“Για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των παιδιών πρέπει εκτός από μια καλή μελωδία, να έχεις θετικό πνεύμα, πρώτης ποιότητας υλικό και βαθύ σεβασμό”, λέει ο Γιώργος Χατζηπιερής. Ο δημιουργός μίλησε στην Κόκκινη Αλεπού με αφορμή την κυκλοφορία της τρίτης κατά σειρά συλλογής, με τίτλο “Τα ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου”.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον Τεμπέλη Δράκο.
Είναι ένας τεράστιος τρομακτικός δράκος που βγάζει φωτιές από τα ρουθούνια και τρέμει όλος ο κόσμος. Στο βάθος όμως είναι γλυκούλης, τεμπέλης και λίγο ντροπαλός. Του αρέσει να ξαπλώνει σε παχιά περσικά χαλιά και να σκαρώνει ιστορίες και παραμύθια γεμάτα φαντασία, χιούμορ και χρώμα.
Πώς γεννήθηκε στο μυαλό σας ο συγκεκριμένος ήρωας;
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Στο ληξιαρχείο των δράκων θα βρείτε την ημερομηνία γεννήσεως του μέσα στο 2004. Όμως προϋπήρξε ως ανάγκη για αντίβαρο στην πολυάσχολη ζωή μου, που είναι ένα τρέξιμο από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μιαν άλλη εκδοχή ξεκινά από ένα νανούρισμα που μου τραγουδούσε η καλλίφωνος μητέρα μου, που μιλούσε για ένα δράκο που έτρωγε κόσμο και πήγε ένα παληκάρι, τον σκότωσε και έγινε βασιλιάς. Παρά το happy-end, στο βάθος στεναχωριόμουν που χανόταν ο δράκος και γινόταν η ζωή μας πιο πεζή και βαρετή. Αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί δημιούργησα ένα δράκο άτρωτο αλλά και άκακο.
Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη σύνθεση τραγουδιών για παιδιά;
Δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα “τώρα θα ασχοληθώ με συνθέσεις για παιδιά“. Ήρθε σαν ανάγκη επικοινωνίας με την κόρη μου που γεννήθηκε το 1998. Είναι τόσα πολλά και δυνατά τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται όταν αποκτήσεις παιδί, που κάπως θέλεις να τα εκφράσεις, να τα μοιραστείς. Όταν μαζεύτηκαν αρκετά τραγούδια, τα άκουσαν φίλοι, γνωστοί ερμηνευτές που με παρακίνησαν να τα δισκογραφήσω και συμμετείχαν και οι ίδιοι στο δίσκο. Μετά την αποδοχή που είχε ο πρώτος δίσκος άνοιξε ένας διάπλατος δρόμος για τη δημιουργία του δεύτερου και του τρίτου.
Θεωρείτε πως τα παιδιά είναι πιο εύκολο κοινό από τους ενήλικες;
Τα παιδιά έχουν αθωώτητα, παρατηρητικότητα και ανάγκη επικοινωνίας και ψυχικής επαφής. Επομένως, αν κάτι δεν είναι πραγματικά αληθινό, θα το βαρεθούν και στο τέλος θα το απορρίψουν. Επίσης, αν μπλέξεις τα παιδιά με πολύπλοκα λόγια και κατασκευάσματα, τότε μπορεί να το εκλάβουν ως τιμωρία. Χρειάζεται ένα κέντρισμα, μια φράση, ένας ήρωας, μια καλή μελωδία για να κερδίσεις την προσοχή τους και να μην περάσει κάτι αδιάφορα. Τέλος, επειδή όλα χαράζονται ανεξίτηλα στην πλάκα της παιδικής μνήμης, χρειάζεται βαθύς σεβασμός, πρώτης ποιότητας υλικά και θετικό πνεύμα. Με τους ενήλικες μπορείς να γράφεις πιο ελεύθερα και να βγάζεις προς τα έξω τα προσωπικά σου σκαμπανεβάσματα. Αν προσθέτεις και λίγη ποιητική σάλτσα, τότε περνάς τα τεστ με ευκολία.
Ποιά είναι η πηγή της έμπνευσής σας για όλα αυτά τα τραγούδια;
Πρώτα απ’ όλα η φύση μέσα στην οποία έχω μεγαλώσει και η οποία εμπεριέχει και την ποίηση και τη μελωδία και τον μύθο και την προσευχή. Από κει και πέρα, ότιδήποτε μπορεί να με φορτίσει συναισθηματικά: μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα γεγονός, μια σχέση. Και βέβαια, οι παιδικές μνήμες που διατηρούνται ζωντανές και εξακολουθούν να παράγουν σύγχρονους κραδασμούς, καταργώντας την έννοια του χρόνου.
Μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα μόνο τραγούδι από όλα αυτά που έχετε συμπεριλάβει στις συλλογές του Δράκου;
Είναι πολύ δύσκολο, γιατί όλα τα τραγούδια είναι δημιουργήματα που βγήκαν από την ίδια πηγή ως εκχύλισμα. Το κάθε ένα έχει αποκτήσει την προσωπικότητα του, έχει κερδίσει το δικό του κοινό, διαγράφει την δική του πορεία. Τα βλέπω και τα καμαρώνω και τ’ αγαπώ το ίδιο.
Τι διαφορετικό έχουν τα «Ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου», σε σχέση με τις δύο προηγούμενες συλλογές;
Συμπυκνώνουν όλη την εμπειρία που αποκτήσαμε με τον ενορχηστρωτή και συνεργάτη μου, τον Μάριο Τακούσιη, μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια και από αυτή την άποψη είναι πιο συγκροτημένο και ομοιογενές υλικό, απλό και ώριμο, σαν γλυκό φρούτο.
Το ξέρω ότι είναι πολύ νωρίς, μιας και τα «Ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου» κυκλοφόρησαν μόλις πριν από μερικούς μήνες, αλλά υπάρχει κάτι που να σκέφτεστε να κάνετε για παιδιά, που ίσως να μην έχει να κάνει αποκλειστικά με μουσική;
Εχω ένα μεγάλο όνειρο, να έχω σπίτι σε παραλία, ένα τραπέζι δίπλα από ένα παράθυρο που να ατενίζει τη θάλασσα και να κάθομαι να γράφω παραμύθια. Χωρίς πίεση χρόνου, χωρίς την αγχώδη ηλεκτρονική εξάρτηση. Έχω κι ένα δεύτερο όνειρο, ακριβώς το ίδιο, αλλά το σπίτι να είναι στο βουνό και το παράθυρο να βλέπει σε ένα παραμυθένιο δάσος. Και σα νυχτώνει, να μου χτυπάει το παράθυρο μια μεγάλη χαριτωμένη καφέ αρκούδα.
