Ο καιρός φτιάχνει και όλοι βγαίνουμε έξω για να απολαύσουμε την άνοιξη και τα σπορ. Βέβαια κάποιοι από εμάς είμαστε καλύτεροι στο να διαβάζουμε για τα σπορ παρά να τα κάνουμε. Τι θα λέγατε για ένα ημίχρονο με μερικά από τα αγαπημένα μου comics με θέμα τον αθλητισμό; Σας υπόσχομαι πως ούτε που θα ιδρώσουμε!
Γράφει η Βασιλεία Βαξεβάνη
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι πριν ξεκινήσει το… ματς. Οι ιστορίες γύρω από ένα σπορ – οι καλές ιστορίες γύρω από ένα σπορ – δεν έχουν να κάνουν με αυτό καθαυτό το σπορ. Είναι απλά μια αφορμή, ένας λόγος για να πούμε μια ιστορία. Και η αλήθεια είναι ότι ο αθλητισμός δημιουργεί τέλειες συνθήκες για να πούμε καλές ιστορίες. Οι δυσκολίες που συναντά ένας αθλητής, η επιμονή που χρειάζεται, η αφοσίωση αλλά και η συνεργασία, η φιλία που καλλιεργούν τα αθλήματα είναι ένας υπέροχος συνδυασμός. Δεν έχει σημασία αν ασχολείται ή ξέρει κάποιος για το curling για να απολαύσει μια συναρπαστική ιστορία που εξελίσσεται πάνω στον πάγο, με μια πέτρα και μια σκούπα.
Για παράδειγμα, δεν έχω κάτσει να δω ποτέ αγώνα ξιφασκίας. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μου αρέσει το Fence (Boom! Studios). Ναι, μιλάμε για ξιφομάχους, αλλά ταυτόχρονα μιλάμε για τον Nicholas που προσπαθεί να βρει τη θέση στον κόσμο, σε ένα ελίτ σχολείο με υποτροφία και ένα κόσμο που είναι τόσο μακριά από τη ζωή που ξέρει. Θέλει να αποδείξει την αξία του σε ένα άθλημα που κυριαρχούν το προνόμιο και το πόσο… καθαρόαιμος είσαι. Εξαιρετικοί χαρακτήρες, μπόλικη αγωνία και υπέροχο σχέδιο.
Όπως το Fence, έτσι και το Map to the Sun (First Second) είναι πιο πολύ για εφήβους. Η ιστορία της Sloane Leong είναι ένα συγκλονιστικό και οπτικά εντυπωσιακό graphic novel που εξερευνά θέματα φιλίας, ταυτότητας και ανθεκτικότητας με φόντο το γυμνασιακό μπάσκετ. Μια ομάδα έφηβων κοριτσιών, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους, συγκεντρώνονται για να σχηματίσουν μια ομάδα μπάσκετ. Κάθε χαρακτήρας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες και ανασφάλειες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουν και τις προκλήσεις της εφηβείας, τις ανησυχίες τους, το σώμα που αλλάζει, τη σεξουαλικότητα που ξυπνάει. Απλά πανέμορφο από κάθε άποψη.
Όταν έμαθα ότι ένα webcomic για το χόκεϋ επί πάγου ήταν υποψήφιο για Βραβείο Eisner είπα να το τσεκάρω. Στο Check, Please! (φωτό στην αρχή του κειμένου) με κέρδισε κατευθείαν το όμορφο, παιχνιδιάρικο σχέδιο, η πνευματώδης αφήγηση και πάνω από όλα η σαγηνευτική προσωπικότητα του Bitty, του πρωταγωνιστή. Ο Eric “Bitty” Bittle έκανε καλλιτεχνικό πατινάζ αλλά έγινε παίκτης χόκεϊ στο κολέγιο. Το κόμικ – που μπορείτε να βρείτε online δωρεάν, αλλά στα αγγλικά προφανώς – ακολουθεί το ταξίδι του και τη ζωή του στο Πανεπιστήμιο Samwell, εξισορροπώντας το πάθος του για τη ζαχαροπλαστική, την αγάπη του για το άθλημα και τη σχέση του με έναν συμπαίκτη του. Μια γλυκιά ιστορία που συνδυάζει χιούμορ, τρυφερότητα και LGBTQ+ θέματα. Είναι τρελό φαινόμενο στον χώρο με τη καμπάνια στο Kickstarter να συγκεντρώνει περίπου 100.000 δολάρια σε μια ώρα! Δε λέω άλλα, απλά ψάξτε το.
Θα κλείσω αυτή τη μικρή λίστα με δύο υπεραγαπημένα sports manga παντού στον κόσμο. Το ένα είναι το θρυλικό Slam Dunk (Viz Media) που βάζει… τρίποντο στον ενθουσιασμό, το χιούμορ και το δράμα. Ο Sakuragi είναι ένας πιτσιρικάς με φλογερή προσωπικότητα και μια τάση να μπλέκει σε μπελάδες. Ένα κορίτσι που θέλει να εντυπωσιάσει τρελαίνεται για μπασκετμπολίστες οπότε φυσικά και μπαίνει στην ομάδα για να ανακαλύψει ότι και του αρέσει και το έχει. Μπορεί να είναι της δεκαετίας του 90’ αλλά είναι πια τόσο κλασικό που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστούν και οι αναγνώστες του σήμερα. Μην περιμένετε υπερφυσικά αεροπλανικά και τέτοια εδώ. Η ομάδα, η προσωπική πορεία και αναζήτηση και κάμποσο γέλιο. Αυτά είναι τα βασικά σε αυτό το άχαστο manga.
Το δεύτερο είναι το Haikyu! (Viz Media), μια συναρπαστική και συγκινητική σειρά manga για το βόλεϊ που… σερβίρει (ξέρω το έχω παρακάνει με τα λογοπαίγνια!) έναν νικηφόρο συνδυασμό αθλητικής δράσης, φιλίας και ωριμότητας. Το αγαπώ το Haikyu! κυρίως για τον πρωταγωνιστή. Ο Shoyo είναι ένα μικροκαμωμένο αγόρι που είναι αποφασισμένο να γίνει σπουδαίος αθλητής στο βόλεϊ. Δεν υπάρχει, ρε παιδί μου, τρόπος να τον πείσεις ότι δε θα τα καταφέρει, ότι δεν αξίζει. Όχι μόνο δε σβήνει η φλόγα του αλλά είναι και μεταδοτική. Τον αγαπώ όσο λίγους χαρακτήρες και κρατάω μιαν ατάκα του σαν μότο: «ακόμα δεν έχει αγγίξει το έδαφος».
Ξέρω ότι είναι κλισέ αλλά μια λέξη που μου έρχεται όταν σκέφτομαι «αθλητισμός» είναι «πάθος». Πάθος ακόμα και αν δεν είσαι επαγγελματίας, πάθος ακόμα και αν παρακολουθείς το παιδί σου να κλωτσάει μια μπάλα στο προαύλιο μετά το σχόλασμα. Όταν μένει στο μέτρο που πρέπει, αυτό το πάθος είναι μαγικό, βαθύ και συγκινητικό. Προσφέρει μια όμορφη εμπειρία όποιο και να είναι το συναίσθημα, λύπη ή χαρά και κάνει μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων να ενώνονται και ας είναι γύρω από μία μπάλα. Γι’ αυτό και αυτές οι ιστορίες, θα συγκινούν ακόμα και τους πιο άσχετους. Διαβάστε τις και εσείς, χαρείτε τις και ίσως σας έρθει η όρεξη και για λίγο παιχνίδι.
