives, Barcelona, 2018. «H λέξη “Σπίτι” είναι αρκετά ευρεία ως έννοια, αλλά το “Home” προσεγγίζει περισσότερο την έννοια “σπιτικό”, την αίσθηση του σπιτιού, παρά στο “house” το κτίσμα. Από ‘κει ξεκίνησε η αναζήτηση μου. Δηλαδή έψαχνα κάτι που να φέρνει αυτή την αίσθηση, της θαλπωρής, της ζεστασιάς, του χώρου στον οποίον ανήκεις, είσαι αποδεκτός και επιθυμητός, με λίγα λόγια εκεί οπού είσαι αγαπητός. Κάπως έτσι έφτασα στην επιλογή εικόνας από το “Ρωμαίο και την Ιουλιέτα”. Η αγάπη τους, η αφοσίωση τους, το συγκινητικό τους πάθος να ανήκουν ο ένας στον άλλον τους οδεύουν στο μοναδικό, το τελευταίο, και λίγο μακάβριο “σπίτι” τους».
Kατερίνα Βερούτσου: Άτιτλο, 2016. «Η έννοια του σπιτιού για όλους μας σημαίνει καταφύγιο, ασφάλεια, άνεση, θαλπωρή – αγάπη. Αναγκαίες αξίες για όλα τα πλάσματα, αυτονόητα. Να όμως που σε όλη τη διαδρομή του ανθρώπου, πολλοί τα στερήθηκαν και τα στερούνται ακόμη και στις μέρες μας. Στις μέρες μας, που ο παγκόσμιος πλούτος φτάνει και περισεύει για να στεγάσει τον κάθε άνθρωπο, την κάθε οικογένεια, σ’ αυτή τη γη. Η γη που είναι για όλους μας, τελικά, το ένα και μοναδικό μας σπίτι».
Κλαίρη Γεωργέλλη: από την εικονογράφηση του βιβλίου «Ιστορίες για ατρόμητα κορίτσια – 40 Μοναδικές Ελληνίδες», Σχινά Κατερίνα εκδ. Παπαδόπουλος, 2018. «Για μένα σπίτι είναι η μυρωδιά του κέικ που ψήνεται. Η γεμάτη καφετιέρα. Τα φρέσκα αραδιασμένα υλικά στους πάγκους της κουζίνας έτοιμα για να ανακευτούν και να μαγειρευτούν. Το τρίτο πρόγραμμα στο ραδιόφωνο. Tα χάδια στον σκύλο. Τα Lego. Το έργο αυτό σχεδιάστηκε πρωταρχικά για το βιβλίο της Κατερίνας Σχινάς όπου και αποτυπώνει την μαγείρισσα Χρύσα Παραδείση. Με την αφορμή την έκθεση στο Μύρτιλλο, θεώρησα οτι είναι πολύ κατάλληλο διότι αντιπροσωπεύει την ‘εστία’ του σπιτιού που κατά κύριο μέρος για μένα είναι η κουζίνα και το μαγείρεμα».
Μυρτώ Δεληβοριά: Άτιτλο, 2015. Από την εικονογράφηση του βιβλίου της Αλεξάνδρας Μητσιάλη, «Να με Αντέχεις», εκδ. Παπαδόπουλος, 2015. «Δημιουργία, φως, χρώματα, ηρεμία, καταφύγιο, ιδιωτικότητα, ταινίες αγκαλιά στον καναπέ. Όλα αυτά σημαίνουν σπίτι.»
Μιχάλης Καζάζης: Ατιτλο, εικονογράφηση από το ανέκδοτο παραμύθι «Micheli», 2017. «Εκεί που νιώθεις προστασία και ξεκούραση, το μυαλό σου να χαλαρώνει και η ψυχή σου να ανοίγει. Όταν βρίσκεσαι με τους οικείους σου, μ’ αυτούς που αγαπάς, που χαίρεσαι να μοιραστείς σκέψεις, να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα, να γελάσεις και να συγκινηθείς, τότε νιώθεις σπίτι σου, και η ζωή γίνεται μια ζεστή φωλιά συντροφικότητας. Όπως κι ο ποντικούλης Micheli που αγαπάει να μαγειρεύει για τους φίλους του και να τους κάνει το τραπέζι, μέσα στο δάσος, στο σπίτι που τους ενώνει».
