Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Η ιστορία της Μάης Χ. (Στ΄τάξη) έχει δύο φινάλε. Και τα δυο όμως διατηρούν μια υπόγεια συνομιλία και αλληλοσυμπληρώνονται. Το ύφος δεν προδίδεται. Ο ονειρικός κόσμος που χτίζεται απλώνει την επιρροή του και στις δύο εκδοχές του τέλος. Με το πέρας της ανάγνωσης ο αναγνώστης δε νιώθει ότι διάβασε δύο διαφορετικά φινάλε, αλλά ένα και μοναδικό που μπορεί να παραλλάσσεται στο διηνεκές.
Ιστορία με εναλλακτικό τέλος
«…Η γιγάντια φάλαινα άνοιξε το στόμα της και… το κορίτσι της άγγιξε τη μύτη τρυφερά…». Αυτή την ιστορία έλεγε στη μικρή Λίζα ο μπαμπάς της, τις νύχτες που ταξίδευαν κάτω από τον έναστρο ουρανό με το ιστιοπλοϊκό τους. Η Λίζα ακούγοντας ιστορίες είχε μάθει πολλά. Όμως ήθελε να ζήσει περιπέτεια. Να δει πώς είναι η ζωή έξω από το ιστιοπλoϊκό τους. Να μάθει πως είναι να ζει κανείς στη στεριά. Το είχε πάρει απόφαση. Θα έπειθε τον πατέρα της να μετακομίσουν στη στεριά. Ήθελε να φάει κάτι διαφορετικό, να συναντήσει άλλους ανθρώπους, να πάει σε ~ μαγαζί ~ . Τι ήταν αυτό; Το είχε ακούσει από τον πατέρα της, μα, τι περίεργη λέξη; Μα-γα-ζί. Τρεις συλλαβές, έξι γράμματα, ένας τόνος, ουσιαστικό. Αυτά τα μάθαινε κάθε Τετάρτη. Τις Δευτέρες μάθαινε να ψαρεύει με καλάμι, την Τρίτη με πετονιά, την Τετάρτη μάθαινε γραφή και ανάγνωση, την Πέμπτη είχε μαθηματικά, την Παρασκευή μάθαινε πράγματα για τους ανθρώπους, το Σάββατο να μαγειρεύει και την Κυριακή είχε ιστιοπλοΐα.
(α) Μετά από αρκετές μέρες, ενώ η Λίζα καθόταν στην πλώρη του πλοίου αγναντεύοντας τον ξάστερο ουρανό, ένιωσε ένα τράνταγμα. Κοίταξε στη θάλασσα και το είδε. Είδε το σαλάχι που τόσα της είχε πει ο πατέρας της γι’ αυτό. Η ράχη του φωσφόριζε και περιφερόταν γύρω γύρω απ’ το μικρό ιστιοπλοϊκό. Η Λίζα έτριψε παραξενεμένη τα μάτια της. Δεν ξύπνησε. Ήταν αλήθεια. Σαν κάτι να την τραβούσε προς το σαλάχι και βούτηξε στη θάλασσα. Ο πατέρας της, ενώ διάβαζε, άκουσε τον θόρυβο, σηκώθηκε, έβγαλε το πουκάμισό του και βούτηξε με τη σειρά του στο νερό. Άρχισε να ψηλαφίζει τα νερά, μα, δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Άξαφνα, άκουσε μία τσιρίδα χαράς και κοίταξε από εκεί που ερχόταν. Είδε… είδε τη Λίζα, σκαρφαλωμένη πάνω στη ράχη του σαλαχιού… κάνοντας… θαλάσσιο ροντέο, κουνώντας το χέρι της ζωηρά. Όταν ο μπαμπάς της είδε το σαλάχι, σάστισε. Κάπου το είχε ξαναδεί… Το ήξερε. Μόλις ήρθαν πιο κοντά, ο πατέρας της, αγγίζοντας τρυφερά τη ράχη του σαλαχιού, κάθισε επάνω. Και τους πήγε μία βόλτα. Μία βόλτα μακριά.
(β) Όταν μία νύχτα ο πατέρας της κοιμόταν, η Λίζα σκεφτόταν. Στο κατάστρωμα. Τον τελευταίο καιρό, είχε ακούσει πολλά πράγματα για τους ανθρώπους. Δεν ήταν καλά. Παρ΄όλο που από πολύ μικρή ήθελε να επισκεφθεί τον κόσμο των ανθρώπων, τώρα, άρχιζε να αλλάζει γνώμη. Φυσικά, δεν ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της στο ιστιοπλοϊκό. Μα μήπως ήταν λίγο μικρή για να επισκεφθεί έναν τόσο μεγάλο και επικίνδυνο κόσμο; Τη θάλασσα την ήξερε σαν μητέρα της και πίστευε πως δεν ήταν επικίνδυνη, όσο κι αν οι υπόλοιποι έλεγαν το αντίθετο. Αλλά έκανε λάθος. Μία μέρα είχε κύμα. Όσο κι αν προσπαθούσαν να τη βγάλουν καθαρή δεν μπόρεσαν. Η Λίζα, χτύπησε άσχημα και ο πατέρας της δεν έσπασε το χέρι ή το πόδι του, αλλά έχασε τη ζωή του. Ενώ η Λίζα προσπαθούσε να καλέσει κάποιον με τον ασύρματο, ένα τεράστιο κύμα χτύπησε τη βάρκα και αναποδογύρισε . Η Λίζα έπεσε στη θάλασσα λιπόθυμη. Αλλά δεν προσγειώθηκε στο νερό, γιατί δύο σαλάχια έκαναν ένα θεαματικό άλμα και τη έσωσαν. Ήταν οι γονείς της, και το κατάλαβε αμέσως.
