Συγγραφέας: Έλλη Πεταλά
Εικονογράφηση: Στέλλα Δημητρακοπούλου
Εκδόσεις: Μικρή Σελήνη
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 5+
Σαλιγκάρια που κουβαλούν πάντα το σπίτι τους μαζί, ψάρια που βρίσκουν ασφαλή κρυψώνα στα κουφάρια βυθισμένων πλοίων, παιδιά που σκαρφαλώνουν σε δεντρόσπιτα, γάτες κουλουριασμένες σε καλάθια, κούκλες που περιμένουν το νέο τους κουκλόσπιτο, άνθρωποι εκτοπισμένοι που αναζητούν ελπίδα και ευτυχία στο νέο τους σπιτικό, στη νέα τους πατρίδα. Και μια Γη που την παίρνει αγκαλιά ολόκληρο το σύμπαν, όπως ακριβώς κάνει το παιδί στο εξώφυλλο.
Το βιβλίο της Έλλης Πεταλά και της Στέλλας Δημητρακοπούλου παίζει με την έννοια του σπιτιού σε κάθε μορφή της: από το πραγματικό σπίτι έως ένα παιχνίδι, από τη Γη που μας φιλοξενεί έως το αχανές σύμπαν. Το λιτό, λυρικό κείμενο συλλαμβάνει μοναδικά την αίσθηση της ασφάλειας που γεννά η εστία. Αφήνει χώρο τον ακροατή να νιώσει την ανακούφιση της επιστροφής στο γνώριμο, τη γλύκα της θαλπωρής της ζέστης που κρατάει μέσα του το σπίτι, την ανασφάλεια του ξεριζωμού αλλά και την ελπίδα για τη νέα αρχή. Ένα κείμενο «τόσο όσο», που αφήνει όμως χώρο στην εικονογράφηση να πει τη δική της ιστορία.
Με στοιχεία παιδικού αυθορμητισμού και αφετηρία την έμφυτη τάση των παιδιών για παιχνίδι, με χρώματα λαμπερά και γραμμές έντονες, η εικονογράφηση στήνει το ιδανικό σκηνικό ώστε το κείμενο να βρει τον τόπο που του ταιριάζει και να ξεδιπλωθεί. Κάθε σαλόνι είναι και μία ιστορία, που όλες μαζί ενώνονται στη Γη που είναι το σπίτι όλων, στο σύμπαν που είναι το σπίτι της Γης. Ξεχωρίζω κάποια σαλόνια περισσότερο, τη φύση που οργιάζει και το σαλιγκάρι που κοιμάται, το παιδί που σκαρφαλώνει στο δεντρόσπιτο, την οικογένεια με τα χρωματιστά ρούχα στην ουρά της αναμονής, το σκοτεινό σύμπαν, αλλά και εκείνο που φέρνει στο νου άλλα αγαπημένα βιβλία, εκείνο με το πράσινο δωμάτιο που μου θυμίζει την εικονογράφηση του Clement Hurd στο Καληνύχτα, φεγγάρι της Margaret Wise Brown. Το παιδί στην εικονογράφηση είναι πανταχού παρόν ακόμη κι όταν δεν απεικονίζεται, ενώ η ενήλικη αφηγηματική φωνή σαν να χάνει τη δύναμή της όσο πλησιάζουμε στο τέλος κι εκεί επικρατεί η ησυχία του διαστήματος.
Τα Σπίτια δεν είναι ένα κλασικό εικονογραφημένο βιβλίο με αρχή, μέση και τέλος. Είναι περισσότερο μια περιπλάνηση στη ζωή, στη φύση, στον κόσμο μας και πέρα από αυτόν. Κάθε λέξη και κάθε εικόνα λειτουργεί σαν υπενθύμιση του πόσο μικροί είμαστε, όσο τα μυρμήγκια της πρώτης σελίδας, αλλά και του πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε όλοι από την ασφάλεια που δημιουργεί ένα σπίτι οποιασδήποτε μορφής.
