Δημιουργοί: Αντώνης Παπαθεοδούλου και Ντανιέλα Σταματιάδη
Εκδόσεις: Ικαρος
Χρονιά έκδοσης: 2019
Ηλικίες: 3+, 5+
Ενα μικρό κορίτσι επισκέπτεται τη λαϊκή αγορά κρατώντας στα χέρια της ένα κατακίτρινο λεμόνι. Περνάει μπροστά από τους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά και ακούει τους επαγγελματίες παραγωγούς να διαλαλούν με στεντόρεια φωνή την πραμάτεια τους. Σκόρδα, μπάμιες, ντομάτες και μπανάνες, όλα τους αραδιασμένα πάνω σε μουσαμάδες, περιμένουν να μπουν σε καλάθια, καρότσια λαϊκής και διχτάκια. Ο κόσμος δε δίνει σημασία στην Αμάλια που ψάχνει να βρει το κατάλληλο σημείο να στήσει τον δικό της πάγκο. Δύο πλαστικά καφάσια θα κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους: το ένα για πάγκος, το άλλο για σκαμπό να ανέβει πάνω. Και μέσα στον εκκωφαντικό χαμό, η μικροκαμωμένη Αμάλια ξεκινάει να διαλαλεί τη δική της πραμάτεια, το λεμόνι της. Θα σταθεί με θάρρος πάνω στο καφάσι της και μ’ ένα ποίημα, ένα τραγούδι θα προσπαθήσει να κάνει την παιδική της φωνή να ακουστεί πάνω από τις αγριοφωνάρες των πωλητών. Θα τα καταφέρει και πώς θα μπορέσει να ακούστει η μικρή αυτή φωνούλα μέσα στον χαμό; Τη συνέχεια όσο και να θέλουμε δεν μπορούμε να την προδώσουμε.
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου και η Ντανιέλα Σταματιάδη έκαναν την έκπληξη και δημιούργησαν ένα από τα πιο ωραία ίσως εικονοβιβλία της χρονιάς. Η εικονογράφηση της Σταματιάδη, διαφορετική από ό,τι μας έχει συνηθίσει ως τώρα, με τις χειροποίητες γραμματοσειρές και τα έντονα και χαρούμενα χρώματα, αποτυπώνει εύστοχα την εικόνα της λαϊκής αγοράς, αυτά τα πολύχρωμα και πολύβουα μέρη που σφίζουν από ζωή και μυρωδιές. Ο Παπαθεοδούλου από την πλευρά του διηγείται την ιστορία της Αμάλια χρησιμοποιώντας ελάχιστες λέξεις – τόσες που στην αρχή νομίζαμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα silent book – και μιλάει για τη δύναμη που έχουν αυτές και τον τρόπο που ακόμα και η πιο μικρή φωνούλα μπορεί να ακουστεί πάνω από τις βροντερές και μπάσες κραυγές των πολλών και να φέρει την αλλαγή. Ενα βιβλίο για τη θέληση και το θάρρος, εμπνευσμένο από τη φράση του Martin Luther King, “Almost always the creative, dedicated minority has made the world better“, με εικονογράφηση που μιλάει και κείμενο που αφήνει τη φαντασία να πετάξει.
Κι αν αναρωτιέστε γιατί λέγεται έτσι η πρωταγωνίστρια, ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στο τέλος του βιβλίου ότι το όνομα το δανείστηκε από την Amalia Rodriguez, τη διάσημη Πορτογαλίδα ερμηνεύτρια των fados και ηθοποιό, η οποία όταν ήταν μικρή πουλούσε φρούτα στις αποβάθρες της Λισαβώνας για να μπορέσει να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα.
*Μια μικρή και ίσως ασήμαντη λεπτομέρεια της εικονογράφησης – ή μήπως δεν ειναι ασήμαντη – είναι πως πουθενά δεν εμφανίζονται πλαστικές σακούλες. Θα δεις καρότσια λαϊκής και τσάντες – δυχτάκια, αλλά πουθενά αυτές τις πολύχρωμες, λεπτές, πλαστικές σακούλες που όλοι ξέρουμε. Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις της εικονογράφου να περάσει ένα μήνυμα, αλλά ήταν από τα στοιχεία που “χτύπησαν” στο μάτι από την πρώτη κιόλας ανάγνωση.
