Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Κάθε 15 ημέρες o συγγραφέας Φώτης Δούσος επιλέγει και παρουσιάζει στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνει και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Ζήτησα – για πλάκα – από το chatGPT να προτείνει μια άσκηση δημιουργικής γραφής για παιδιά δημοτικού. Η άσκηση ήταν να γράψουμε μια ιστορία που να ξεκινάει με την πρόταση «Τη μέρα που έγινα βάτραχος…». Τα παιδιά δεν ήξεραν την προέλευση της άσκησης. Ιδού η απάντηση του Οδυσσέα Δ. (Δ’ τάξη).
Η μέρα που έγινα βάτραχος
Η μέρα που έγινα βάτραχος… για μια στιγμή, γιατί βάτραχος ; Είναι σούπερ βαρετός, είναι γλιστερός και τρώει μύγες και κουνούπια. Γιατί όχι κάτι πιο ωραίο; Παραδείγματος χάρη ένα λιοντάρι, που κυνηγάει θηράματα και το πετυχαίνει ένα υπνωτικό βελάκι και βρίσκεται σε ένα ζωολογικό κήπο. Και περνάει την ημέρα του βλέποντας κάτι χαζές μαϊμούδες που κάνουν κύκλους, ελπίζοντας να βρουν κάτι διαφορετικό ενώ είναι μέσα στο κλουβί τους.
Αν ήμουν βάτραχος θα μπορούσα να πω ότι με φίλησε μια πριγκίπισσα και έγινα πρίγκιπας. Αλλά αυτό είναι λογοκλοπή και ούτε καν ξέρω καλά αυτή την ιστορία. Και μια μύγα να γινόμουν θα ήταν κάτι πιο ενδιαφέρον. Θα μπορούσα να πω ότι με κυνηγάνε κάτι βάτραχοι για να με φάνε, αλλά μετά πέφτω σε έναν ιστό αράχνης και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά και μια αράχνη θα είχε επίσης πλάκα να γινόμουν. Θα μπορούσα να πω ότι είχα φτιάξει ένα γιγάντιο ιστό κάτω από μια σκάλα, και τότε ήρθε μια καθαρίστρια με μία γιγάντια σκούπα και διέλυσε τον ιστό μου…
Αλλά ακόμη πιο περίεργο θα ήταν να πω για την μέρα που έγινα μια σκούπα. Που με είχαν αγοράσει από το σούπερ μάρκετ και με είχαν βάλει να σκουπίσω όλες τις βρωμιές σε ένα σπίτι και με μένα κυνηγούσαν κατσαρίδες. Και το πιο τρελό όλων, θα ήταν πω για εκείνη τη μέρα που έγινα κατσαρίδα. Και με κοπανούσαν παντόφλες που ευτυχώς δεν με πετύχαιναν…
Αλλά τελικά θα πω για τη μέρα που έγινα παντόφλα. Μια σαγιονάρα που με φορούσαν κάτι βρωμοποδάρες και στο τέλος με παράτησαν σε μια παραλία. Και ακόμα πιο αδιανόητο θα ήταν.. μάλλον όχι. Βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι, θα σταματήσω εδώ. Αν θέλετε, μπορείτε εσείς να συνεχίσετε την ιστορία από την παραλία… Πάντως το μήνυμα από αυτήν την ιστορία είναι ότι όλοι οι δάσκαλοι δημιουργικής γραφής δεν πρέπει να βάζουν εργασίες με βάτραχους.. που είναι σούπερ βαρετοί, γλιστεροί μπλαμπλαμπλαμπλα…