Ναταλία Καπατσούλια: «Το σπίτι- la casa», 2018. «Το σπίτι για μένα είναι το καταφύγιο, το εσωτερικό, η εσωστρέφεια. Η μέσα λιακάδα, η μέσα βροχή, η μέσα θάλασσα. Το κουκούτσι από τις σκέψεις και τα όνειρα της παιδικής ηλικίας, που, όπου κι αν βρίσκομαι, είτε σε ένα κελί είτε στο βυθό μιας θάλασσας, κατοικεί πάντα στο μυαλό μου. Το στοίχημα σε μια εικόνα είναι να μπορέσεις να εκφράσεις αυτό που θέλεις χωρίς λόγια. Γι’ αυτό και η αντίστροφη διεργασία, δηλαδή το να εξηγήσω κατά κάποιο τρόπο το έργο μου χρησιμοποιώντας λέξεις, δεν είναι εύκολη. Η συγκεκριμένη εικόνα ταυτίζεται για μένα με τη σιωπή».
Kέλλυ Ματαθία Κόβο: «Συνάντηση σε σπίτι μαγικό», 2015. «Σπίτι για μένα δεν είναι απλά το οίκημα στο οποίο κατοικώ. Είναι το μέρος που βρίσκεται η ψυχή μου. Είναι ό,τι κουβαλώ μέσα μου. Είναι οι άνθρωποι που αγαπώ, οι ιστορίες, τα βιβλία, τα τραγούδια, και οι αναμνήσεις μου. Είναι οι μυρωδιές, οι χαρές και οι λύπες μου. Όλα αυτά είναι πάντα μαζί μου όπου κι αν βρεθώ. Η παρέα μου και η παρηγοριά μου. Αυτό είναι το σπίτι μου».
Xρήστος Κούρτογλου: «Πέμπτη βράδυ στο σπίτι», 2018. «Το σπίτι για μένα έχει υπάρξει καταφύγιο, αλλά και φυλακή. Έχω μια σχέση αγάπης-μίσους μαζί του, αλλά γι’ αυτό ίσως φταίει και το γεγονός ότι είναι και ο χώρος εργασίας μου. Η ανάγκη να βγω στο τέλος της μέρας είναι μεγάλη, δε με κρατάει εύκολα όσα θέλγητρα κι αν προσφέρει. Ταυτόχρονα όμως η επιστροφή είναι αγαλλίαση ή μια μέρα στο σπίτι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αυτό εικονογράφησα και για την έκθεση, ένα βράδι στο σπίτι, με την βουκαμβίλια που ανεβαίνει από τον κήπο του ακάλυπτου στο μπαλκόνι μου να έχει περίοπτη θέση, όπως και η αντίθεση του χρώματος μέσα με το γκρι έξω».
Έφη Λαδά: «Η πόλη κοιμάται»- από την εικονογράφηση του βιβλίου «Η ζωγραφιά που ταξιδεύει» της Ελένης Γκίκα, εκδ. Καλέντη, 2013. «Σπίτι για μένα είναι: Αγάπη, ασφάλεια, οικογένεια, θαλπωρή, καταφύγιο, συναισθήματα, αναμνήσεις, γέλια και κλάματα, μυρωδιές, γιορτές, φίλοι, παρέες. Το σπίτι κρατάει τα όνειρα και τις ελπίδες μας, τις εποχές μας και τις αλλαγές μας, το σπίτι είναι το ημερολόγιο της ζωής μας…»
Θέντα Μιμιλάκη: “Home”, 2018. «Το σπίτι για μένα, είναι μια αποσκευή που μπορείς να κουβαλήσεις μαζί σου όπου κι αν πας. Χωράει πρόσωπα αγαπημένα, αναμνήσεις, ήχους γνώριμους, και μυρωδιές γλυκιές. Το σπίτι στο έργο μου, δεν είναι φτιαγμένο από φυσικά υλικά. Είναι άυλο, μεταβλητό και εν κινήσει.»
“Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι”, 2016. Ένας άνθρωπος που είχε την τύχη να μεγαλώσει σε ένα συγκροτημένο και υγιές περιβάλλον αποδοχής, είναι στην ευτυχή θέση να μπορεί να ξαναδημιουργεί ένα σπίτι, έναν χώρο ασφάλειας, οποτεδήποτε αυτό χρειαστεί. Αυτό το έργο μιλάει για αυτήν την ικανότητα, αλλά και για την δυνατότητα που έχει ο καθένας από εμάς να αυτοπροσδιορίζεται.
Το έργο είναι από την εικονογράφηση του βιβλίου της Χριστίνας Φραγκεσκάκη “Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι”, εκδ. Καλειδοσκόπιο.
Πέτρος Μπουλούμπασης: «Σπίτι», 2018. «Το Σπίτι ως τόπος και ως τρόπος. Ως προϊόν τέχνης και ως κατασκεύασμα, με υπόσταση διττή. Άλλοτε να δίνει “ψυχή” και άλλοτε να την παίρνει από το εκάστοτε οργανικό εσωτερικό του. Να διαμορφώνει και να διαμορφώνεται. Το Σπίτι ως εσωτερική ιδιωτική εμπειρία και ως εξωτερική δημόσια προβολή. Άλλοτε καταφύγιο και φωλιά και άλλοτε αναγκαστική συνθήκη και φυλακή».
Aχιλλέας Ραζής: «Δύο σπίτια», 2018. «Η ζωή μας όλη εκτυλίσσεται κυρίως σε τέσσερις τοίχους. Είναι τα σπίτια που αφήνουμε και αυτά που στο μέλλον θα κατοικήσουμε. Ακόμη κι αν πρόκειται για προσωρινή κατοικία, η ζωή που θα ζήσουμε εκεί μέσα, οι χαρές, οι λύπες, τα φαγητά που θα μαγειρευτούν και οι μουσικές που θ’ ακουστούν μετατρέπουν το διαμέρισμα, τα δωμάτια, τα έπιπλα από κάτι ασαφές και γενικό σε κάτι συγκεκριμένο που έχει τα δικά μας χαρακτηριστικά. Ο βιωμένος χώρος, επομένως, είναι αυτός που στο τέλος κυριαρχεί. Το αν θα επικρατήσει η θαλπωρή ή η ψυχρότητα, αυτό το ορίζουμε εμείς και ο τρόπος μας, είτε ζούμε σε έπαυλη είτε σε καλύβα».
Μελισσάνθη Σαλίμπα: «Ένας γέρος», 2018. «Σπίτι είναι μια συνταγή· πρωταρχικές μυρωδιές, λέξεις, αρώματα, χρώματα, εικόνες και οικογενειακές μνήμες που άλλοτε κουβαλάμε μαζί μας και άλλοτε αποχωριζόμαστε».
Ιρις Σαμαρτζή: “HOMEless”, 2018. «Το “HOMEless» θα το τοποθετούσα κάπου κοντά στην Κοραή στην Αθήνα, στην αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, όταν οι άστεγοι γύρω μου είχαν αρχίσει να αυξάνονται επικίνδυνα. Μαζί και τα χαρτόκουτα σαν (προσωρινή;) στέγη. Φανταζόμουν ουρανοξύστες από χαρτόκουτα, πόλεις του μέλλοντος από χαρτόκουτα, σύγχρονες φαβέλες με τα πιο απλά και φτηνά υλικά. Ο κάθε νέος ένοικος σαν ένας πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την πόλη, κουβαλάει μόνο τα απολύτως απαραίτητα, μαζί και τη “φωλιά” του- το κουτί του και συστεγάζεται με όλους τους άλλους. Και κανείς δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, ούτε κάγκελα ή συναγερμούς χρειάζεται να βάλει, ούτε τοίχους να χτίσει, γιατί η ασφάλειά του καθενός είναι ο διπλανός του. Ο ένας στηρίζεται στον άλλο και μεταφορικά και κυριολεκτικά».
