Με δύο παιδικά βιβλία στο ενεργητικό της (Κάμπινγκ, Πατάκης 2017 & Σούπερ Γκρανόλα, Ποταμός 2020), με παρουσία στον χώρο του θεάτρου, των κινηματογραφήσεων, αλλά και του ραδιοφώνου, η συγγραφέας Νάντια Δρακούλα επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο, πέρα των παρουσιάσεων, για να προσεγγίσει τα παιδιά αναγνώστες της. Σχεδίασε και υλοποίησε να εργαστήρι δημιουργικής γραφής, όπου παιδιά δημοτικού και έφηβοι μαθαίνουν μέσα από τις ιστορίες να γίνονται οι ίδιοι συγγραφείς για το οποίο μας μιλάει α’ πρόσωπο.
“Το εργαστήριο ξεκίνησε κάπως πειραματικά. Έψαχνα να βρω μια φόρμα που δε θα μοιάζει με κανονικό μάθημα, αλλά θα είχε την απαραίτητη δομή, ώστε να λαμβάνει ο μαθητής την πληροφορία και να δουλεύει με ενθουσιασμό πάνω σε αυτήν. Η ίδια η ιδέα της λέσχης «Ονειρεύομαι και γράφω… παρέα με έναν συγγραφέα» ήταν κάτι που επεξεργαζόμουν καιρό στο μυαλό μου μέσα από την εμπειρία διάδρασης με τους νεαρούς αναγνώστες μου, αλλά και από τα καλλιτεχνικά προγράμματα που έχουμε τρέξει με τη μουσικοθεατρική ομάδα της Τρελλής Ροδιάς.
Ξεκίνησα το γράψιμο σε μικρή ηλικία, συμμετέχοντας σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και ομάδες ανάγνωσης ενηλίκων, ως το μικρό της παρέας. Στη δική μας εποχή, στα 90’s, δεν υπήρχε κάτι για να μάθεις τεχνικές γραψίματος, υπήρχε μόνο το να διαβάζεις βιβλία και να παρατηρείς τους μεγάλους. Αν ήθελες να μάθεις χορό πήγαινες σε σχολή μπαλέτου, για να γράψεις ένα διήγημα, το πάλευες μόνος σου και δεν ασχολιόταν και κανείς ιδιαίτερα εδώ που τα λέμε, εκτός αν είχες την τύχη να έχεις κάποιο αστέρι δάσκαλο. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί κάποια ιδιαίτερη πρόοδος σε αυτό, πέραν από κάποια ιδιωτικά σχολεία που τρέχουν κάποια προγράμματα φιλαναγνωσίας, αλλά και πάλι όχι τεχνικών συγγραφής.
Η προδιάθεση όμως και το ταλέντο για όλα τα πράγματα, από τον αθλητισμό μέχρι την τέχνη, εμφανίζονται και εκπαιδεύονται από μικρές ηλικίες. Αυτό που κάνουμε στις δικές μας λέσχες επιμερίζεται ανάλογα τις ηλικίες και τη σχέση των παιδιών με την ανάγνωση και το γράψιμο. Αλλιώς δουλεύω με παιδιά δημοτικού, αλλιώς με παιδιά λυκείου. Ίδια η ουσία, διαφορετικά τα εργαλεία επικοινωνίας.
Ένα κομμάτι του εργαστηρίου είναι αφιερωμένο στις τεχνικές συγγραφής πεζού, αλλά οι τεχνικές αυτές δεν είναι μονοδιάστατες. Θέλω να πω ότι στη διαδρομή διασταυρωνόμαστε με όλα τα είδη του storytelling, από το διήγημα και το μυθιστόρημα μέχρι το σενάριο μιας ταινίας και το θεατρικό έργο. Επιλέγω να δουλεύουμε αναφορές από οτιδήποτε τους κεντρίζει το ενδιαφέρον, από ταινίες animation, comics, σύγχρονα βιβλία αλλά και κλασικά, από τραγούδια και ποιήματα μέχρι hip-hop ρίμες. Εγώ το αποκαλώ «mixed media εργαστήριο σκέψης».
Επιπλέον και γι ‘αυτό ονομάστηκε «Ονειρεύομαι και Γράφω με έναν Συγγραφέα», τραβάμε την κουρτίνα και μπαίνουμε με θάρρος και ειλικρίνεια στα παρασκήνια της συγγραφικής δουλειάς χωρίς να εξωραΐζουμε κάτι, ως προς τον κόπο που απαιτεί. Από τα πολύ πρακτικά τύπου “πώς οργανώνω το γραφείο μου, τις σημειώσεις μου, πώς σκιτσάρω τις σκέψεις μου”, μέχρι του “πώς παρουσιάζω το έργο μου, πώς διαχειρίζομαι την έκθεση και την κριτική των άλλων πάνω σε αυτό, αλλά και τη μοναξιά του συγγραφέα”.
Το πιο ψυχαγωγικό μέρος του εργαστηρίου είναι οι συζητήσεις πάνω σε θεματικούς κύκλους που ανοίγουμε με αφορμή ένα βιβλίο ή κάτι επίκαιρο που συμβαίνει και μας αφορά, από την πανδημία και τα δύσκολα καιρικά φαινόμενα μέχρι τον πόλεμο που συμβαίνει τώρα. Τα παιδιά, ακόμα και στις μικρές ηλικίες των 8 και 9 ετών είναι ισότιμοι συνομιλητές, έχουν άποψη, έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες και μέσα από τη διαδικασία αυτή μαθαίνω και εγώ μαζί τους πάρα πολλά για το πως σκέφτεται και νιώθει ένα παιδί στον σημερινό μας κόσμο.
Στις λέσχες μας έχουν δημιουργηθεί παρέες φίλων, παιδιά από διαφορετικά σχολεία και background και το βλέπουν περισσότερο σαν ώρα ψυχαγωγίας και επιλογής τους παρά ως μάθημα. Για παράδειγμα, στη βιβλιοθήκη Π. Φαλήρου που βρισκόμαστε τα Σάββατα ακόμα και όταν χιονίζει και έχει κατακλυσμό η ομάδα μας έχει σπάνια απουσίες και επικρατεί ενθουσιασμός, ενώ γελάμε πολύ. Είναι χαρά ια εμένα και ικανοποίηση, όχι μόνο ότι στην πορεία ανακαλύπτουμε παιδιά με εξαιρετικό ταλέντο και όρεξη αλλά επιπλέον ότι μαθητές που στην αρχή δεν είχαν καθόλου όρεξη για γράψιμο, που έβλεπαν το διάβασμα σαν καταναγκαστική εργασία ή ακόμα και παιδιά με δυσκολία στο γράψιμο και στην έκφραση, μέσα από την ομαδική αυτή δράση απελευθερώνονται και ανακαλύπτουν ένα νέο κόσμο έκφρασης και προσωπικής ολοκλήρωσης”.
Περισσότερες πληροφορίες για τη λέσχη που εμψυχώνει η Νάντια Δρακούλα εδώ.
