Σενάριο: Morten Durr
Σχέδιο: Sofie Louise Dam
Μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα
Εκδόσεις: Ηλίβατον
Ηλικίες: 9+
Πόσο δύσκολο να μιλήσεις για ένα δύσκολο θέμα όπως είναι η παιδική κακοποίηση. Και ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσεις για κάτι τέτοιο στα ίδια τα παιδιά. Και όμως είναι απαραίτητο. Για να ακονιστούν οι κεραίες τους, να καλλιεργηθεί η ενσυναίσθησή τους και να είναι ενημερωμένα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που μπορεί να συμβαίνει σε οποιοδήποτε από αυτά. Το Χαλασμένο Τηλέφωνο καταφέρνει να ακουμπήσει το θέμα με έναν απλό, σαφή και συνάμα ευαίσθητο τρόπο.
Η Βέρα και οι φίλες της βαριούνται, όπως όλα τα παιδιά στο διάλειμμα και έτσι θυμούνται ένα παιχνίδι που όλοι έχουμε παίξει: το χαλασμένο τηλέφωνο. Γελούν και διασκεδάζουν με τις παρανοήσεις που δημιουργεί το παιχνίδι μέχρι που στην παρέα τους έρχεται η Άννα.
Η Άννα, το ήσυχο κορίτσι που έχει ριγμένα τα μαλλιά στο πρόσωπό της, που κάνει ότι πονάει ο λαιμός της για να μην αναγκάζεται να μιλήσει σε κανέναν. Η Άννα βρίσκει ευκαιρία αυτό το παιχνίδι των ψίθυρων για να βγάλει από μέσα της το μεγάλο της μυστικό και να το εμπιστευτεί στη Βέρα.
Αυτό είναι και το ευφυές που κάνει αυτό το βιβλίο. Δεν βάζει στο κέντρο την ίδια την Άννα. Θα ήταν αναμενόμενο και πολύ οδυνηρό για τα παιδιά που διαβάζουν το βιβλίο. Πώς να απεικονίσεις κάτι τόσο τραγικό όσο η κακοποίηση από την ίδια τη μητέρα; Ο τρόμος της Άννας όταν λερώνεται η μπλούζα της, το βαρύ άγγιγμα στον ώμο της όταν χάνει τον αγώνα σκυταλοδρομίας που τόσο την πίεζε η μητέρα της να κερδίσει, αυτά φτάνουν για να καταλάβουμε το τραύμα της.
Η Βέρα και η οικογένειά της γινόμαστε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που ξέρουμε ή που υποψιαζόμαστε και αδυνατούμε να το πιστέψουμε. Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση της Βέρας. Να μην πιστέψει τη φίλη της. Πιστεύει ότι εκείνη λέει αυτό το τεράστιο ψέμα για να κερδίσει την προσοχή. Και μάλιστα το λέει μέσα στο παιχνίδι στην ίδια με την σκληρότητα που πάντα έχουν τα παιδιά.
Αλλά και πάλι με το ίδιο ένστικτό που έχουν τα παιδιά, η Βέρα βαθιά μέσα της ξέρει. Διαβάζει τα σημάδια και αντιλαμβάνεται τί πραγματικά περνάει το «ντροπαλό» κορίτσι. Και πάνω από όλα αντιλαμβάνεται τη δική της ευθύνη. Σηκώνει το βάρος του μυστικού που της εμπιστεύτηκε η Άννα. Αποφασίζει αυτό το μυστικό που ξεκίνησε ένας ψίθυρος να το κάνει κραυγή και κυριολεκτικά το βροντοφωνάζει για να αφυπνίσει και τους γονείς της. Και ευτυχώς, σε αυτή την ιστορία αυτό είναι αρκετό.
Και το σχέδιο είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται αυτή η ιστορία. Απλό και λιτό, εστιάζει στα πρόσωπα, στις εκφράσεις και τα συναισθήματά τους. Τα χρώματα είναι κυρίως σε γκρι και μωβ τόνους με φωτεινά ξεσπάσματα που ταιριάζουν στο βαρύ μουντό θέμα.
Τί όμορφος θα ήταν ένας κόσμος που δε χρειαζόταν να έχουμε την ανάγκη για τέτοια βιβλία. Μα αφού ο κόσμος μας δεν είναι τέτοιος, είναι καλό που υπάρχουν τέτοια βιβλία για να δίνουν ευκαιρία για κουβέντα και τροφή για σκέψη σε μικρούς και μεγάλους. Προσωπικά, θα διάβαζα αυτό το βιβλίο μαζί με το παιδί μου για να ανοίξουμε μαζί μια συζήτηση.
Γράφει η Βασιλεία Βαξεβάνη