Ντανιέλα Σταματιάδη: Από την εικονογράφηση του βιβλίου «Η χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι» του Χρήστου Δασκαλάκη, εκδ. Άγκυρα, 2017. «Η πρωτότυπη εικόνα είναι λίγο διαφορετική – έξω από το παράθυρο δεν χιονίζει και η γάτα κοιτάει ανήσυχα τα παιδιά, όλο το νόημα της σκηνής είναι δηλαδή αρκετά διαφορετικό. Στην εικόνα της έκθεσης η γάτα καθαρίζεται ανέμελη δίνοντας μια αίσθηση κανονικότητας, καθημερινότητας με σκοπό να επαναπροσδιοριστεί το κλίμα και το σπίτι να πάψει να είναι ένας τόπος ατελείωτης αναμονής για τα παιδιά που περιμένουν να χιονίσει ανυπόμονα και απογοητευμενά ανησυχώντας το κατοικίδιο τους· αλλά να γίνει ένας χώρος όπου τα παιδιά προστατευμένα θα φτιάξουν τον δικό τους μικρόκοσμο στο περβάζι του παραθύρου ατενίζοντας το έξω και το μέσα χωρίς τίποτα να μπορεί να τα ενοχλήσει. Πάνω κάτω δηλαδή, ό,τι σημαίνει για εμένα το Σπίτι: ένα ασφαλές καταφύγιο».
Σοφία Τουλιάτου: Γουρ – γουρ. Το σπίτι εκτός από ένας συγκεκριμένος χώρος είναι κυρίως μια συναισθηματική κατάσταση. Οι τοίχοι, τα παράθυρα και τα πράγματα βοηθούν στο να νιώσεις ασφάλεια, ηρεμία, ευχαρίστηση, αλλά χωρίς το συναίσθημα είναι μόνο τοίχοι, παράθυρα, πράγματα. Σπίτι σου είσαι όταν σ’ αγκαλιάζει η μαμά σου, όσο χρονών και να είσαι. Όταν γελάς με την παρέα σου με πράγματα που κανείς άλλος δεν βρίσκει αστεία. Όταν γέρνεις στον ώμο του/της στο σινεμά και ξέρεις ότι η καλύτερη ταινία είναι η δική σας. Όταν κοιτάς το φεγγάρι και συνειδητοποιεις ότι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο φεγγάρι βλέπουν. Το σπίτι βρίσκεται σε μια αγκαλιά, ένα γέλιο, ένα χάδι, ένα βλέμμα, όταν νιώθεις ότι όλα είναι στη θέση τους και ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Το σπίτι είναι η αγάπη. Αυτή φωτίζει κάθε πράξη και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τα βαρετά και καθημερινά σε μαγικά και ξεχωριστά. Το “Γουρ-γουρ” είναι μια τέτοια στιγμή σπιτιού για εμένα (και με τις 2 έννοιες), αλλά και γι’ αυτά τα δυο αξιαγάπητα πλασματάκια που μπορούν πλέον να γουργουρίζουν ευτυχισμένα στο δικό τους.
Φίλιππος Φωτιάδης: «Ο Μύτας στο σπίτι της γριάς με τους σκίουρους», από την εικονογράφηση του βιβλίου «Παραμύθια με την Ξένια», εκδ. Μάρτης, 2016. «Σπίτι είναι ένα κτίσμα -συνήθως- μέσα στο οποίο ζούμε. Ένα κέλυφος που μας περιβάλλει. Περιλαμβάνει χώρους ξεκούρασης, φαγητού, διασκέδασης κι ένα τουλάχιστον μπάνιο. Ενίοτε και εξωτερικούς χώρους. Διαμορφωμένους όπως αρέσει και αρμόζει στον καθένα. Αυτό είναι σπίτι. Η φωλιά του καθενός. Πρέπει να μας αρέσει να επιστρέφουμε σπίτι μας. Εκεί αισθανόμαστε προστασία. Εκτός κι αν είμαστε εγκλωβισμένοι στο σπίτι μας. Ή στο σπίτι κάποιου άλλου. Όπως στην περίπτωση του Μύτα που, σύμφωνα με το παραμύθι, τον είχε μαγέψει η γρια με τους σκίουρους και τον κράτησε μέσα στο δικό της σπίτι επί επτά χρόνια, για να της μαγειρεύει».
