Κείμενο: Έφη Αγγελή
Εικονογράφηση: Κώστας Θεοχάρης
Εκδόσεις: ΚΑΠΟΝ
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 7+, 9+
Είναι οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και δύο αδέρφια, η Έλλη και ο Μάνος, περνούν τις ανέμελες στιγμές τους στο παλιό βασιλικό κτήμα του Τατοΐου. Σύντομα θα γνωρίσουν τον Ζαχίρ και τη Λεϊλά, που έχουν χάσει το σκυλάκι τους, τον Μαξ, και θα τους βοηθήσουν να τον βρουν. Ο Μαξ βρίσκεται καταχωνιασμένος σε μια παλιά κρυψώνα, και δίπλα του… ένα ολόκληρο μυστήριο ξεχασμένο! Ένας παλιός βασιλικός ιπποκόμος, εν έτει 1913, αναφέρει το σημείο που είχε κρύψει τριάντα χρυσές λίρες, μια ολόκληρη περιουσία δηλαδή. Το σημείωμα όμως καταλήγει δυσανάγνωστο, κι έτσι τα τέσσερα παιδιά (χώρια ο σκύλος) ξεχύνονται σε ένα συναρπαστικό κυνήγι θησαυρού στο Τατόι.
Μέσα από την συναρπαστική μυστηριώδη περιπέτεια της παρέας, η Έφη Αγγελή μάς παρουσιάζει ένα εθνικό θησαυρό, κάποτε βασιλικής περιουσίας, σήμερα ελληνικής· το βασιλικό κτήμα στο Τατόι. Παλάτια, ελάφια, αγριογούρουνα, παλιές εκκλησίες με βουβές καμπάνες, ακόμα και επικίνδυνοι τύποι συνοδεύουν τα παιδιά στην σύγχρονη περιπέτειά τους και η Έλλη, η βιβλιοφάγος της παρέας, τους ενημερώνει για κάθε λεπτομέρεια του κτήματος: εδώ ήταν το βουτυροκομείο, εκεί το οινοποιείο… η ξενάγηση πλαισιώνεται από τον εξαντλητικό καύσωνα του αποκαλόκαιρου και από την αυξανόμενη αίσθηση κινδύνου που μας αφήνει το παλιό μυστήριο που ξεδιπλώνεται στο σήμερα. Ο λόγος του βιβλίου είναι σύγχρονος, απλός και στρωτός, ιδανικός για να μην καταλήξει μια στείρα πληθώρα ιστορικών και λαογραφικών πληροφοριών και να ισορροπήσει ιδανικά με την πλοκή.
Η εικονογράφηση του Κώστα Θεοχάρη είναι πολύ όμορφη, καθαρή και ολοζώντανη, με τα ασπρόμαυρα σχέδια στο εσωτερικό του βιβλίου να θυμίζουν ελαφρώς graphic novel. Η απεικόνιση των πραγματικών σημείων του Τατοϊου είναι πολύ πιστή και λεπτομερής χωρίς όμως να χάνει η εικόνα την παιδικότητά της, που πραγματικά μας οδηγεί …σχεδόν να ιδρώσουμε ακούγοντας τζιτζίκια στα τέλη του Νοέμβρη!
Η συναραπαστική αυτή ιστορία έχει όμως ένα μειονέκτημα: το φινάλε της. Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελευταία με τα παιδικά βιβλία… Μπαίνουν πολύ γρήγροα τυπογραφείο; Βιάζονται να δοθούν στα παιδιά; Διαβάζουμε τις 71 ωραίες σελίδες μιας περιπέτειας γεμάτης ανατροπές, για να φτάσουμε στο… άδοξο τέλος ενός περιληπτικού επιλόγου, στριμωγμένου βιαστικά σε μια σελίδα. Μου θύμισε όταν, μικρή, έγραφα μια έκθεση στο σχολείο που με είχε συνεπάρει και τότε… χτύπαγε το κουδούνι! Γρήγορα έβαζα ένα τέλος τύπου “και μετά όλα έγιναν καλά και δεν ανησύχησαν ποτέ ξανά και ο Γιωργάκης πράγματι έγινε πιλότος και η Ειρηνούλα έφτιαξε ένα ολόκληρο αεροπλάνο μόνη της, για να πετάνε μαζί τέλοςτρέχωστοπροαύλιο”. Είναι πραγματικά κρίμα, ένα τόσο όμορφο και προσεγμένο βιβλίο να τελειώνει τόσο άχαρα και βιαστικά. Θέλαμε ένα σωστό κλείσιμο για τη δωδεκάποδη παρέα και το μοναδικό, ξεχωριστό καλοκαίρι της…
