«Πού πάει ο καιρός που φεύγει κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;», αναρωτιόταν η Μαριανίνα Κριεζή στο τραγούδι Πού πάει ο καιρός που φεύγει; (μουσική: Δ. Μαραγκόπουλος, άλμπουμ Εδώ Λιλιπούπολη, Μίνως – ΕΜΙ, 2012), ενώ ο Walter Moers στο βιβλίο του «Οι 13 ½ ζωές του Μπλε Αρκούδου» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα, 2004) διατύπωνε την ερώτηση ως εξής: «Πώς δηλαδή είναι δυνατόν ο χρόνος να φεύγει και παρόλα αυτά να είναι πάντα εδώ;».
Αλήθεια πώς προσδιορίζεται ο χρόνος;
Η ιστορία που κρατάω στα χέρια μου είναι η ιστορία του Βενιαμίν ή του Πέτρου; Όχι, είναι η ιστορία ενός Βασιλιά και μίας Βασίλισσας, που σε αντίθεση με τους κλασσικούς εστεμμένους που τους γνωρίζουμε από τα παραμύθια, δεν περιμένουν τον διάδοχο, αλλά τη συνάντηση μ’ένα παιδί και ό,τι σημαίνει αυτό σαν εμπειρία ζωής για δύο ανθρώπους που συνειδητά επιθυμούν τη γονεϊκότητα.
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή. Δημιουργούνται μέσα από εσένα, αλλά όχι από εσένα. Και αν και βρίσκονται μαζί σου δεν σου ανήκουν», λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν στον Κήπο του Προφήτη.
Η Βασίλισσα μαμά κι ο Βασιλιάς μπαμπάς παρακολουθούν την πορεία του μικρού. Τη γέννησή του, την πρώτη του λέξη, τη συνειδητοποίηση του εαυτού του, των αναγκών του και του κόσμου του. Μετά έρχονται στη ζωή του τα ταξίδια της φαντασίας και τέλος οι επιθυμίες, οι αναζητήσεις και οι προσδοκίες που τον οδηγούν ν’ ακολουθήσει τον δικό ξεχωριστό δρόμο.
Μα τόση ώρα δεν σας έχω πει ποιο βιβλίο κρατάω στα χέρια μου και μου έχει πάρει το μυαλό με την μαγική-συμβολική του εικονογράφηση και το ποιητικό του κείμενο, δηλαδή ένα κείμενο πυκνό, ρυθμικό, γεμάτο με εικόνες. Και η εικονογράφηση προσθέτει κι άλλες εικόνες. Οι δημιουργοί του Christina Bellemo κείμενο και Alicia Baladan εικονογράφηση καθώς και η πολύ καλή Κατερίνα Παπαδοπούλου στην μετάφραση, που επιλέγει να συμπληρώσει δύο λεξούλες στον τίτλο, την μαμά και τον μπαμπά, δείχνουν να κινούνται σ’ ένα ενιαίο σύμπαν. Έτσι ο τίτλος στα ελληνικά δεν είναι μόνο, «Μια μικρή ιστορία» αλλά «Μια μικρή ιστορία για τη μαμά και τον μπαμπά», με αρχή, μέση, τέλος και πολλές προοπτικές.
Απολαμβάνω το σχήμα του βιβλίου, με βοηθάει στην ανάγνωση, όπως και το χαρτί του, ελαφρά χαρτονέ που με βοηθάει στο γύρισμα της σελίδας. Θέμα σημαντικό για τους μεγαλόφωνους αναγνώστες. Ωραία και η μεγάλη γραμματοσειρά για τους μικρούς νέους αναγνώστες.
Το βιβλίο αυτό το έχω διαβάσει στην ομάδα μου από ενός και λίγους μήνες έως 3 ετών. Το άκουσαν με προσοχή γιατί όπως είπα και πιο πάνω έχει ρυθμό, ροή και επανάληψη. Το χάρηκαν πολύ και οι μαμάδες.
Μπορεί κάποιος να τραγουδήσει κάποια μέρη της ιστορίας, άλλα να τα ψιθυρίσει κι άλλα να τα διαβάσει με ένταση. Μπορεί επίσης να ψάξει μαζί με τα παιδιά και να δείξει. Πού είναι οι μεγάλοι; Πού είναι ο Βενιαμίν; Υπάρχουν άλλα παιδιά στην ιστορία; Σε ποιες εικόνες βλέπεις την αλεπού; Ελάτε ν’ ανακαλύψουμε όλα τα ζώα που βρίσκονται στις σελίδες του βιβλίου.
«Τότε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που ήταν μέσα σε ένα λεπτό.
Εκείνο το λεπτό που ήταν μέσα σε μία ώρα.
Εκείνη την ώρα, που ήταν μέσα σε μια μέρα.
Εκείνη τη μέρα, που ήταν μέσα σε ένα χρόνο.
Εκείνο το χρόνο, που ήταν μέσα σε μία ζωή.
Εκείνη τη ζωή , που ήταν μέσα στην αιωνιότητα.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η Μαμά
και ο Μπαμπάς είπαν αυτές ακριβώς
τις λέξεις: Καλό Ταξίδι»
Τέλος του παραμυθιού. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Μια μικρή ιστορία για τη μαμά και τον μπαμπά, Christina Bellemo, εικ. Alicia Baladan, μτφρ. Κατερίνα Παπαδοπούλου, εκδ. Άμμος