Κατερίνα Χαδουλού: “Shelter”, 2018. «Το Σπίτι για μένα είναι ένα χώρος αυστηρά ηχομονωμένος, απομονωμένος και προστατευμένος από τον θόρυβο μιας καθημερινότητας πολύ έντονης και με διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις. Ένας τόπος όχι υλικός αλλά σχεδόν μαγικός, δομημένος από υλικά που διαφοροποιούνται ανάλογα με το πώς επιλέγει να χτίσει ο καθένας μας το προσωπικό του, απροσπέλαστο καταφύγιο. Το δικό μου Σπίτι λοιπόν έχει τοίχους, σκεπή και έναν ολάνθιστο κήπο, όλα φτιαγμένα από βιβλία. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια βιβλιοθήκη-φωλιά επιπλωμένη με ωκεανούς, δάση και ιδέες».
Πώς είναι άραγε όμως αυτή η δημιουργική διαδικασία; Πώς ένας εικονογράφος φτάνει να χτίσει ένα ολόκληρο σύμπαν σε μια εικόνα; Ο εικαστικός Αχιλλέας Ραζής μας εξηγεί με αφορμή το έργο του «Δύο σπίτια». «Ξεκινάω πάντα συγκεντρώνοντας το υλικό μου, ποτέ αυθόρμητα στην αρχή. Είχα δει τα δύο σπίτια σε μια φωτογραφία περασμένης δεκαετίας, μάλλον κάπου στην Αμερική. Στέκονταν εκεί, το ένα απέναντι στο άλλο, δυο παλαιομοδίτικες εξοχικές κατοικίες, σαν αυτές που ζωγράφιζε ο Χόπερ, μέσα σ’ ένα καταπράσινο τοπίο και μπροστά κάτι κύριοι και κυρίες με τα καλά τους ρούχα ν’ απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα, καθισμένοι σε σεζ λονγκ. Οι άνθρωποι αυτοί χαρακτήριζαν όλη τη σύνθεση παραήταν γραφικοί για τα γούστα μου. Απομόνωσα μ’ ένα ψαλίδι τα σπίτια απ’ τους ενοίκους τους, προσπαθώντας να φανταστώ τι καινούργια ιστορία θα είχαν να μου πουν. Μου αρέσει, έτσι κι αλλιώς, να εντάσσω στη δουλειά μου κτίρια ίσως και μόνο για την απόλαυση να τα ζωγραφίζω. Νιώθω κάπως σαν να τα ξαναχτίζω. Στην αρχή μου αρκούσε έτσι όπως τα είχα ζωγραφίσει, μόνα τους, στο κέντρο της σύνθεσής μου. Μετά παρατήρησα πως ενώ ήταν χαρούμενες εξοχικές κατοικίες είχαν παράλληλα και κάτι το μελαγχολικό, έτσι έρημες που ήταν. Πρόσθεσα το δέντρο, τη λίμνη και τις χήνες, αλλά πάλι κάτι έλειπε. Σχεδόν ασυναίσθητα πρόσθεσα τα παιδιά δίπλα στα υπερμεγέθη φυτά. Μια πιο φωτεινή πλευρά της ζωής. Σκέφτηκα μετά να προσθέσω ως αντιστάθμισμα αυτή την αλλοπρόσαλλη κουστουμαρισμένη φιγούρα να μισοκρύβεται πίσω απ’ το δέντρο, σαν ένα στοιχείο ανεξήγητο και κάπως σκοτεινό που ξεχώριζε μέσα στην όλη ειδυλλιακή εικόνα. Όταν τελείωσε το έργο, φίλοι παρατήρησαν πως ήταν χωρισμένο σε δυο μέρη, ένα σκοτεινό μοναχικό κι ένα χαρούμενο που σφύζει από ζωή. Ίσως αυτό να είναι τα δύο σπίτια, δύο διαφορετικές ζωές, σ’ ένα ενιαίο τοπίο».
