Συνέντευξη: Σπύρος Γιαννακόπουλος

Γράφοντας τη “Νάνσι” ήθελα να δω πίσω και πέρα από το παραμύθι

Η Νάνσι δεν είναι ένα παραμύθι όπως όλα τα άλλα. Εχει μεν την απαραίτητη πριγκίπισσα της ιστορίας, τον κακό δράκο, τον ιππότη, έχει όμως και έναν κηπουρό κι έναν άλλο ιππότη, έχει και πολλή ιππασία, περιπέτειες και δυο γονείς λίγο στην κοσμάρα τους. Και η Νάνσι δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από μια εστεμμένη. Και έχει και πάρα πολύ χιούμορ. Οχι μόνο η Νάνσι, όλο το βιβλίο. Η Κόκκινη Αλεπού μίλησε με τον συγγραφέα του βιβλίου (κυκλοφορεί από τις εκδ. Πατάκη) για να μάθει περισσότερα για την ιστορία της διαφορετικής αυτής πριγκίπισσας και του δικού της “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”.

 

Πείτε μας μερικά λόγια για την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σας. Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν την Νάνσι τόσο ιδιαίτερη σαν χαρακτήρα;   

Η Νάνσι είναι μια πριγκίπισσα που αντιμετωπίζει έναν μεγάλο κίνδυνο. Θα ερευνήσει, θα εξιχνιάσει, θα βγάλει συμπεράσματα. Θα ταξιδέψει, θα τα βάλει με μάγους και δράκους. Είναι δυναμική, πεισματάρα, ερωτευμένη και έχει μια μεγάλη συλλογή από παπούτσια. Είναι φορές που ασφυκτιά όντας αναγκασμένη να συμπεριφέρεται όπως ορίζει το βασιλικό πρωτόκολλο.

 

Με τη “Νάνσι” αντιστρέφονται οι όροι των κλασικών παραμυθιών και αλλάζει το «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Πως σας ήρθε η ιδέα για ένα τέτοιο παραμύθι;

Διαβάζοντας το βιβλίο «The Sleeper and The Spindle» του αγαπημένου μου Neil Gaiman σε θαυμάσια εικονογράφηση του επίσης αγαπημένου μου Chris Riddell. Εκεί να δεις αντιστροφή. Μια πριγκίπισσα ετοιμάζεται για γάμο και συνειδητοποιεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος της ζωή της, καθώς το να ζεις σημαίνει να έχει επιλογές. Και αν παντρευτεί δε θα έχει επιλογές. Θα κάνει ό,τι της επιβάλουν. Και τελικά παίρνει το σπαθί της και το σκάει. Αυτή η πριγκίπισσα μοιάζει με τη Νάνσι.

 

Ήταν στις προθέσεις σας να προσφέρετε στο νεανικό αναγνωστικό κοινό κάτι διαφορετικό ή προέκυψε στην πορεία της συγγραφής;

Η Νάνσι ξεκινάει ως ένα συμβατικό εικονογραφημένο παραμύθι. Όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει, όμως αυτό το παραμύθι είναι μόνο η αρχή. Και μετά πάμε στο μυθιστόρημα. Γράφοντας ήθελα να δω πίσω και πέρα από το παραμύθι.

 

Είναι τελικά η Νάνσι ένα φεμινιστικό παραμύθι; Και κατά πόσο η αλλαγή στα πρότυπα ενός παραμυθιού μπορεί να αλλάξει τα εδραιωμένα στερεότυπα που μεταφέρουμε στα παιδιά μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου;

Η Νάνσι είναι πριγκίπισσα που σώζει ιππότη από δράκο. Μια ιστορία που θέλει σε πρώτη ανάγνωση να μας διασκεδάσει και ίσως σε δεύτερη να μας προβληματίσει. Το κεντρικό πρόσωπο είναι μια κοπέλα που αντιδρά σε έναν θεωρητικά ανδροκρατούμενο περιβάλλον, αυτό των παραμυθιών του μεσαίωνα. Όσον αφορά τα εδραιωμένα στερεότυπα, δεν νομίζω ότι τα βιβλία από μόνα τους μπορούν να καταφέρουν και πολλά.

