Μας πήρε πολλά το φετινό καλοκαίρι…
Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα κυριαρχούσε το μαύρο και το κόκκινο. Με γρήγορες, αρπαχτικές πινελιές θα κατάπιναν το πράσινο και το γαλάζιο. Το δάσος της Δαδιάς σβήστηκε για πάντα από τον χάρτη. Ο θεσσαλικός κάμπος θα ξαναγίνει γόνιμος σε πέντε χρόνια λένε οι ειδικοί… Η γεωγραφία, όπως τη γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πια.
Μονάχα η θάλασσα ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της κι όσοι χάθηκαν εκεί, χαμένοι για πάντα θα μείνουν. Ας μη γελιόμαστε, ο Αντώνης Καργιώτης που γύρω του σύσσωμοι συσπειρωθήκαμε, στη ζωή του δεν αντιμετωπιζόταν από όλους με τη φροντίδα και τον σεβασμό που αγκαλιάσαμε τον άδικο θάνατό του, θύμα κι αυτός ενός ρατσισμού που εισβάλλει ύπουλα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.
Όλο το τελευταίο διάστημα βιώνουμε συνθήκες κρίσης, απελπισίας και αβεβαιότητας. Μαζί με εμάς τους μεγάλους και τα παιδιά που δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους. Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πως ό,τι ζούμε τώρα είναι η συγκομιδή όσων σπέρναμε εδώ και δεκαετίες ως κοινωνία. Και βέβαια έχουν πλήρη άγνοια ότι τα ίδια αποτελούν τη μόνη επένδυση για το μέλλον αυτού του τόπου.
Είναι ανάγκη επιβίωσης να καλλιεργήσουμε ανθρώπους και πολίτες με ενσυναίσθηση, με κριτική ικανότητα, με πολιτική συνείδηση, αίσθηση της κοινότητας, ανοιχτούς στη διαφορετικότητα και ευέλικτους στις νέες προκλήσεις. Είναι ζωτικής σημασίας να δημιουργήσουμε μέσα στις τάξεις και στα σχολεία μας έναν ασφαλή τόπο, όπου όλα τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα, έναν τόπο υγιή και σταθερό, γεμάτο πίστη, δύναμη και ελπίδα, ένα ισχυρό αντίδοτο στον ζόφο της πραγματικότητας.
Και βέβαια για να το πετύχουμε αυτό οφείλουμε πρώτα να καλλιεργήσουμε οι ίδιοι, γονείς και εκπαιδευτικοί, την ψυχική μας ανθεκτικότητα και να αποκαταστήσουμε μέσα μας την πίστη μας στη δύναμη του καλού.
Δεν ξέρω άλλον τόπο ή τρόπο που να προσφέρεται περισσότερο για όλα αυτά από την Τέχνη και τη μεγαλόφωνη ανάγνωση. Αντί να γράψουμε και να υπογράψουμε το γνωστό συμβόλαιο, ας ξεκινήσουμε με την αναγνωση ενός βιβλίου, συνθήκη που από μόνη της θέτει τους κανόνες της τάξης. Γιατί για να ακούσουμε πρέπει να σιωπήσουμε, για να συμμετέχουμε στη συζήτηση οφείλουμε να τηρούμε τη σειρά, για να εκφράσουμε την άποψή μας πρέπει πρώτα να ακούσουμε και να αποδεχτούμε τις διαφορετικές απόψεις των άλλων.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με την ανάγνωση βιβλίων για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης όπως το «Γέτι, η δύναμη του ακόμη» της Μαρίνας Γιώτη ή της δύναμης της ομάδας όπως το «Πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι-Δεξιότητες Ζωής» της Keilly Swift (και τα δύο από τις εκδόσεις Διόπτρα).
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με χιούμορ διαβάζοντας και παίζοντας με τα βιβλία του Herve Tullet (εκδ. Νεφέλη) ή τις «μικρές βιογραφίες των Χμ» της Κατερίνας Κρις (εκδόσεις Κέδρος).
Εγώ διάλεξα το «Χρώμα του καλοκαιριού» της Μαρίας Ανδρικοπούλου και του Βασίλη Κουτσογιάννη (εκδ. Υδροπλάνο), όχι μόνο γιατί συναντήθηκα μαζί του σε μια δύσκολη προσωπική συγκυρία, αλλά και γιατί συνδυάζει εξαιρετικά τη λογοτεχνία με την εικαστική τέχνη. Πέρα από αυτά, θα με βοηθήσει να συστήσω στην καινούρια μου τάξη τις αγαπημένες «ρουτίνες σκέψης» του Artful Thinking. Μια βουτιά σ’ αυτό το βιβλίο που μας συστήνει έναν πίνακα ζωγραφικής ή σε έναν πίνακα ζωγραφικής που μας συστήνει ένα βιβλίο θεωρώ πως είναι το ιδανικό ξεκίνημα για τη νέα χρονιά αλλά και για να ξαναβρεί το καλοκαίρι τα χαμένα χρώματά του…