Το οριζόντιο μωσαϊκό της έκθεσης αποκαλύπτει 25 ανατρεπτικές ερμηνείες του Σπιτιού. Μεικτές τεχνικές, ζωγραφικά έργα και κατασκευές, αφηγούνται τη δική τους ιστορία. Την ημέρα των εγκαινίων εικονογράφοι, συγγραφείς και άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία και την Τέχνη συναντήθηκαν εδώ. Και μάλλον η έκθεση δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο «σπίτι» από το Myrtillo Cafe. Το καφέ βρίσκεται στο Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό, όπου στεγάζεται μαζί με την Βρεφική-Νηπιακή και την Παιδική-Εφηβική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων και αποτελεί επαγγελματική στέγη ευπαθών ομάδων που εντάσσονται με αυτόν τον τρόπο στην αγορά εργασίας. Η έκθεση είναι ανοικτή στο κοινό κι επισκέψιμη από σχολεία -μάλιστα κατόπιν συνεννόησης με τους εκπαιδευτικούς μπορούν να διοργανωθούν και εργαστήρια για τα παιδιά. Θα διαρκέσει ως τις 2 Δεκεμβρίου, αν και μαθαίνουμε πως ενδέχεται να παραταθεί, ενώ επιδιώκεται η προβολή της σε συνεργασία και με άλλους φορείς.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Σβετλίν Βασίλεβ, Κατερίνα Βερούτσου, Κλαίρη Γεωργέλλη, Μυρτώ Δεληβοριά, Μιχάλης Καζάζης, Ναταλία Καπατσούλια, Κέλλυ Ματαθία Κόβο, Χρήστος Κούρτογλου, Αλέξης Κυριτσόπουλος, Έφη Λαδά, Θέντα Μιμηλάκη, Μάρια Μπαχά, Πέτρος Μπουλούμπασης, Διατσέντα Παρίση, Αχιλλέας Ραζής, Μελισσάνθη Σαλίμπα, Ίρις Σαμαρτζή, Ντανιέλα Σταματιάδη, Μαρίνα Στελλάτου, Φωτεινή Στεφανίδη, Φωτεινή Τίκκου, Σοφία Τουλιάτου, Φίλιππος Φωτιάδης, Κατερίνα Χαδουλού και Βάσω Ψαράκη. Την έκδοση του καταλόγου επιμελήθηκαν οι Γιώργος Αμαραντίδης και Γιάννης Καραγιάννης, ενώ ο Μιχάλης Καζάζης συνέβαλε στο αισθητικό αποτέλεσμα της παρουσίασης των έργων.
Myrtillo Cafe: πρώην ΠΑΡΚΟ ΚΑΠΑΨ, Τριφυλίας & Λάμψα, Αμπελόκηποι. Ώρες λειτουργίας: Δε – Κυ 09:00 – 23:00, 10′ από τον σταθμό «Πανόρμου».
ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ
Μελίνα Σιδηροπούλου
Η Μελίνα Σιδηροπούλου είναι δημοσιογράφος και Υouth Εducator. Εργαζόταν στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" και σήμερα συνεργάζεται με περιοδικά, εφημερίδες και δημοσιογραφικά sites. Έχει διδάξει δημοσιογραφία στο ANT1 MediaLab και για τέσσερα χρόνια υλοποίησε με την ομάδα της, το Zoom στο Παρασκήνιο, ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα δημοσιογραφίας για εφήβους στη "Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών".
Η Μελίνα Σιδηροπούλου είναι δημοσιογράφος και Υouth Εducator. Εργαζόταν στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" και σήμερα συνεργάζεται με περιοδικά, εφημερίδες και δημοσιογραφικά sites. Έχει διδάξει δημοσιογραφία στο ANT1 MediaLab και για τέσσερα χρόνια υλοποίησε με την ομάδα της, το Zoom στο Παρασκήνιο, ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα δημοσιογραφίας για εφήβους στη "Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών".
