Μια όμορφη τρυφερή ιστορία για όλους μας, για το πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές μας δυνάμεις, να βλέπουμε τα αδύναμα και τα δυνατά μας σημεία, να τα εκτιμούμε και να τα αξιοποιούμε κατά περίπτωση. Και κυρίως να απολαμβάνουμε τα σπάνια και πολύτιμα δώρα που μας χαρίζουν οι αληθινές φιλίες.
Πρόκειται για ένα βιβλίο, που ναι μεν συγκαταλέγεται στην (προ-)εφηβική βιβλιογραφία, αλλά είναι πολύτιμο για κάθε αναγνώστη που ενδιαφέρεται για τη βιογραφία αξιόλογων και πολύφημων ανθρώπων, όπως η Μαρί Κιουρί.
Στο βιβλίο του “Ο καυχησιάρης κόκορας που ήθελε να γίνει πλανητάρχης” σε εικονογράφηση Αιμιλίας Κονταίου, ο Χρήστος Μπουλώτης θίγει με πολύ έξυπνο τρόπο τη ματαιοδοξία των ατόμων και τις συνέπειες της στην κοινωνική ομάδα.
Πανδώρα, Μέδουσα, Αριάδνη, Ελένη, Μήδεια, Αταλάντη, Πενθεσίλεια και Κίρκη: οκτώ γυναίκες της μυθολογίας, ηρωίδες. Τι ξέρουμε για αυτές και τι μπορούμε ακόμα να μάθουμε; Γιατί διακρίθηκαν και ποιος ο ρόλος τους στον κάθε μύθο; Τι έχουν να μας πουν; Αυτό είναι ένα δίκαιο ζητούμενο, μιας και οι μύθοι συνήθως λέγονται από την οπτική γωνία των ανδρών. Εδώ, οι ηρωίδες μιλούν σε πρώτο πρόσωπο, λέγοντας οι ίδιες την ιστορία τους.
Αγαπώ τα αστυνομικά και νουάρ και τις ιστορίες με ιδιωτικούς ντετέκτιβ, για να το ξεκαθαρίσουμε. Και εδώ, σε αυτή την παιδική ιστορία, έχουμε όλα τα βασικά κλισέ: ντετεκτίβ σε θλιβερό γραφείο πάνω από γαλατάδικο, απελπισμένος για δουλειά, μια απλή υπόθεση που αναλαμβάνει γιατί έχει ανάγκη, μια υπόθεση που είναι πολλά περισσότερα από αυτό που φαίνεται. Και όλα αυτά σε ένα πια αγαπημένο στα αστυνομικά σκανδιναβικό περιβάλλον. Τσεκ σε όλα, οπότε βουτάμε.
Στο βιβλίο του Matt Hunt ένα μικρό αγόρι παρέα με τον μπαμπά του πηγαίνουν μια βόλτα. Στο διάβα τους συναντούν διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικά πλάσματα, σε διαφορετικές καταστάσεις. Το αγόρι άλλοτε νιώθει μικρό, άλλοτε αισθάνεται τεράστιο. Κατά τη διάρκεια της βόλτας αλλάζει θέσεις. Πότε περπατάει στο πλάι του μπαμπά, πότε ο μπαμπάς το σηκώνει στους ώμους.
O Λου περνάει τα καλοκαίρια του στο σπίτι του παππού Αριστοτέλη, ετών 2.400 και κάτι. Κάθε χρονιά κάνει και καινούριες παρέες, ενώ γνωρίζει και κάποιον από τους φίλους του παππού. Αυτή τη χρονιά, όλοι στην παρέα ανυπομονούν να γνωρίσουν τον Πυθαγόρα.
Κάθε καλοκαίρι, η μικρή Εύα ανυπομονεί να διαλέξει τα καινούρια της λαστιχένια παπούτσια. Φέτος διάλεξε κάτι πανέμορφα κόκκινα με κίτρινα λουλούδια. Και οι φίλοι της Εύας φορούν λαστιχένια παπούτσια· με αυτά περπατούν άνετα στην παραλία και στη θάλασσα. Παίζουν, μαγειρεύουν, γελάνε – ως τη μέρα που ένας γλάρος έρχεται να φάει τη φανταστική τους σούπα! Εκεί, τα παιδιά τπν κυνηγάνε για να ανακαλύψουν, αργότερα, ότι χάρη στα λαστιχένια τους παπούτσια όλα τα ίχνη που άφησαν πάνω στο κυνηγητό είναι ολόιδια… πώς θα τα καταφέρουν να ξεχωρίσουν;
Τι είναι τέχνη; Το βιβλίο αυτό μας δίνει απαντήσεις σε διάφορες αναζητήσεις πέραν αυτής της βασικής ερώτησης όπως Με τι μπορείς να κάνεις τέχνη; Πως ξέρουμε αν ένα έργο τέχνης είναι καλό; Πως βοηθάει η τέχνη τους ανθρώπους; Στο αδελφάκι του Τι είναι φιλοσοφία; προβληματιζόμαστε για το τι μας κάνει ευτυχισμένους, τι είναι αλήθεια, τι να πω και άλλες τέτοιες ενδιαφέρουσες αναζητήσεις. Πρόκειται για τα μόνα δύο από τα οκτώ βιβλία της σειράς που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά μέχρι τώρα και προσφέρουν απλές απαντήσεις σε περίπλοκα ζητήματα.