 

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν το βιβλίο τόσο αγαπητό και τι σχέση έχει το χιούμορ με τις ιστορίες που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες;

Θέλω να ονειρεύομαι σαν παιδί και να τακτοποιώ τα όνειρά μου σαν λογιστής. Και μου αρέσουν πολύ τα αστεία. Θεωρώ πως είναι κρίμα να αφήνεις την λογική να σου χαλάσει ένα καλό αστείο. Ήθελα η ιστορία να είναι κωμωδία. Σίγουρα το χιούμορ κάνει ένα παιδικό κείμενο πιο ανάλαφρο κι ελκυστικό. Κάποιες φορές είναι το μέσο για να πω κάτι, άλλες φορές είναι αυτοσκοπός.

 

Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη συγγραφή;

Είχα πάει ένα ταξίδι στη Σκοτία. Το πρώτο μου ταξίδι. Ήμουν ακόμη φοιτητής. Είδα τα κάστρα και τα σπαθιά, είδα το Λοχ-Νες. Γύρισα, και, επηρεασμένος από τα όσα είδα, έγραψα το πρώτο μου διήγημα. Ήταν η ιστορία ενός δράκου που ζει δίπλα σε μια λίμνη –ένα άλλο Λοχ Νες- και χάνει την πυρωμένη του ανάσα. Το έστειλα στους Ερευνητές της Καθημερινής και είχα την χαρά να το δω να δημοσιεύεται. Αυτό το 2004. Ακολούθησαν κι άλλα διηγήματα για παιδιά, δημοσιευμένα πάντα στο ίδιο έντυπο. Πάντα όμως με βασάνιζε εκείνο το πρώτο μου διήγημα και το πρόβλημα του δράκου με την πυρωμένη του ανάσα στο οποίο, η λύση που έδινα δεν ήταν λυτρωτική: ο δράκος στο τέλος του διηγήματος απλώς αποδεχόταν το πρόβλημά του. Θεώρησα πως υπάρχει ζουμί εδώ και πως μπορεί να συνεχιστεί η ιστορία σε μεγαλύτερη φόρμα. Ανέπτυξα σενάριο, πλοκή, χαρακτήρες, καλούς και κακούς. Και έγινε το πρώτο μου παιδικό μυθιστόρημα με τίτλο Ο Τρύφωνας από τη Δρακολανδία που κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια από τις εκδόσεις Πατάκη σε εικονογράφηση και αυτό του Πέτρου Χριστούλια.

 

Περισσότερα για τη Νάνσι εδώ.

Από τον συγγραφέα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία Ο Τρύφωνας από τη Δρακολανδία, Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί και Πορτοκαλάδα με ανθρακικό, όλα από τις εκδόσεις Πατάκη.

Save

Save

Save

Save

Save

Save

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

ΜοΜΑ: Curtis Scott

Ο Curtis Scott (αριστερά), υπεύθυνος του εκδοτικού του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoMA), βρέθηκε τον Οκτώβριο στην Αθήνα και στο πλαίσιο των επισκέψεών του σε σχολεία μίλησε με τη Ζωή Κοσκινίδου για τα βιβλία Τέχνης που απευθύνονται σε παιδιά.

Anna Wilson

Η Anna Wilson γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία, σπούδασε και ακολούθησε ακαδημαϊκό δρόμο, ταξίδεψε πολύ και γνώρισε πολλά μέρη. Όμως πάντα αγαπούσε να ζωγραφίζει. Ένα συμβάν στη ζωή της έπαιξε καταλυτικό ρόλο, ώστε να παρατήσει την ακαδημαϊκή της ενασχόληση και να αφιερωθεί σε αυτό που πάντα αγαπούσε αλλά φοβόταν να τολμήσει: να ζωγραφίζει. Κάπως έτσι ξεκίνησε να εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Κάπως έτσι συνεργάστηκε με τη συγγραφέα Holly Hughes και μαζί δημιούργησαν αυτό το συγκινητικό και πολύ ατμοσφαιρικό βιβλίο που μιλάει για τη φιλία, τη σημασία της προσφοράς και τη μαγεία του χειμώνα… Με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά του βιβλίου “Το αγόρι που έφερε το χιόνι” (εκδ. Μάρτης) η Ζωή Κοσκινίδου μίλησε με την εικονο-γράφο.